Η Πέτρα μας, κάνοντας πρώτα η ίδια την αρχή, μας κάλεσε να διηγηθούμε ιστορίες από τα παλιά και συγκεκριμένα σχολικές ιστορίες (ευχάριστες ή δυσάρεστες).
Ήμουν αναποφάσιστη. Να διηγηθώ; ΤΙ από όλα να διηγηθώ; Ένα μεμονωμένο γεγονός σίγουρα δεν θα εξηγούσε επαρκώς τη γεύση που μου άφησαν τα σχολικά μου χρόνια (είμαι μία από αυτούς που δεν τους λείπουν καθόλου... και που θα τα άλλαζαν ευχαρίστως). Τελικά, αποφάσισα να καταθέσω παραπάνω από ένα γεγονότα.
(Πάρτε τώρα καφέ, σάντουιτς, ποπ-κορν, βότκα, ό,τι θέλετε
τέλος πάντων, γιατί ακολουθεί κατεβατό και ψυχογράφημα).
Η σχολική μου ζωή ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο νηπιαγωγείο, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ώσπου, το Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, η απώλεια ενός πολύ κοντινού μου προσώπου έφερε τα πάνω-κάτω. Ασυνείδητα ή συνειδητά, αρχής γενομένης από το νηπιαγωγείο ως και τα 12 μου χρόνια περίπου, κατάφερα να ξεχάσω τα πάντα: ονόματα και πρόσωπα συμμαθητών, νηπιαγωγών και δασκάλων (μη σου τύχει να βρεθείς ενήλικας, στον ίδιο χώρο με τον άλλοτε αγαπημένο σου δάσκαλο, να σε γνωρίσει κι εσύ να τον κοιτάς με απορία, γιατί δεν τον θυμάσαι...), σχολικούς χώρους, σχολική ζωή, τη ζωή στο σπίτι. Ψυχολογική διεργασία; Άμυνα; Ναι, και πάλι ναι. Αν και προτιμώ να το ονομάζω "επιλεκτική αμνησία".
Από το Δημοτικό επομένως, έχω λίγες, σκόρπιες εικόνες:
Στην πρώτη τάξη ένιωσα ανία, γιατί είχα μάθει ήδη να διαβάζω, να γράφω και να μετράω και βαριόμουν αφόρητα την επανάληψη. Μετά τις πρώτες μέρες, είχα πει στη μαμά: "Καλά ήταν... αλλά αύριο δεν χρειάζεται να ξαναπάω, ε; Αφού αυτά που κάνουν εκεί εγώ τα ξέρω!!"
Τα επόμενα χρόνια και μέχρι που τελείωσα το Δημοτικό, έχασα το όνομά μου. Όταν άλλαξα τα δύο μπροστινά νεογιλά μου δόντια, ανταμείφθηκα με δυο νέα, πεταχτά και με κενό ανάμεσά τους. Εξαιτίας τους τα παιδιά με φώναζαν πια
κάνοντας και ομοιοκαταληξία με το δικό μου όνομα. Παρότι στην 6η τάξη έβαλα σιδεράκια και το πρόβλημα διορθώθηκε, το όνομα "κουνέλι" με ακολουθούσε, μέχρι που έφυγα από το Δημοτικό.
Φιλίες ιδιαίτερες δεν είχα, είχα απλώς μια συμμαθήτρια δίπλα μου στο θρανίο. Στα διαλείμματα ξέδινα κυρίως παίζοντας ποδόσφαιρο και "γκαζάκια" (βόλους, μπίλιες) με τα αγόρια. Επειδή ήμουν καλή σ΄αυτά (και είχα και μια σεβαστή συλλογή από μπίλιες!!), με καλούσαν συχνά να παίξω μαζί τους.
Στο Γυμνάσιο, το κουνέλι τράβηξε επιτέλους το δρόμο του κι εγώ το δικό μου. Πήρα πίσω το πραγματικό μου όνομα, έκανα μια-δυο φιλίες, ένιωσα τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, γνώρισα ένα φοβερό καθηγητή στα εικαστικά που τον θυμάμαι με αγάπη, και... ξεκίνησα να έχω εφιάλτες με τον καθηγητή των μαθηματικών.
