Παθήματα-Μαθήματα

   Χρόνια Πολλά σε όλους!

   Είμαι και πάλι εδώ... ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά και να περάσατε υπέροχα.

  Την τελευταία φορά που "βρεθήκαμε" εδώ, σας είπα πως έκανα πάλι μετακόμιση (μη μου αγχώνεστε, συνηθισμένο φαινόμενο, μιας και κάνω δυο φορές το χρόνο λόγω δουλειάς) και πως ήθελα να βάλω μια σειρά με τα πράγματα... αυτή όμως ήταν η μισή αλήθεια. Δεν ήθελα να σας ανησυχήσω.

  Στην πραγματικότητα, αυτή τη φορά έκανα τη μετακόμιση δυο μήνες πριν την ώρα της, γιατί πολύ απλά, για φέτος, τέρμα το νησί. Αμέσως μετά το Πάσχα είχα κανονίσει να είμαι guest σε ένα επεισόδιο του Grey's Anatomy. (Είχα γύρισμα, που λένε).

   Όχι ως γιατρός, καλέ, ως ασθενής συμμετείχα!

(μα πόσο πιο ομαλά να σας πω πως είχα προγραμματισμένο χειρουργείο;!) 

  Λοιπόόόοοοον.... ας πάμε δυνατά και με λίγο χιούμορ στο παρασύνθημα, να μη βαρύνουμε πολύ και το κλίμα.

   Πέμπτη 24/4, 8.15 το πρωί, το μαϊμουδάκι μπήκε μέσα - και ως συνέπεια αυτού, δεν μπορεί να χοροπηδάει και τόσο πια (εννοώ και με τα δύο του πόδια). Αν και πολύ θα το ήθελε... το χοροπηδητό βλέπετε είναι ο πλέον κατάλληλος πανηγυρισμός όταν ξέρεις πως θα έχεις μετά ΔΥΟ μήνες αναρρωτική άδεια. 

 Αποτελέσματα; Ένα μπανταρισμένο ποδαράκι με A.T.Ε.M.A (Άγνωστης Ταυτότητας Εισερχόμενο Μεταλλικό Αντικείμενο) και σταυροβελονιές (γιαχ, αλλά θα αφαιρεθούν όλα στην πορεία, thank God), ένα χειρουργείο που "θα" ήταν εύκολο και δεν ήταν τελικά καθόλου (άλλα ξέραμε, άλλα βρήκαμε), δυο καλογυαλισμένες καινουργιότατες πατερίτσες αλουμινίου, χάπια, πολλά χάπια, ενέσεις, αχ-βαχ, πολλά αχ-βαχ...   = Μαϊμουδάκι down για λίγο καιρό, ή αλλιώς κούτσαβλος, αν προτιμάτε. Αυτά ήταν τα Παθήματα (που λέει και ο μισός τίτλος της ανάρτησης).

  Και πάμε στα Μαθήματα...

 Ως γνωστόν, τα νοσοκομεία, οι κλινικές, τα χειρουργεία και τα λοιπά συναφή, δεν είναι ευχάριστα μέρη. Η εμπλοκή σου όμως με αυτά, μπορεί να σου μάθει πολλά:

- Μαθαίνεις πως όταν είσαι ασθενής, ή πρόκειται να γίνεις, η ιδιωτικότητά σου πάει περίπατο.

- Μαθαίνεις πως όσο κι αν είσαι καλοδιάθετος και με διάθεση για αστεία όταν πας στην κλινική, οι χαζομάρες τελειώνουν με τη μία όταν σε "φορτώνουν" για το χειρουργείο και κανείς δικός σου δεν μπορεί να έρθει μαζί. Ξεφούσκωσε το μπαλόνι, και τώρα μοναξιές. Δύσκολο πράγμα.

- Μαθαίνεις πως η τοπική νάρκωση δεν λέει και τόσο, όταν αντιλαμβάνεσαι από τους ήχους τι ακριβώς σου κάνουν. Ή όταν ακούς το γιατρό σου να ξεφυσάει, γιατί δυσκολεύεται τα μάλα να σε διορθώσει (Μα πώς στο καλό μου ήρθε και το δέχτηκα αυτό με τη νάρκωση;)

- Μαθαίνεις πως ο πόνος μπορεί να έχει κλίμακες και διαβαθμίσεις και πως υπάρχει και χειρότερος πόνος από όσους είχες έως τώρα γνωρίσει. Με λίγα λόγια, ΑΟΥΤΣ.

