Τοπία στην ομίχλη... και τοπία στο φως

   Πήγαμε την προηγούμενη βόλτα μας στα μέσα Φεβρουαρίου... θυμάσαι;

 Πώς πέρασε ο καιρός από τότε... πέρασε γρήγορα, σαν νερό. Ο Μάρτιος κοντεύει να τελειώσει. Είναι καιρός να φύγουμε ξανά, να πάμε κάπου μαζί - όπως σου υποσχέθηκα - και να αφήσουμε το νου και την ψυχή μας να ξεφύγει και να γαληνέψει.

Φύγαμε, λοιπόν.  Περνώ με το αυτοκίνητο να σε πάρω. 

Θα βρούμε βροχή στο δρόμο μας και ομίχλη... αλλά δεν πειράζει.

Πάμε σε ένα μέρος μαγικό, ένα μέρος που είναι όμορφο κάθε εποχή, με κάθε καιρό. 

Η ομίχλη απλώνεται γύρω μας αέρινα και αφήνει πάνω μας το υγρό της χάδι.

 Κάνει το δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας να δείχνει μυστηριώδης...

Ξέρω, δε σου έχω πει ακόμη πού πάμε. 

Όμως πλησιάζουμε...  αν δεις γύρω σου, θα καταλάβεις.

Βρισκόμαστε στη λίμνη Πλαστήρα, σε έναν τόπο-παράδεισο για τους φυσιολάτρες.

Αυτό εδώ είναι το φράγμα. Θα το περάσουμε και θα κατευθυνθούμε στην άλλη πλευρά.

 Η βροχή ξέπλυνε τη σκόνη...  το βουνό μας υποδέχεται ολοκάθαρο,  
ντυμένο ακόμη με τα χρώματα του χειμώνα. 

Ορμητικά νερά κατηφορίζουν στις πλαγιές, δημιουργώντας ρυάκια και μικρά ποτάμια.

Νερά βιαστικά, που τρέχουν ασταμάτητα θέλοντας να συναντήσουν τη λίμνη. 

Μας τραγουδούν το δικό τους κελαρυστό τραγούδι - τ΄ακούς; - και μας προσπερνούν. 

Εδώ θα σταματήσουμε για λίγο. Θέλω να σου δείξω τα χρώματα της φύσης. 

Θέλω να σου δείξω αυτό το παγκάκι που μοιάζει σαν να μας περιμένει.

Σε καλώ να παρακολουθήσεις το ταξίδι του νερού, να οσμιστείς το βρεγμένο χώμα.

  Εδώ, γόνιμο χώμα και γάργαρο νερό μπερδεύονται, ανακατεύονται...

και αποφασίζουν στο τέλος να ακολουθήσουν κοινή πορεία.

Ταξιδεύουν μαζί προς τη λίμνη, για να της προσφέρουν τα πολύτιμα δώρα τους.

Και κάπου, σε μια άκρη της, η λίμνη καλωσορίζει επιτέλους το νερό του βουνού.

Συνεχίζουμε κι εμείς το ταξίδι μας στο ομιχλώδες τοπίο.

Πόσο όμορφο και πόσο διαφορετικό φαίνεται έτσι το βουνό...

Πάνω από το γκρεμό, μερικές κούνιες, μοναχικές και έρημες, 

περιμένουν μάταια να έρθουν τα παιδιά και να καθίσουν στην αγκαλιά τους.

Προς το παρόν, για μόνη σύντροφό τους θα έχουν την ομίχλη.

Κάπου αλλού, μικρά δέντρα υψώνουν τα γυμνά κλαδιά τους στον ουρανό. 

Αναζωογονημένα από τη βροχή, προσμένουν το άγγιγμα της άνοιξης για να ξαναγεννηθούν.

Κατεβαίνουμε χαμηλότερα. Να και η λίμνη. 

Το νερό που κυλάει, λίγο πριν τη συναντήσει, ζωγραφίζει

 στο διάβα του φιδογυριστά μονοπάτια πάνω στο χώμα. 

Δε θα μείνουμε πολύ όμως εδώ. Θα ανηφορίσουμε πάλι... 

και θα προσπαθήσουμε να θαυμάσουμε τη λίμνη από ψηλά.

Είμαστε ψηλά, στο χωριό Νεοχώρι. Ο καιρός δε στάθηκε σύμμαχός μας, τελικά.

Μπροστά μας απλώνεται όλη η λίμνη... αλλά δεν μπορούμε να τη δούμε.

Ένα ανάλαφρο, μπαμπακένιο, νεφελώδες σεντόνι, την έχει σκεπάσει από άκρη σ΄άκρη.

Και σε λίγο νυχτώνει... 