Τα μαθηματικά δεν τα συμπάθησα ποτέ, και δεν μπορούσα να τα καταλάβω. Κι όσο δεν τα καταλάβαινα, τόσο δεν τα διάβαζα. Κι όσο δεν τα διάβαζα, τόσο κάθε μέρα (μα κάθε μέρα, όμως!!) ο καθηγητής με σήκωνε για εξέταση στον πίνακα, όπου τελικά με έκανε ρεζίλι με μια στάνταρ φράση: "Έρμ΄ Ταδοπούλου... τούβλου θα μείν'ς! Κάτσ΄ κάτ'!" (στη Λάρισα βρισκόμαστε, αν αναρωτιέστε περί προφοράς). Και δώστου τα 8άρια στα τρίμηνα, σε μια καθ΄όλα τα άλλα, καλή μαθήτρια (του 18).
Αν δεν στο εξηγούν, δεν το κατανοείς - τόσο απλά. Τα μόνα που κατάφερα να κατανοήσω, ήταν οι "ταυτότητες" και τα "πολυώνυμα". Ω τι ευτυχία, όταν στις εξετάσεις του Ιουνίου έπεσαν ταυτότητες και πολυώνυμα! Έγραψα ένα περιποιημένο 20, που με γλίτωσε στο τσακ από το να μείνω στο μάθημα. Ο καθηγητής ήταν σίγουρος ότι δεν είχα αντιγράψει, παρόλα αυτά με κάλεσε για επιβεβαίωση. "Αν θέλετε, σας ξαναλύνω την άσκηση εδώ και τώρα" η απάντηση. Τέλος.
Στο Λύκειο συνέχισα να είμαι ανίδεη στα μαθηματικά, αλλά πολύ καλή στην έκθεση. Στο μεταξύ, μετατραπήκαμε όλοι μας σε άνευ προηγουμένου ταραξίες (παραμένει άγνωστο το γιατί). Αγριεμένα εφηβικά πνεύματα, καταληψίες που εν τέλει τιμωρήθηκαν με τη στέρηση της 5ήμερης εκδρομής, ευφυέστατοι και επικίνδυνοι φαρσέρ (θυμάμαι κάτι ανάποδα καρφιά μπηγμένα στις καρέκλες των καθηγητών, κάτι καουτσουκένιες τρισδιάστατες αράχνες χωμένες μέσα στο βιβλίο ύλης, κάτι δυναμιτάκια να σκάνε στα έδρανα από το πουθενά και ως αποκορύφωμα, το "τυχαίο" άδειασμα ενός πυροσβεστήρα μέσα στην τάξη). Οι καθηγητές έκαναν τρελή υπομονή - το παραδέχομαι - και ο αυστηρός λυκειάρχης, το καλοκαίρι της Γ΄Λυκείου, μας ξεφορτώθηκε περιχαρής με το αμίμητο: "Να πάτε στο καλό του Θεού, παιδιά και εύχομαι να μην ξαναπεράσει ποτέ τέτοιο τμήμα από το σχολείο μας". (!!!)
Το καλοκαίρι πριν την τρίτη Λυκείου ήταν που "ξύπνησα" και συνειδητοποίησα πως έπρεπε να διαλέξω επιτέλους δέσμη και πιθανή μετέπειτα επαγγελματική ζωή. Τρίτη δέσμη, σαφώς, δεν ήμουν για να διαλέξω κάποια με μαθηματικά. Χωρίς καθόλου φροντιστήρια πριν, όμως, πού πας; Οι καθηγητές δήλωσαν εξαρχής πως θα έκαναν την ύλη έτσι, ώστε να κάνουν επανάληψη στο φροντιστήριο. Τα λατινικά λοιπόν τα ξεκινήσαμε από το 40ό μάθημα (το τελευταίο) και όχι από το 1ο!! Παγκόσμια πρωτοτυπία... Όταν δήλωσα την ένστασή μου, ένας καθηγητής μου είπε πως εγώ δεν είμαι "φαβορί" σε σχέση με τους άλλους που έκαναν φροντιστήρια, οπότε να το αφήσω να πάει στο καλό. Πείσμωσα άσχημα. Και αναγκάστηκα να ξεκινήσω στο σπίτι ιδιαίτερα μαθήματα, μόνο στα Αρχαία και στα Λατινικά, μπας και ανταπεξέλθω στις τρελές απαιτήσεις. Διάλεξα μόνη μου τα ιδιαίτερα, για να μην αφήσω κανένα περιθώριο στον εαυτό μου να την κοπανάω για καφέ, όπως έκαναν πολλοί άλλοι καθ΄οδόν για το φροντιστήριο.