- Μαθαίνεις την τεράστια αξία που μπορεί να έχει για σένα, ένα χέρι που σε ακουμπά καθησυχαστικά στον ώμο, κάθε τόσο, μέσα στο χειρουργείο. Ένα βλέμμα ζεστό και μια απλή ερώτηση κάθε λίγο: "Είσαι καλά;" Είχα την πιο καλή και ανθρώπινη νοσοκόμα που θα μπορούσα να έχω. Γεια σου, Μαρίνα, να είσαι καλά, γλυκιά μου. Να είσαι καλά που ήσουν εκεί μέσα και με ηρεμούσες. Θα σε θυμάμαι, πιο πολύ γι΄αυτό... αλλά αυτό στο είπα ήδη.

- Μαθαίνεις τι θα πει "καλός γιατρός": Γιατρέ, ξέρω, σε ταλαιπώρησε πολύ το μαϊμουδοποδαράκι... Σ΄ευχαριστώ για όλα και ειδικά που είσαι τόσο καλός μαζί μου και νοιάζεσαι.

- Μαθαίνεις πως οι "1-pack" κοιλιακοί σου μπορούν να γίνουν σε 3-4 μέρες "6-pack" κοιλιακοί. Τι γυμναστήρια και χαζομάρες... το περπάτημα με τις πατερίτσες δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά τους! (Κοιλιά γυμνάσαμε, χέρια γυμνάσαμε, το ένα πόδι το γυμνάσαμε, ισορροπία βελτιώσαμε... θα σκίσω στις παραλίες φέτος!!)

- Μαθαίνεις πως οι αποστάσεις τελικά είναι σχετικές ως προς τον θεατή: μια απόσταση τριών μέτρων μπορεί να σου φανεί τριών χιλιομέτρων, αν δεν είσαι σε θέση να την κάνεις. Χμμμ... ενδιαφέρον. 

  Και φυσικά, υπάρχουν και τα Ευτράπελα...

- Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι, όταν κοιτάς επί 10 λεπτά ένα σκαλί παριστάνοντας το εκκρεμές (όχι του Φουκώ), κάνοντας μπρος-πίσω με τις πατερίτσες ("τώρα θα το ανέβω, ύστερα θα το ανέβω, όχι δεν μπορώ, άει στο καλό θα το ανέβω, επ-ωπ, πάλι δεν το ανέβηκα, γμτ!!!!")

- Όταν σε πάει η νοσηλεύτρια βόλτα στην κλινική για ακτίνες, με την αναπηρική καρέκλα, και διασταυρώνεσαι με μια άλλη νοσηλεύτρια στο στενό διάδρομο. Εσύ δε χωράς, αυτή δεν κάνει πίσω... και τελικά σε περνάνε μαζί με την καρέκλα πάνω από τα πόδια της. (???) Είναι εντάξει η κοπέλα, ευτυχώς, δυο φορές τη ρώτησα μετά όταν την ξεμονάχιασα, για να σιγουρευτώ.

- Διάλογος στο ασανσέρ:

Νοσηλεύτρια: Τι ύψος έχεις; Είσαι μπασκετμπολίστρια;

Εγώ: ?!!! (καταλήγω να κοιτάω πίσω μου και πίσω από την αναπηρική, μήπως το λέει σε κανέναν άλλο. Μόνες μας στο ασανσέρ. Τελικά, ή το μαύρο που φοράω όντως αδυνατίζει, ή εκείνη δεν βλέπει τους προκοιλιακούς μου... Σχορτσιανίτη, πίσω και σ΄έφαγα!!)

and last, but not least...

- Συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά, την αγάπη των δικών σου ανθρώπων. Που τρέχουν πανικόβλητοι γύρω σου σαν το μελίσσι, συνεχώς, ταΐζοντάς σε ασύστολα γιατί παίρνεις φάρμακα, βοηθώντας σε, που τρέχουν για τα διάφορα χαρτιά, που σου φέρνουν παγωτό. Που σου κάνουν παρέα. Που μαθαίνουν να σου κάνουν ενέσεις (μία φορά σου κάνουν, δέκα φορές πονάνε). Που κοιμούνται υπομονετικά στο στενό καναπέ, για να μην κινδυνεύσεις εσύ, αν τύχει και σ΄ακουμπήσουν στον ύπνο...

  Λοιπόν, αυτά. Θα μου συγχωρήσετε τη μεγάλη ανάρτηση, διότι έπρεπε να καλύψω το χαμένο χρόνο (δικαιολογίες... θα έσκαγα αν δεν τα έλεγα). 

  Μου λείψατε όλες και όλοι πολύ! Για λίγες μέρες ακόμη, δεν εγγυώμαι ότι θα μπορώ να σας επισκέπτομαι στα ιστολόγιά σας, αλλά εδώ θα μπαίνω για λίγο και θα μιλάμε.

