Λύτρωση ~ 6ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις", στο "mytripsonblog"

Λύτρωση

Katie O'Hagan - Life raft

(via - © Katie O' Hagan) 

Εδώ και 40 χρόνια την ετοίμαζε. Κάθε νύχτα. Ξύλο το ξύλο, σχοινί το σχοινί, μέσα στο ίδιο δωμάτιο με εκείνον, αλλά μόνη μέσα στο δικό της όνειρο, η Μερόπη ένωνε ένα-ένα τα κομμάτια και έφτιαχνε τη σχεδία που θα της έδινε επιτέλους τη δυνατότητα διαφυγής. Κοιμόταν εκείνος, κοιμόταν κι εκείνη· μα στο όνειρό της μοχθούσε, κι αγωνιζόταν για ένα σκοπό ιερό.

Από τα είκοσί της παντρεμένη με έναν άνθρωπο που δεν τη νοιάστηκε ποτέ, ζούσε στο μικρό, ακριτικό νησί, μαζί με μια φούχτα άλλους κατοίκους. Από τη ζωή της έλειψε το τραγούδι και περίσσεψαν οι διαταγές, οι απαιτήσεις, οι προσβολές και οι επικρίσεις.

Τον δεύτερο χρόνο του γάμου της τόλμησε το ανήκουστο: στράφηκε στον πατέρα της για βοήθεια. Μίλησε με συστολή, εξήγησε, ζήτησε να ξεφύγει. Μα ο πατέρας της την άκουσε βλοσυρός: «Άκου δω, κόρη, και μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. Μην ακούσω τίποτε ξανά για φευγιό! Δε θα με κάνεις εσύ ρεζίλι στο νησί… Τον άντρα της η γυναίκα πρέπει να τον υπακούει· ο άντρας ξέρει, στις πλάτες του στηρίζεται το σπιτικό. Ό,τι λέει είναι διαταγή, βάλε το καλά στο μυαλό σου και μη μου μιλήσεις γι΄αυτό το θέμα ξανά».

Κι η Μερόπη σώπασε. Άρχισε να βλέπει το ίδιο όνειρο, άρχισε να φτιάχνει τη σχεδία. Στο μεταξύ δυο παιδιά βγήκαν από τη μήτρα της, και το παιδικό, γλυκό τους άρωμα τής έδωσε κουράγιο – μα ακόμη κι αυτά δεν στάθηκαν ικανά να μαλακώσουν την καρδιά εκείνου.

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν από το νησί. Τα ελευθέρωσε, όμως η απουσία τους φαρμάκι… από πού να πάρει πια το κουράγιο της η Μερόπη; Πώς να σβήσει τα σημάδια της ψυχής, χωρίς τα χαμόγελά τους; Επικεντρώθηκε στη σχεδία της· έλυνε, έδενε, ένωνε, δοκίμαζε, πρόσθετε, αφαιρούσε.

Εκείνο το βράδυ του έφτιαξε το αγαπημένο του φαγητό. Έφαγε σιωπηλή, δέχτηκε τις επικρίσεις του για ακόμη μια φορά  - «Άχρηστη είσαι, άχρηστη… πόσες φορές σου έχω πει ότι χωρίς μπόλικο πιπέρι το φαγητό δεν έχει νοστιμάδα;» και μάζεψε όπως πάντα τα πιάτα από το τραπέζι. Τα έπλυνε με το νου της στο φευγιό· επιτέλους, είχε φτάσει η πολυπόθητη μέρα.

Ξάπλωσαν νωρίς. Η Μερόπη τράβηξε τη σχεδία της, την έριξε στο ήσυχο νερό. Σκαρφάλωσε πάνω της, πήρε την κατάλληλη θέση και άρχισε να πλέει. Δεν έριξε πίσω της ούτε μια ματιά.

Το χάραμα εκείνος ξύπνησε με άσχημη διάθεση. «Άντε γυναίκα, σήκω. Ξημέρωσε κι ακόμη να σηκωθείς να μου φτιάξεις τον καφέ;»

Καμιά απάντηση. Στράφηκε να τη δει, την άγγιξε, την κούνησε. Τίποτα. Η Μερόπη δίπλα του ήταν φευγάτη εδώ και ώρες, παγωμένη, μα με ένα χαμόγελο ανακούφισης γερά στερεωμένο στο πρόσωπο. 

Έπλεε στ’ ανοιχτά, και βρισκόταν ήδη πολύ μακριά από εκείνον.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Με την ιστορία αυτή έλαβα μέρος στο 6ο Παιχνίδι "Παίζοντας με τις Λέξεις" που πραγματοποιήθηκε στο ιστολόγιο mytripsonblog της Μαρίας. 

Με αφορμή πέντε δοθείσες λέξεις (που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν από όλους τους διαγωνιζόμενους, και οι οποίες έχουν επισημανθεί στο κείμενό μου) 20 συμμετέχοντες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Μαρίας, με αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν 21 αξιόλογα κείμενα, πεζά αλλά και ποιήματα. 

Μπορείτε να διαβάσετε τις συμμετοχές 1-6 εδώ, 7-13 εδώ και 14-21 εδώ. 

Οι δύο ιστορίες που διακρίθηκαν, τα "Σκόρπια βήματα" του Giannis Pit (Ηδύποτον) και οι "Πικρές αγγελίες" της Μαρίας Κανελλάκη (Απάγκιο) περιμένουν την προσοχή σας και εδώ. 

Στέλνω θερμά συγχαρητήρια στους δύο νικητές για τη διάκρισή τους!

Από τότε που η Μαρία ανέλαβε τα ηνία του παιχνιδιού από τη Φλώρα, στο ιστολόγιο της οποίας πρωτοξεκίνησε (Texnis Stories), δυστυχώς δεν είχα καταφέρει να λάβω ξανά μέρος στέλνοντας συμμετοχή - άλλες φορές δεν βρήκα το χρόνο, κι άλλες, την έμπνευση. Ήταν κάτι που έφερνα βαρέως... έτσι, αυτή τη φορά απόλαυσα ιδιαιτέρως τη συμμετοχή μου και το κοινό μας ταξίδι στις λέξεις!

Στέλνω πολλές ευχαριστίες στους φίλους του ιστολογίου που αφιέρωσαν χρόνο για να διαβάσουν την ιστορία μου, σε όσους την τίμησαν με την ψήφο τους ή μου χάρισαν τη γνώμη τους, καθώς και στη Μαρία μας για την άψογη φιλοξενία.

Να είστε όλοι καλά, καλή Κυριακή!