Κάπου εδώ έχω όμως και μια γλυκιά ανάμνηση από την Γ΄Λυκείου... και ίσως η μόνη που δεν θα άλλαζα με τίποτα: ο λυκειάρχης κλείδωνε πάντα την αυλόπορτα του σχολείου ακριβώς στις 8.15. Ένα πρωί, άργησα να φτάσω (πάντοτε ήμουν υπναρού). Το ίδιο και η φίλη μου... και δυο παιδιά ακόμη, φίλοι μας από το τμήμα. Κλειδωμένοι έξω από το σχολείο, κοιταχτήκαμε: "η πόρτα ανοίγει στο πρώτο διάλειμμα, και η επίπληξη όταν θα μας δουν τη δεύτερη ώρα να μπαίνουμε με τις τσάντες, είναι σίγουρη. Στο μεταξύ, δεν πάμε για καφέ;"
Την κοπανήσαμε λοιπόν, κι ανακαλύψαμε - ένας Θεός ξέρει πώς - ένα καφενείο κάπου εκεί κοντά. Χωθήκαμε μέσα να κρυφτούμε. Χαρά ο ιδιοκτήτης; Ατελείωτη! "Καλώς τα παιδιά! Επιτέλους, μπήκε νέο αίμα στο μαγαζί μου!! Όλο με τα γκρινιάρικα παππούδια είμαι!! Τι να σας κεράσω; Ό,τι θέλετε για τη χαρά που μου δώσατε"!! Κοιταχτήκαμε αμήχανα μ΄αυτή την υποδοχή, και στρωθήκαμε αμέσως. Μας κέρασε όντως ελληνικό καφέ, παίξαμε ανελέητα τάβλι ανά δύο, στοιχηματίζοντας (ο χαμένος θα αγόραζε τα τσιγάρα της επόμενης ημέρας στον νικητή), η κοπάνα αντί για μία σχολική ώρα έγινε τρεις... και επαναλήφθηκε στο ίδιο μοτίβο για αρκετούς μήνες (η απουσιολόγος μας "έβλεπε" κανονικά στην τάξη τα πρωινά, το ίδιο και οι καθηγητές που νόμιζαν ότι λείπαμε για να διαβάσουμε... και "ξεχνούσαν" να μας βάλουν απουσία για να μας βοηθήσουν).
Αντί επιλόγου
.... Το κορίτσι-που-δεν-ήταν-φαβορί πέρασε τελικά στις Πανελλήνιες με την πρώτη και στη σχολή που ήθελε, άκουσε μια μετανιωμένη συγγνώμη από τον καθηγητή που τη σύγκρινε με τα άλογα κούρσας και έδωσε μια πληρωμένη απάντηση, σπούδασε και πέρασε τα καλύτερά της χρόνια ως φοιτήτρια (στη σχολή έμαθε να σκέφτεται πρώτα αντί να παπαγαλίζει και γνώρισε φίλους καλούς), ολοκλήρωσε ένα μεταπτυχιακό με άριστα και τώρα δουλεύει στον τομέα της.
Έχει καταλάβει λίιιιιγο καλύτερα τα μαθηματικά, αλλά συνεχίζουν να μην της αρέσουν, οπότε επικεντρώνεται στο να εξασκεί τις υπόλοιπες ικανότητές της.
.... Οι συμμαθητές από το σχολείο χάθηκαν μεταξύ τους (άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη).
.... το καφενείο δυστυχώς έχει πια κλείσει και αγνοείται εδώ και χρόνια η τύχη του ιδιοκτήτη.
Τα σχολικά χρόνια μπορεί να τα προσπέρασα (ή να με προσπέρασαν), όμως αυτό το σκαστό, ανέμελο και κόντρα στο "σύστημα" τάβλι της τρίτης Λυκείου, συνοδεία με το διπλό, μυρωδάτο ελληνικό καφέ, με τον πρόσχαρο ιδιοκτήτη του καφενείου στην υποδοχή και με λίγη καλή φιλική παρέα, παραμένει μια ανάμνηση που ανακαλώ πάντα με γλύκα.
(Τώρα που το σκέφτομαι πάλι, χαμογελώ.
Ποιος ο λόγος να θυμάμαι τα υπόλοιπα;)
Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Πέτρα.
Στην πρόσκληση συμμετέχουν τα παρακάτω ιστολόγια:
(η λίστα ανανεώνεται συνεχώς)
(η λίστα ανανεώνεται συνεχώς)
Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος - Άστεγη Καταληψίας - θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία - Άστεγη Καταληψίας - θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/
Φλώρα από το blog http://texnistories.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/
Φλώρα από το blog http://texnistories.blogspot.gr/
Αν θέλετε να λάβετε μέρος και εσείς, δηλώστε το ενδιαφέρον σας εδώ.