  Σας ευχαριστώ όλους σας για τις ευχές που περάσατε και μου αφήσατε όλες τις προηγούμενες μέρες.  

  Κατερίνα (Βερίγκα), Κατερίνα (Koko), Βαρβάρα, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα μηνύματα, το ενδιαφέρον σας και που περάσατε ξανά αυτές τις μέρες από εδώ, αγαπημένες μου. Κατάλαβα πως ανησυχήσατε... Έβλεπα από το κινητό τα μηνύματα, ήθελα να σας απαντήσω, αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω εκεί και γι΄αυτό δεν το επιχείρησα. Να είστε καλά! ♥

  Λίγο πριν την επέμβαση, έλαβα και το δώρο μου από την Aby (Aby Craft), καθώς ήμουν η τυχερή της κλήρωσης που είχε κάνει στο ιστολόγιό της. Ένα φανταστικό κολιέ διπλής όψης, με την τεχνική bead embroidery. Aby μου, δασκάλα μου στην τεχνική, σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ, είναι υπέροχο!! Θα το τιμήσω και πάλι δεόντως μόλις ανακάμψω (με τη πυτζάμα δε λέει, θα το χαντακώσω).

   Σας φιλώ!

Ευχές

   Χαιρετώ όλη την παρέα!!

  Αυτές τις μέρες δεν κατάφερα να σας επισκεφθώ... ούτε στο ιστολόγιό μου δεν προλάβαινα να μπω καλά-καλά και να απαντήσω εγκαίρως στα σχόλιά σας (κάποια έκανε μετακόμιση πάλι, συνεπώς καταλαβαίνετε τι γίνεται τώρα στο σπίτι... ουφ!!) 

   Ελπίζω να είστε όλοι καλά!

  Ξεκλέβω λίγο χρόνο από τα γενικότερα τρεχάματα και τις ετοιμασίες, για να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις ευχές σας που καταφθάνουν καθημερινά και να σας δείξω τις λαμπάδες που ετοίμασα για την οικογένειά μου.   

Σας εύχομαι ολόψυχα 

Να περάσετε υπέροχα και γαλήνια με τα αγαπημένα σας πρόσωπα!

Πολλά φιλιά σε όλους!

Μενταγιόν και βραχιόλι με την τεχνική Bead Εmbroidery

 Η τεχνική του κεντήματος χαντρών πάνω σε ύφασμα (bead embroidery) με σκοπό τη δημιουργία κοσμημάτων, έχει γίνει το τελευταίο μου κόλλημα. 

 Μετά τις προηγούμενες απόπειρες έφτιαξα άλλα δύο σχεδιάκια, σε μπλε αποχρώσεις, στις οποίες έχω και αδυναμία.

  Το πρώτο είναι ένα μενταγιόν: το κεντρικό του στοιχείο -το cabochon- είναι και πάλι χειροποίητο όπως και την προηγούμενη φορά, και το έφτιαξα χρησιμοποιώντας ένα πλακέ, ακρυλικό/πλαστικό φύλλο.

  Εκτός από τις χάντρες που κρέμονται στο κάτω μέρος του μενταγιόν, αυτή τη φορά έραψα και μερικές επάνω στο κορδόνι (τι, αυτό έτσι μόνο του και παραπονεμένο θα έμενε;)

Μενταγιόν με την τεχνική bead embroidery

Χάντρες-σπόροι, γυάλινες χάντρες, χειροποίητο 

ακρυλικό cabochon, μπλε σκούρο κορδόνι 

Το δεύτερο σχεδιάκι είναι ένα βραχιόλι.... εντελώς...

τσίου!!

:))

Βραχιόλι με την τεχνική bead embroidery

Χάντρες-σπόροι, ακρυλική χάντρα, κρίκοι, μπλε σκούρο κορδόνι 

  Περιττό να σας πω ότι το ράψιμο συνεχίζεται με ενθουσιώδεις ρυθμούς... κι από ιδέες, άλλο τίποτα!

To be continued... 

Spring lovers Tag

Η Κική (ΕΚΦΡΑΣΟΥ) με κάλεσε σε ένα ανοιξιάτικο παιχνίδι/tag.

Κική μου, σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ για την πρόσκληση!

Οι κανόνες:

1. Αναφέρουμε το άτομο που μας έκανε tag.

2. Απαντάμε στις ερωτήσεις και γράφουμε 3 επιπλέον δικές μας ερωτήσεις σχετικές με την άνοιξη.

3.Κάνουμε tag 10 κοπέλες ή όσες θέλουμε.

4. Τις ενημερώνουμε σχετικά.

Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις:

1. Ποιο είναι το αγαπημένο σου σχέδιο στα νύχια για την άνοιξη;

Μου αρέσει πολύ να βάφω τα νύχια μου, αλλά ποτέ δεν στεριώνει για πολύ το χρώμα...ή το σχέδιο. Από τη μία οι μπογιές, από την άλλη οι δουλειές του σπιτιού και οι κηπουρικές μου ενασχολήσεις ... ε, πόσο ν΄αντέξουν τα καημένα;! 

2. Ποιο χρώμα κραγιόν θεωρείς must για την άνοιξη;

Όποιο μου ταιριάζει... δεν πάω με την εποχή, ούτε με τη μόδα. Διαλέγω πάντα αυτό που αναδεικνύει καλύτερα τα χαρακτηριστικά μου. Συνήθως είναι σε κοραλλί αποχρώσεις.

3. Ποιο χρώμα γενικά σε εμπνέει την άνοιξη;

ΟΛΑ! :)))

4. Αγαπημένο outfit για την άνοιξη.

Μπαλαρίνες, χρωματιστό τζινάκι και πουκαμίσες ή τουνίκ. 

5. Αγαπημένο ανοιξιάτικο αξεσουάρ.

Πολλαπλά βραχιόλια στο χέρι μου (αυτή τη στιγμή φοράω 3 δερμάτινα, με τις λέξεις: Joy, Courage, Happiness + δύο βραχιόλια που είναι δώρα δικά σας) και χρωματιστές τσάντες.

6. Αγαπημένο ανοιξιάτικο φρούτο.

Βερίκοκα από το δέντρο μας. 

7. Ποια μυρωδιά σου θυμίζει άνοιξη;

Γιασεμί και πασχαλιά.

8. Ποιο είναι το αγαπημένο σου βερνίκι νυχιών αυτή την εποχή;

Και πάλι... δεν πάω με την εποχή, πάω με τη διάθεση! Μπορεί να επιλέξω μωβ, ρουμπινί, πετρόλ ή πράσινο...

9. Ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι;

Δύσκολο να διαλέξω... πολλά αγαπώ. Θα πω το γιασεμί.

10. Τι συναισθήματα σε γεμίζει η άνοιξη;

Με αφυπνίζει και με κινητοποιεί ακόμη περισσότερο.

11. Την άνοιξη κάνεις κάτι που δεν κάνεις τους υπόλοιπους μήνες; Αν ναι, τι;

Όχι. Σε όλες τις εποχές του χρόνου κάνω όλα όσα αγαπώ.

12. Ποιο άρωμα βάζεις την άνοιξη;

Φοράω το ίδιο άρωμα εδώ και χρόνια... και δεν το αλλάζω.

Είναι το Pleasures.

13. Πες μου κάτι που νιώθεις την επιθυμία να το αγοράσεις αμέσως μόλις μπει η Άνοιξη!

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο.

14. Υπάρχει κάτι που να σε αγχώνει με τον ερχομό της Άνοιξης;

Όχι!

15. 3 λέξεις που δηλώνουν τα συναισθήματά σου για την άνοιξη!

Ευφορία, υπερδιέγερση, χαμόγελο.

Οι 3 ερωτήσεις της Κικής:

1. Αν ήσουν ένας μήνας της Άνοιξης, ποιος θα επέλεγες να είσαι και γιατί;

Έτσι κι αλλιώς, είμαι παιδί του Μαρτίου... και έχω πάρει αρκετά από τα χαρακτηριστικά του!!

:))

2. Αφιέρωσε ένα τραγούδι στους μπλογκοφίλους σου που σου θυμίζει την άνοιξη και πες μας και το γιατί.

Οι στίχοι εξηγούν το γιατί... 

Για σας, με όλη μου την αγάπη!

3. Αν έπρεπε να κάνεις μια αλλαγή στους φυσικούς νόμους που διέπουν αυτή την εποχή, ποια θα επέλεγες να είναι και γιατί;

Καμία! Πιστεύω πως όλα έχουν φτιαχτεί έτσι για κάποιο λόγο...

   Για άλλη μια φορά θα καταστρατηγήσω τους κανόνες... (εντάξει, με έχετε μάθει τώρα πια!!) Θα θέσω λοιπόν μόνο μία ερώτηση και όποιος θέλει από εσάς, μπορεί να συνεχίσει το παιχνίδι, ή να μου απαντήσει σε σχόλιό του εδώ. 

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου πίνακας με ανοιξιάτικο θέμα;

(link, ή τίτλος και ζωγράφος)

Πολλά φιλιά σε όλους!

Ιστορίες του καφενέ...