Στενοχωρήθηκες, ε; Το κατάλαβα...

Μην ανησυχείς. Το έχω φροντίσει. Απόψε θα μείνουμε εδώ.

Έχω κρατήσει ένα δωμάτιο για μας. Έχει τζάκι και θέα στη λίμνη. 

Ξεκουράσου, ελπίζω το πρωί που θα ξυπνήσουμε ο καιρός να είναι καλύτερος... 

και να καταφέρουμε να θαυμάσουμε τη θέα.

Zzzzzzzzzzzzz......

(πηγή)

!!!!!!!

Ξημέρωσε! Έλα, σήκω!!! 

Κοίτα έξω από το παράθυρό μας, η πλάση φόρεσε τα καλά της!

Φόρεσε κι εσύ κάτι για να προστατευτείς από την ψύχρα του πρωινού... 

και έλα γρήγορα έξω στη βεράντα μαζί μου! 

\

Σου έχω φέρει καφέ. Κάθισε δίπλα μου να δούμε τη φύση που ξυπνάει... 

(Τυχεροί οι κάτοικοι του Νεοχωρίου που βλέπουν καθημερινά αυτή τη θέα, δε νομίζεις;)

Ο ήλιος ανέβηκε ψηλά κι η μέρα έχει ζεστάνει. 

Σκέφτομαι να πάμε να δούμε τον Βοτανικό Κήπο Νεοχωρίου, τι λες;

Στην είσοδο, μας προμηθεύουν με έντυπο υλικό και με ένα χάρτη.

"Θέση ανάπαυσης (και περισυλλογής)"... μας ανακοινώνει η ταμπελίτσα...

Ενημερωνόμαστε από τα έντυπα για τα δέντρα, τα φυτά και τα βότανα 

που φιλοξενούνται εδώ... και τα γνωρίζουμε ένα-ένα. 

Ο κήπος καταλαμβάνει έκταση 10 στρεμμάτων.

Δίπλα από το Βοτανικό Κήπο, απλώνεται η λίμνη.

Τώρα που ο ουρανός είναι καθαρός, το τοπίο είναι υπέροχο.

Δυο πουλιά σταματούν τη συνομιλία τους και μας κοιτούν με περιέργεια. 

Τους υποσχόμαστε νοερά πως κάπως, κάποτε, θα έρθουμε ξανά στον όμορφο τόπο τους.

Τώρα ξέρεις: με ομίχλη, με ηλιόφως, με χιόνι ή χωρίς... αυτός ο τόπος είναι μαγεία. 

→   Η Λίμνη Πλαστήρα βρίσκεται 25 χλμ. περίπου δυτικά της Καρδίτσας, σε υψόμετρο 800 μ. Το τοπίο είναι συναρπαστικό, καθώς η πανέμορφη λίμνη αγκαλιάζεται από ψηλά, κατάφυτα βουνά, ενώ η περιοχή θεωρείται "παράδεισος" για κάθε φυσιολάτρη.

  Η λίμνη δημιουργήθηκε εκεί που υπήρχε παλαιότερα ο ποταμός Ταυρωπός, που φιδογυρίζοντας αργοκυλούσε νότια για να συναντήσει τον Αχελώο. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν "Νεβρόπολη", πιθανώς από την πληθώρα των ελαφιών που διαβιούσαν εκεί κάποτε (νεβρός=το νεογνό του ελαφιού). Περίπου το 1928, ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας συνέλαβε την ιδέα για την κατασκευή ενός φράγματος που θα έδινε λύση στο πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου, της ύδρευσης της Καρδίτσας και άλλων κοινοτήτων, αλλά και την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, με την εκμετάλλευση της δύναμης του νερού.

  Έτσι προέκυψε η λίμνη Ταυρωπού, που αργότερα μετονομάστηκε σε λίμνη Πλαστήρα, σε υψόμετρο 800 μ., καταλαμβάνοντας έκταση περίπου 25.000 στρεμμάτων, με μήκος 12 χλμ., πλάτος 4 χλμ., και βάθος περίπου 60 μ. Το φράγμα έχει μήκος 220 μ. και ύψος 82 μ. 

  Έκτοτε, χιλιάδες λάτρεις της φύσης ανακαλύπτουν την περιοχή και τη μοναδικότητά της. Τα τελευταία χρόνια οι δεκάδες επενδύσεις φορέων και ιδιωτών μετέτρεψαν την περιοχή σε περιζήτητο τουριστικό προορισμό και πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών, σε όλες τις εποχές του έτους.

→ Περισσότερες πληροφορίες για τον Βοτανικό Κήπο Νεοχωρίου, εδώ.