Φωτογραφικό φλερτ με τη Νύμφη του Θερμαϊκού

Πολυφωτογραφημένη η Θεσσαλονίκη, 

μα ως τώρα, ποτέ από το δικό μου φακό.

Ως τώρα.

 Βολτάροντας στην πόλη μια συννεφιασμένη μέρα, άφησα ελεύθερο το φακό μου να την προσεγγίσει, να τη γνωρίσει: να γνωρίσει τους ανθρώπους της, να φυλάξει με ένα κλικ χρώματα, μνημεία, αντανακλάσεις, μικρές γωνιές - γνωστές, αλλά και άγνωστες.

 Και ο φακός μου φλέρταρε με τη Νύμφη του Θερμαϊκού, και φύλαξε για μένα δεκάδες στιγμές.

Ανθρώπους να συζητούν,

άλλοι ατενίζοντας τη θάλασσα και το συννεφιασμένο ορίζοντα...

κι άλλοι, μόνοι τους κάτω από τα σύννεφα, 

να΄ναι απλά αφιερωμένοι ο ένας στον άλλο.

Τον Μέγα Αλέξανδρο, 

- από την αδελφή του οποίου πήρε η Θεσσαλονίκη το όνομά της -

να προελαύνει ιππεύοντας το περήφανο άτι του...

Ομπρέλες να υψώνονται στον ουρανό...

... κι ανθρώπους ανάμεσά τους, να γίνονται ένα μ΄εκείνες.

Δέντρα να στηρίζονται το ένα στο άλλο για να επιβιώσουν, 

για να μπορέσουν να ζήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα... 

(κάπως έτσι δε λειτουργούμε κι εμείς οι άνθρωποι;)

Ανθρώπους μοναχικούς, 

να αφήνουν πίσω τους την έρημο της πόλης...

Σμήνη πουλιών να κουρνιάζουν, 

κάνοντας παρέα το ένα στο άλλο, 

προσέχοντας το ένα το άλλο. 

Λέξεις γεμάτες απόγνωση, μα και ευγνωμοσύνη, 

πρόχειρα στερεωμένες επάνω σε παλιούς τοίχους...

Κτίρια παλιά, που υψώνονται αγέρωχα ανάμεσα στα άλλα...

Κι ένα παλιό τελωνείο, να εκτείνεται εμβληματικό, επί μέτρα και μέτρα, 

δίνοντάς σου την εντύπωση πως βρέθηκες ξαφνικά σε άλλο τόπο, σε άλλη γη.

Λίγο πριν τη δύση του, ο ήλιος ξεπροβάλλει από τα σύννεφα 

και ο φακός αποτυπώνει μιαν άλλη εικόνα, μιαν άλλη όψη. 

Χρώματα και σχήματα μπερδεύονται, ακτίνες λάμπουν, 

ταξιδεύουν απαλά, χαϊδεύουν φευγαλέα το υγρό στοιχείο.

Όσοι είναι παρόντες, γίνονται κοινωνοί τούτης της πολύτιμης στιγμής.

Στο φως του ηλιοβασιλέματος, επιβλητικά δημιουργήματα 

του ανθρώπου εύκολα απαλύνουν τις αδρές γραμμές τους.

Κι η Νύμφη αναδύεται, φορώντας τη νέα, απαστράπτουσα φορεσιά 

της, κολακευμένη από το ασταμάτητο παιχνίδι της με το φακό.

→ Το γλυπτό "Ομπρέλες" του Γιώργου Ζογγολόπουλου (1903-2004) αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά εικονογραφικά μοτίβα του καλλιτέχνη και τοποθετήθηκε το 1997 στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια της ανακήρυξης της πόλης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Το γλυπτό, το οποίο αγαπήθηκε ιδιαιτέρως από τους Θεσσαλονικείς και τους επισκέπτες, αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη (και όχι μόνο), ενώ είναι ένα από τα πλέον πολυφωτογραφημένα γλυπτά στο δημόσιο ελληνικό χώρο. (πηγή)

→ Το παλιό Μέγαρο του Τελωνείου στο δυτικό τμήμα του λιμανιού ξεχωρίζει για τη μορφή και το μέγεθός του: έχει μήκος 200 μέτρα, πλάτος 25 και εμβαδόν 12.000 τ.μ.

  Ανεγέρθηκε έπειτα από παραγγελία του Οθωμανού υπουργού Οικονομικών Μεχμέτ Τζαβίντ μπέη, γνωστού Ντονμέ από τη Θεσσαλονίκη. Το σχεδιασμό του ανέλαβε το 1908 ο λεβαντίνος αρχιτέκτονας Alexandre Vallaury και αποτελεί αντίγραφο του τελωνείου του Σίρκετζι στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο κατεδαφίστηκε στη δεκαετία του 1960 για να διανοιχθεί παραλιακή λεωφόρος.

  Η διάσημη παρισινή φίρμα «Bureau Hennebique» (κάτοχος της ευρεσιτεχνίας του μπετόν αρμέ) πραγματοποίησε τη στατική μελέτη του κτιρίου, και ο μηχανικός Ελί Μοδιάνο ανέλαβε την εργολαβία. Ο θεμέλιος λίθος του κτιρίου τοποθετήθηκε τον Αύγουστο του 1910 και το έργο ολοκληρώθηκε το 1912.

  Το κτίριο υπέστη σημαντικές φθορές κατά τους βομβαρδισμούς του λιμανιού το 1944 και επισκευάστηκε μετά το 1945. Κηρύχθηκε διατηρητέο το 1977, άντεξε το χτύπημα του μεγάλου σεισμού του 1978 και στέγασε κατά καιρούς διάφορες λιμενικές υπηρεσίες. 

  Σήμερα, με εμφανείς φθορές από τους βομβαρδισμούς, τους σεισμούς αλλά και από την επίδραση της θάλασσας, λειτουργεί ως επιβατικός σταθμός στο ισόγειό του υποδεχόμενο τους επιβάτες κρουαζιερόπλοιων, ενώ πρόκειται να αποκατασταθεί η όψη του. (πηγή)