Σοφία

Ο Μιχάλης σιγοτραγουδούσε και σήμερα, καθώς καθάριζε τα τραπέζια από τη σκόνη. Τοποθέτησε τις καρέκλες στη θέση τους, έλεγξε για τελευταία φορά  τη βιτρίνα του με τα σιροπιαστά, φόρεσε ένα χαμόγελο. Μια νέα μέρα ήταν στο ξεκίνημά της κι ο Μιχάλης φρόντιζε, όπως κάθε πρωί, και την παραμικρή λεπτομέρεια του φιλόξενου καφενέ του.

Όπως κάθε μέρα, το γραφικό παραδοσιακό καφενείο θα γέμιζε από κόσμο: εν μέσω καλού καφέ, γέλια θα ακούγονταν, ματιές θα ταξίδευαν και κουβέντες θα ανταλλάσσονταν χωρίς σταματημό.

 «Καλημέρα, κυρ-Μιχάλη!»

Στράφηκε και αντίκρισε την κεφάτη παρέα των τριών νεαρών, να στέκεται πάνω στο χαρακτηριστικό πάτωμα-σκακιέρα, κρατώντας παραμάσχαλα μερικά βιβλία θεωρίας της Τέχνης.

«Καλώς τους καλλιτέχνες!» είπε πρόσχαρα και παράτησε όπως-όπως το πανί του στην άκρη. «Τρέχω για τον καφέ!»

Δεν χρειαζόταν πια να τους παίρνει παραγγελία, οι νεαροί ήταν συχνοί θαμώνες και είχε μάθει καλά τις προτιμήσεις τους. Αν ήταν πρωί, έρχονταν για καφέ. Αν ήταν μεσημέρι, για μπυρίτσα και κανένα μεζεδάκι. 

Βλέποντάς τους να βολεύονται στο συνηθισμένο τραπέζι τους, ανάμεσα σε γέλια και πειράγματα, ο Μιχάλης κρυφογέλασε. Τους συμπαθούσε και τους περίμενε κάθε φορά. Οι συζητήσεις τους άφηναν εποχή! Ήταν όλοι τους φοιτητές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και περνούσαν ώρες στον καφενέ, μιλώντας συνεχώς για την τέχνη και ανταλλάσσοντας ανατρεπτικές ιδέες.  

Αν και δεν πολυκαταλάβαινε τις ορολογίες που χρησιμοποιούσαν στις συζητήσεις τους, ούτε τις ιδέες τους για τη μοντέρνα τέχνη, συχνά μιλούσε κι εκείνος μαζί τους για τη σχολή. Το απολάμβανε και το χαιρόταν. Θυμόταν την πρώτη φορά που του ζήτησαν τη γνώμη του κι εκείνος αποφάσισε να τους πειράξει: «Εσείς παιδιά μου είστε ικανοί να πάρετε μια σωλήνα, να της βάλετε ένα μάτι και να πείτε ότι απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου! Τι να σας πω κι εγώ… για σας είναι «καλλιτεχνική εγκατάσταση», για μένα παραμένει μια σωλήνα… και μάλιστα χωρίς το ένα μάτι! Άμα θέλετε να σας πω πώς να φτιάχνετε καλό καφέ ή μπακλαβά, ευχαρίστως! Μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου…» Τα γέλια των νεαρών τότε είχαν ξεσηκώσει το μαγαζί.

Αφήνοντας τώρα και τον τελευταίο καφέ στο τραπέζι τους, την προσοχή του τράβηξε μια παρουσία στο δρόμο.

«Αχ, μωρέ ψυχή μου, τι σταυρό κουβαλάς κι εσύ…» αναστέναξε.

«Τι έπαθες, κυρ-Μιχάλη;» Η παρέα τον κοίταξε, μην καταλαβαίνοντας πού αναφερόταν.

Τους έδειξε έξω στο δρόμο.

Μια μοναχική, μικρή φιγούρα, περπατούσε κρατώντας και στα δυο της χέρια μερικές ογκώδεις, πορτοκαλί πλαστικές τσάντες. Τρέκλιζε από το βάρος τους και η αυτοσυγκέντρωσή της για να ισορροπήσει διαγραφόταν έντονα στο πρόσωπό της. Η μικρή πλησίαζε αργά, και η παρέα άρχισε σιγά-σιγά να διακρίνει με έκπληξη ένα αγγελικά πλασμένο, όμορφο πρόσωπο, στεφανωμένο από ξανθά, ολοφώτεινα μαλλιά.

