Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης

  Με αφορμή ένα κείμενο του Πέτρου και με πρωτοβουλία της Αριστέας, 15+1 bloggers συνενώθηκαν για να συνεχίσουν από κοινού και να γράψουν μια ιστορία αγάπης: την ιστορία του Στέλιου και της Βάσιας.

  Ο καθένας από τους 16 συγγραφείς καταθέτει κάτι από την ψυχή του στα κείμενα... και το αποτέλεσμα είναι μια συνεργατική ιστορία αγάπης με απρόβλεπτη πλοκή, που εκτυλίσσεται σε συνέχειες.

 Ακολουθώντας τους συνδέσμους, μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής.

1ο κεφάλαιο → Πέτρος: Μια συνάντηση 
2ο κεφάλαιο → Αριστέα: Ακολουθώντας το ένστικτο 
3ο κεφάλαιο → Χριστίνα: Ακατανίκητη έλξη 
4ο κεφάλαιο → Κατερίνα Βαλσαμίδη: Η παρεξήγηση 
5ο κεφάλαιο → Έλενα Λ: Χάθηκαν όλα; 
6ο κεφάλαιο → Εκφράσου: Η συμφιλίωση 
7ο κεφάλαιο → Χριστίνα dear-e-diary: Πεπρωμένο
8ο κεφάλαιο → Κλαυδία: Η Λύτρωση
9ο κεφάλαιο → Μαρία Κανελλάκη: Καφενείο "Ο Παράδεισος"

Κεφ. 10ο

Μια ανάσα ελπίδας

Στο φιλμ της ζωής, ο άγραφος κανόνας λέει πως ανάμεσα στα όμορφα, θα δει κανείς καταγεγραμμένα και τα άσχημα: εκείνες τις στιγμές που ο πόνος είναι πολύς, βαθύς και βουβός. Πληγές που χρειάζεται χρόνος για να θεραπευτούν - και συχνά, ησυχία. Στιγμές που οι λέξεις περιττεύουν, μόνο η ύπαρξη μιας αγαπημένης παρουσίας είναι αναγκαία. Μιας παρουσίας που να ξέρει πότε να σιωπά, μιας παρουσίας που να μπορεί να κατανοεί και να στηρίζει δίχως όρους.

Άλλωστε, τι να πεις, και πώς να απαλύνεις με τα λόγια τον πόνο ενός ανθρώπου που έχει βιώσει τόσες απώλειες στη ζωή του και μόλις τώρα έχασε τον αγαπημένο του πατέρα;

Η Βάσια κατανοούσε τη θέση που βρισκόταν ο Στέλιος και ήξερε πως στην προκειμένη περίπτωση αυτό ήταν το μόνο που θα μπορούσε να κάνει για να τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει. Τις μέρες που ακολούθησαν, ήταν δίπλα του. Απλά και ολοκληρωτικά, στάθηκε δίπλα του. Με ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά στο σκοτάδι, τις νύχτες που τον έπνιγε εκείνο το βουβό παράπονο. Έδινε δύναμη, έδινε αγάπη και προσοχή.

Δεν χρειαζόταν να μιλούν, εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες.

«Είμαι εδώ» του έλεγαν τα μάτια της στο μισοσκόταδο. «Και σε νιώθω. Μην ανησυχείς για τίποτε εσύ, εγώ είμαι εδώ».

«Το ξέρω…» απαντούσαν τα δικά του, ακόμη υγρά. «Ψυχή μου…»

Και κούρνιαζε στην αγκαλιά της, χωνόταν και κρυβόταν, σαν το μικρό παιδί που χάθηκε στο δάσος – ένα δάσος δυσκολιών και πόνου – και έβλεπε επιτέλους ανακουφισμένο πως δεν ήταν μόνο, πως η διασώστης του τον είχε βρει . Έσφιγγε και την κρατούσε μην τη χάσει, χωνόταν στα μαλλιά της, μύριζε την αγαπημένη μυρωδιά της και ήξερε πως μαζί θα έβγαιναν κάποτε από το σκοτεινό δάσος στο φως, κι όλα θα πήγαιναν καλά. 

Κάποιες φορές, όταν εκείνη είχε πια αποκοιμηθεί και εκείνος συνέχιζε να μένει ξάγρυπνος στο πλευρό της, ο Στέλιος γύριζε αθόρυβα προς το μέρος της και την παρατηρούσε με τις ώρες να κοιμάται. Παρατηρούσε την κοπέλα που η μοίρα έφερε στο δρόμο του και στη ζωή του… κι από πονεμένο, το βλέμμα του γλύκαινε ξαφνικά, κοιτώντας το όμορφο πρόσωπό της, τη γραμμή των φρυδιών της και τα γαληνεμένα βλέφαρα. Χάιδευε τα όμοια με κύματα της θάλασσας μαλλιά της και έσερνε τα δάχτυλά του πάνω στους ώμους και στην απαλή της πλάτη.  Τα δάχτυλά του γίνονταν αργοί ταξιδευτές στα βουνά, στις κοιλάδες και στις οάσεις του κορμιού της και συχνά έλεγαν περισσότερα από όσα μπορούσε εκείνος με τα λόγια του να πει. Και τότε, η Βάσια αναστέναζε τρυφερά μέσα στον ύπνο της, σαν να συμφωνούσε με τα άηχα λόγια των ταξιδευτών και με τις υποσχέσεις τους. Στρεφόταν απαλά και, αναζητώντας την αγκαλιά του και τα δώρα της αγάπης, έπλεκε τα χέρια και τα πόδια της με τα δικά του.