«Παιδιά μου, συγγνώμη» μουρμούρισε ο Μιχάλης. «Μα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ…»

«Ποια είναι αυτή η μικρούλα, κυρ-Μιχάλη;» Ο Πάνος φαινόταν απορημένος. «Τι κάνει; Τι κουβαλά; Μόνη της είναι… Ποιος αφήνει ένα παιδί να περπατάει μόνο του στο δρόμο, πρωί-πρωί, κουβαλώντας τόσο βάρος;»

«Πάνο μου, αυτή είναι η Σοφία. Μια μικρούλα Ρωσίδα. Πάνε λίγες μέρες που εμφανίστηκε στη γειτονιά μας…  Πηγαίνει από μαγαζί σε μαγαζί, πουλώντας μανταρίνια. Αυτά κουβαλάει μέσα στις γεμάτες τσάντες της. Δεν ξέρω τίποτε άλλο, δεν έχω δει κανέναν άλλον μαζί της. Τη βλέπω πάντοτε μόνη. Λυπάμαι και θυμώνω μαζί - είναι απλώς ένα παιδί! Χθες και προχθές αγόρασα πάλι μανταρίνια, παρόλο που δεν τα χρειαζόμουν… έχω αγοράσει  τσάντες και τσάντες από δαύτα. Η γυναίκα μου δεν ξέρει τι να τα κάνει πια και τα χαρίζουμε στη γειτονιά! Μα πώς αλλιώς να τη βοηθήσω;»

 «Κυρ-Μιχάλη, μιλάει ελληνικά το παιδί; Φώναξέ την να της μιλήσουμε, μπορείς;» Τα μάτια του Πάνου έδειχναν στενοχωρημένα.

«Παιδί μου, μιλάει, ναι,  κι εγώ να τη φωνάξω… μα δεν ξέρω τι γυρεύεις να καταφέρεις. Αγοράζεις, σε ευχαριστεί, φεύγει με άδεια χέρια και μετά από λίγο τη βλέπεις ξανά φορτωμένη, να περπατά πάλι στο δρόμο και να πηγαίνει παρακάτω, σε κάποιο άλλο μαγαζί. Κάποιος την περιμένει, κάποιος την εκμεταλλεύεται. Την έχω ρωτήσει, μα η μικρή φοβάται… έχει αποφύγει τις ερωτήσεις μου πάρα πολλές φορές.»

Ο Μιχάλης σήκωσε τους ώμους του προβληματισμένος, ξεφύσηξε και πήγε στην πόρτα να τη φωνάξει.

«Σοφία!»

Η μικρούλα ήρθε και μπήκε ντροπαλά στο μαγαζί, ντυμένη με τα απλά της ρούχα και με ένα αθώο βλέμμα στα μάτια. Καλημέρισε τον κυρ-Μιχάλη και τους νεαρούς, μα δεν πλησίασε πολύ κοντά τους, σαν να σεβόταν την παρέα. Τα μάτια της τους κοίταξαν, μα δεν μίλησε, ούτε παρακάλεσε. Απέμεινε περήφανα όρθια, στη γωνία, και περίμενε να της μιλήσουν.

«Σοφία σε λένε λοιπόν, ε;» μίλησε πρώτος ο Φίλιππος. «Από δω οι φίλοι μου, ο Δημήτρης και ο Πάνος. Κι εγώ είμαι ο Φίλιππος. Θέλεις να καθίσεις λίγο μαζί μας;»

Η Σοφία κάθισε, μα δεν βολεύτηκε. «Ευχαριστώ», τους είπε, «μα δεν μπορώ να μείνω πολύ…» Το βλέμμα της ταξίδεψε βιαστικά στο δρόμο, κοιτώντας με ένα μικρό πανικό, παρόλο που κανείς δεν στεκόταν εκεί.

«Σε περιμένει κάποιος έξω;» τη ρώτησε ο Πάνος.

Η μικρή δεν απάντησε, μόνο έδειξε τις τσάντες με τα μανταρίνια της.

«Πεινάς; Έχεις φάει; Θέλεις να φας κάτι;» Ο Πάνος δεν περίμενε για την απάντηση. «Κυρ-Μιχάλη, θα φτιάξεις στη Σοφία μας ένα τοστ;»

Όσο το τοστ ετοιμαζόταν, ο Πάνος παρατηρούσε τη μικρή. Είχε μια περηφάνια στο βλέμμα, μαζί μ΄ένα φόβο και μια παραίτηση. Ήταν καθαρή, αλλά δεν ήταν καλοζωϊσμένη.

«Είναι πρωί… Πώς και δεν είσαι στο σχολείο, δεν σου αρέσει;» τη ρώτησε. Τέτοια ώρα, τα κοριτσάκια της ηλικίας της έπρεπε να μαθαίνουν γράμματα, όχι να πουλάνε μανταρίνια στις γειτονιές.

«Δεν έχω πάει ποτέ στο σχολείο» του είπε, τρώγοντας το τοστ. «Μα θα μου άρεσε, φαντάζομαι…» Έδειξε τα βιβλία που ήταν παρατημένα σε μια καρέκλα, δίπλα στο τραπέζι τους. «Δικά σου είναι; Θέλω να μάθω να γράφω και να διαβάζω… Αλλά δεν μπορώ να πάω ακόμη στο σχολείο, δεν είναι η ώρα, έτσι λέει ο μπαμπάς». Η μικρή τελείωσε το τοστ, σηκώθηκε και τον κοίταξε απολογητικά: «Πρέπει να φύγω τώρα… λυπάμαι. Ευχαριστώ για το τοστ».

Ο Πάνος αγόρασε δυο τσάντες μανταρίνια με μισή καρδιά. Ένιωθε περίεργα, σαν ένοχος και σωστός μαζί. «Θα έρθεις και αύριο;» τη ρώτησε πριν φύγει. «Εδώ, εννοώ. Στου κυρ-Μιχάλη. Θα αγοράσω πάλι λίγα από τα μανταρίνια σου κι έπειτα λέω να σου μάθω να γράφεις το όνομά σου. Τι λες;»

Η μικρή στράφηκε, τον κοίταξε και για μια στιγμή, το βλέμμα της φωτίστηκε όλο προσμονή και εμπιστοσύνη. Την επόμενη στιγμή, έκανε μεταβολή και η φιγούρα της χάθηκε βιαστική, στην κίνηση του δρόμου.

Το επόμενο πρωί, ο Πάνος πήγε μόνος του στον καφενέ, με ένα μολύβι, μια γόμα και ένα χαρτί και περίμενε τη Σοφία. Εκείνη ήρθε, του έδωσε τα μανταρίνια της, έμεινε για λίγο παραπάνω κι όλα έγιναν όπως τα είχαν κανονίσει. Συναντήθηκαν με τον ίδιο τρόπο και την άλλη μέρα… και την επόμενη… και τη μεθεπόμενη.

Ο Πάνος όμως τα βράδια δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί. Η σκέψη της μικρής τον είχε στοιχειώσει. Δεν ήξερε τι να κάνει. Να μιλήσει στην αστυνομία για την περίπτωσή της; Να απευθυνθεί σε κάποιον άλλο φορέα; Κανένα παιδί δεν έπρεπε να ζει έτσι, μα, τι θα συνέβαινε στη Σοφία αν αποδεικνυόταν ότι βρισκόταν παράνομα στη χώρα;

Να στήσει καρτέρι να βρει τον «προμηθευτή» της; Να του μιλήσει; Ο Πάνος ήταν σίγουρος πια ότι το πρόσωπο που την εφοδίαζε με τα μανταρίνια ήταν ο πατέρας της… Ένιωθε πως κάτι έπρεπε να κάνει, μα φοβόταν για την ασφάλειά της και δεν ήξερε πώς να κινηθεί, για να μην τη βάλει σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

Το πρωί της έβδομης ημέρας, ο Πάνος σηκώθηκε άυπνος από το κρεβάτι, μα αποφασισμένος να κινηθεί πιο δραστικά στο ραντεβού τους. Η εικόνα του μικρού αγγέλου με τα μανταρίνια, που ήθελε απεγνωσμένα να μάθει να γράφει και να διαβάζει και που ποτέ δεν μπορούσε να βρει χρόνο γι΄αυτό όσο θα ήθελε, του είχε γίνει εμμονή. Αποφάσισε να μιλήσει μαζί της για την πρόθεσή του να τη βοηθήσει και να δει τι θα του έλεγε κι εκείνη.

Πήγε στον καφενέ και περίμενε. Περίμενε ως το απόγευμα. Η Σοφία δεν φάνηκε. Ούτε την άλλη μέρα, ούτε καμία από τις επόμενες. Σαν να είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης… κάτι που επιβεβαίωσε περίλυπος κι ο κυρ-Μιχάλης: ούτε εκείνος, ούτε κάποιος άλλος μαγαζάτορας την είχε ξαναδεί να περπατά στη γειτονιά.

Απαρηγόρητος, ο Πάνος έγειρε πάνω στο Μιχάλη:

«Γνώρισα μια Σοφία…» του είπε, «μα ολόκληρος άντρας δεν είχα τη σοφία να τη βοηθήσω, τότε που μπορούσα και έπρεπε…»

Ο κυρ-Μιχάλης δεν είχε τι να του πει για να τον συμβουλεύσει. Κάθισε δίπλα του κι απέμειναν κι οι δυο να κοιτούν έξω, στο δρόμο… ένα δρόμο όπου τόσες και τόσες Σοφίες είχαν περπατήσει, ένα δρόμο όπου τόσες και τόσες Σοφίες είχαν χαθεί.