Στο μεσοδιάστημα, και όσο ο Στέλιος τα πρωινά και τα απογεύματα στεκόταν χλωμός και ταλαιπωρημένος από την αγρύπνια ξανά στη γωνιά της βιοπάλης, εκείνη συνέχιζε να ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά. Δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια.

Κάποια στιγμή, η τύχη της χαμογέλασε. Ένα ραντεβού για συνέντευξη, λίγες ειλικρινείς κουβέντες, ένας νεαρός, όμορφος και συμπαθής γυναικολόγος στο ξεκίνημα της καριέρας του… και η Βάσια βρήκε δουλειά, ως γραμματέας και βοηθός του στο νέο και πολλά υποσχόμενο ιατρείο του. Οι απαιτήσεις της δουλειάς πολλές, το ίδιο και οι ώρες εργασίας: ο γιατρός είχε δηλώσει πως ειδικά τώρα στην αρχή, η Βάσια θα έπρεπε να βρίσκεται στο ιατρείο του και στο πλάι του, από το πρωί ως αργά το απόγευμα, χωρίς να αποκλείονται και άλλες ώρες τις ημέρας, αν στο μέλλον χρειαζόταν. Αλλά ο μισθός ήταν ικανοποιητικός και η Βάσια ένιωθε μετά από καιρό να παίρνει μια ανάσα – μια ανάσα ελπίδας. Επιτέλους, είχε βρει δουλειά!

Η ζωή συνεχίζεται… και κάποτε έρχεται η ώρα που το πρώτο χαμόγελο εμφανίζεται και η θλίψη ξαστερώνει.

Το πρώτο χαμόγελο άνθισε στα χείλη του Στέλιου, εκείνο το απόγευμα που η Βάσια του είπε τα ευχάριστα νέα. Παράτησε μεμιάς τα πλεχτά καλάθια του, την πήρε αγκαλιά, τη φίλησε και τη στριφογύρισε σηκώνοντάς την στον αέρα. Δυο πρόσωπα φωτεινά, αγαπημένα, δυο σώματα ενωμένα, να στριφογυρίζουν γεμάτα ελπίδα για το αύριο. Μόνοι τους, κι ας βρίσκονταν ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος που περιδιάβαινε στο δρόμο μπροστά από το καφενείο του κυρ-Μιχάλη.

Ο Μιχάλης τους κοίταξε και χαμογέλασε με αγάπη. «Την ευχή μου να έχετε, παιδιά μου και μακάρι όλα ρόδινα να είναι για σας από δω και εμπρός… Φτάνουν πια οι δυσκολίες…» ψιθύρισε κι έπιασε πάλι να καθαρίζει τα τραπέζια με το πανί του, σκουπίζοντας πότε-πότε τα μάτια του για να διώξει ένα αόρατο σκουπιδάκι.   

*************

  Παραδίδω τώρα τη σκυτάλη στη Μαρία (me maria) και στο mytripsonblog της. 

 Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την ομάδα για την υπέροχη εμπειρία και ειδικά στον Πέτρο και στην Αριστέα που μας συνένωσαν. Χαίρομαι πολύ που είμαι συνταξιδιώτισσά σας σ΄αυτό το μοναδικό συγγραφικό ταξίδι!

  Καλή συνέχεια!

________________________________________________________________________

Update:

  Για όσους φίλους θα ήθελαν να διαβάσουν ολοκληρωμένη την ιστορία μας, μπορούν να ακολουθήσουν τους παρακάτω συνδέσμους:

1ο κεφάλαιο → Πέτρος: Μια συνάντηση 
2ο κεφάλαιο → Αριστέα: Ακολουθώντας το ένστικτο 
3ο κεφάλαιο → Χριστίνα: Ακατανίκητη έλξη 
4ο κεφάλαιο → Κατερίνα Βαλσαμίδη: Η παρεξήγηση 
5ο κεφάλαιο → Έλενα Λ: Χάθηκαν όλα; 
6ο κεφάλαιο → Εκφράσου: Η συμφιλίωση 
7ο κεφάλαιο → Χριστίνα dear-e-diary: Πεπρωμένο
8ο κεφάλαιο → Κλαυδία: Η Λύτρωση
9ο κεφάλαιο → Μαρία Κανελλάκη: Καφενείο "Ο Παράδεισος"
10ο κεφάλαιο → Έλλη (Funky Monkey): Μια ανάσα ελπίδας
11ο κεφάλαιο → Μαρία (me maria): Η απουσία
12ο κεφάλαιο → Κατερίνα Βερίγκα: Η απόφαση
13ο κεφάλαιο → Μαριλένα: Στην κόψη του ξυραφιού
14ο κεφάλαιο → Γεωργία (Αρμονία): Ο φύλακας άγγελος
15ο κεφάλαιο → Κάτια (Marilise): Στιγμιόγραφο
16ο κεφάλαιο → Μαρία Νι.: Η ζωή, η αγάπη και η μοίρα