Η παρέα των νεαρών, ο κυρ-Μιχάλης και ο χώρος

του καφενέ είναι προϊόντα μυθοπλασίας.

Τα γεγονότα και οι καταστάσεις της ιστορίας

έχουν πολύ μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα…

Η «Σοφία» μακάρι να βρίσκεται ακόμη κάπου εκεί έξω.

Και μακάρι να είναι καλά.

Οι "Ιστορίες του καφενέ" βασίζονται σε μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη (Απάγκιο). Το συντονισμό έχει αναλάβει η Αριστέα στο ιστολόγιό της και για να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται, μεταφέρω εδώ τα λόγια της: 

Στις "Ιστορίες του καφενέ", ξεδιπλώνουμε μικρές αυτοτελείς - κατά κάποιο τρόπο - ιστορίες θαμώνων ενός καφενείου (ερωτικό καβγαδάκι, πρώτο ραντεβού, συνάντηση παρέας παλιών συμμαθητών - ό,τι σκεφτεί ο καθένας μας). Κάθε ιστορία έχει τον δικό της τίτλο.

Συμμετέχουν οι εξής:

(ιστολόγια, φίλοι ιστολογίων)

Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από την Αριστέα

Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/

Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/ 

Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/

Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/

Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr

Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/

Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/

Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/

Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/

Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr

Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr

Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/

Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr

Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/

Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr

Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com/

Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/

Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/

Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr/

Πέτρος (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/

@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

Δημοσιευμένες Ιστορίες

Δημήτρης Ασλάνογλου, "Κι όμως είπε αλήθεια" (Φιλοξενήθηκε από την @ριστέα)

Lysippe, Το σημάδι της Γλαύκας 

Αγριμιώ, Αν τολμάς, φαντάσου....

Κατερίνα, Η μοιραία συνάντηση

@ριστέα, Απροσπέλαστοι κόσμοι

Xris Kat, Το αποτέλεσμα

Μαριλένα, Στη βροχή

Λεβίνα, Ημέρες οργής

Έλλη (Funky Monkey), Σοφία

Φλώρα, Στα ακρογιάλια των εφήμερων Ερώτων

Μαρία Νι, Το μυστήριο του καφενείου

Χριστίνα, Μια καινούργια αρχή

Λεβίνα, Ο παπατζής (2η συμμετοχή)

Μαρία Κανελλάκη, "What is baklavas?"

Katerina koko, Η συνέντευξη 

Μαρία (me maria), Ακυβέρνητοι στο χρόνο

Πέτρος, Το αντάμωμα

Κική, Ο Βλάχος και το Σαλιγκάρι (Μέρος 1ο)

Έλενα, Stop!

Γλαύκη, Πέρα και πάνω από αυτό (Φιλοξενήθηκε από την Petra)

Βερόνικα (censurasigloXXI, Ισπανίδα που γράφει στα ελληνικά), (χωρίς τίτλο)

Κική, Ο Βλάχος και το Σαλιγκάρι (Μέρος 2ο)

Δέσποινα, Αυτή η φύση, Μέρος 1ο

Δέσποινα, Αυτή η φύση, Μέρος 2ο

Κλαυδία, Η εγγονή της Μαρουλίας (Φιλοξενήθηκε από την Petra)

Ένα δώρο καρδιάς

  Αυτές τις μέρες, ένα υπέροχο δώρο από έναν υπέροχο άνθρωπο, ήρθε στα χέρια μου.

 Είναι ένας "φλογάτος" πίνακας και το θέμα του τυχαίνει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Τον ζωγράφισε η Αριστέα μας (Η ζωή είναι ωραία...) και αποτελεί το αναμνηστικό δώρο μου, για τη διάκριση του ποιήματός μου στο 2ο Συμπόσιο Ποίησης που είχε διοργανώσει στο ιστολόγιό της.

  Ό,τι και να πω, είναι λίγο... πρόκειται για ένα απίστευτο έργο. Η φωτογραφική μου δεν κατάφερε να αποτυπώσει επαρκώς την ομορφιά του, τα χρώματά του, καθώς και το μεράκι και την αγάπη της Αριστέας, που κρύβονται σε κάθε του πινελιά. 

  Αριστέα μου, χίλια ευχαριστώ και από εδώ! Ο πίνακάς σου με μάγεψε... και αισθάνομαι τόσο τυχερή, τόσο χαρούμενη που είναι δικός μου! Στέλνω μια αγκαλιά και ένα φιλί!

  Να είσαι πάντα καλά γλυκιά μου, να δημιουργείς και να χαρίζεις χαμόγελα και αγάπη!

  Καλό και ξεκούραστο Σαββατοκύριακο σε όλους!