Απόδραση σε λευκό φόντο (20ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν")

  Ο 20ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν" ο οποίος διεξήχθη στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...) με θέμα "Χειμωνιάτικο Τοπίο", μόλις ολοκληρώθηκε.

 Συμμετείχα με μια αγαπημένη μου λήψη, μια φωτογραφία που τράβηξα σε μία κρύα αλλά ηλιόλουστη ημέρα στο Νυμφαίο Φλώρινας, και πιο συγκεκριμένα στο σημείο όπου ξεκινά το δασικό δρομάκι που οδηγεί τον επισκέπτη στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου. 

 Ήταν μια ημέρα απόδρασης σε φόντο λευκό, απαστράπτον, στολισμένο με αναπάντεχες πινελιές γαλάζιου... μια ημέρα απόδρασης που θα μου μείνει αξέχαστη για τις τόσες όμορφες εικόνες και στιγμές που μου χάρισε. 

"Απόδραση σε λευκό φόντο"

(Μοντέλα μου, ο σύντροφός μου και η αδελφή του)

♥

   Η ομορφιά του χιονισμένου τοπίου, η φωτεινότητα, η καθαρότητα των χρωμάτων και οι μεταξύ τους αντιθέσεις, ήταν κάτι το ασύλληπτο. Ήμουν τυχερή που μπόρεσα με λίγα κλικ να αποτυπώσω όλη αυτή την ομορφιά και να τη φυλάξω στο χρόνο...

  Αν θέλετε να γνωρίσετε λίγο καλύτερα το Νυμφαίο και τις ομορφιές του, έτσι όπως τις γνώρισα κι εγώ σε εκείνη την απόδραση, επιτρέψτε μου να σας παραπέμψω στην αντίστοιχη Διαδρομή του ιστολογίου μου, όπου θα διαβάσετε περισσότερα (κλικ → Νυμφαίο Φλώρινας - Αρκτούρος).

  

  Αν και 13η στη σειρά εμφάνισης στο διαγωνισμό, η φωτογραφία μου τελικά αποδείχτηκε γούρικη, μιας και βγήκε πρώτη στη βαθμολογία! 

 Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους που με τίμησαν με τις ψήφους τους, δίνοντάς μου τόσους βαθμούς (46!! Νομίζω ότι είναι οι περισσότεροι που έχω λάβει ποτέ στο διαγωνισμό, και αισθάνομαι μεγάλη χαρά και τιμή)! Ευχαριστώ επίσης για όλα τα εποικοδομητικά σχόλιά σας κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, ειδικά όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι της λήψης· το εκτιμώ ιδιαίτερα, με βοηθάει να βελτιώνομαι.

 Στέλνω τα συγχαρητήριά μου σε όλους τους συμμετέχοντες για τις υπέροχες φωτογραφίες τους (γεμίσατε την οθόνη μου με ομορφιά!), και ένα ακόμη ευχαριστώ στη Μαρία μας για τη φιλοξενία.

 Μπορείτε να δείτε όλες τις φωτογραφίες που έλαβαν μέρος εδώ, 

μαζί με πληροφορίες για τις τοποθεσίες όπου έχουν ληφθεί.

  Σας φιλώ και σας εύχομαι ένα χαρούμενο και ξεκούραστο Σ/Κ!

25 Λέξεις #4 (η συμμετοχή μου και ένα ακόμη κείμενο)

 Το 4ο κατά σειρά λογοτεχνικό δρώμενο 25 Λέξεις που διοργανώνεται στο Κείμενο της Μαρίας Νι. μόλις ολοκληρώθηκε. 

  Κάθε φορά, οι συμμετέχοντες καλούνται να εμπνευστούν από μια φωτογραφία και να γράψουν κείμενα 25 λέξεων (ολιγόλεκτα), βασισμένα σε αυτή. Η φωτογραφία που μας έδωσε αυτή τη φορά το έναυσμα ήταν η παρακάτω υπέροχη λήψη της Μαρίας (τη λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που την είδα! Είναι γνωστή άλλωστε η αδυναμία μου στη street art και ειδικότερα στα murals...):

  Αυτή τη φορά συμμετείχαν συνολικά 15 ολιγόλεκτα, κι ανάμεσά τους ήταν και ένα δικό μου: 

Στης πόλης το γκρίζο χρώμα

μέρες αγάπης κι εσύ, 

αρωγός.

 Έτσι υπάρχω ακόμα.

Αντέχω, ριζώνω, σ’ αγαπώ

Κράτα με, σε κοιτώ

Μόνο μας φως,

μια κόκκινη φλόγα.

  Η φωτογραφία της Μαρίας κινητοποίησε τη σκέψη μου αρκετά· η ερμηνεία της μπορεί να είναι πολυδιάστατη. Χιλιάδες λέξεις θα μπορούσαν να γραφτούν με αφορμή αυτή την εικόνα, όχι μόνο 25...

  Κάπως έτσι, στην ησυχία του σπιτιού μου γεννήθηκαν όχι ένα, αλλά δύο κείμενα - με αντίθετα νοήματα. Το ένα στάλθηκε στις 25 Λέξεις, το άλλο που δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις έμεινε στην αφάνεια. Για λίγο· περίμενε υπομονετικά τούτη εδώ την ανάρτηση.

Κάπως, κάπου, κάποτε, 

κάποιος μου έτεινε την καρδιά του.

Κρατήθηκα σφιχτά

- τόσο σφιχτά -

από κείνη, από κείνον.

Απόγνωσης σφιχταγκάλιασμα,

μοναξιάς διωγμός.

Κι εκείνος φοβήθηκε…

Γρήγορα απομακρύνθηκε.

Όμοιο φύλλο, 

άτσαλα σπρωγμένο 

από ριπή χειμωνιάτικου αέρα.

Μόνη ξανά.

Στέρεψαν οι αγκαλιές

- από πού να κρατηθώ; - 

Δέντρο στεγνό, 

στη μέση του κυκλώνα.

Σε έναν τοίχο μπογιές, αδρές πινελιές.

Κάποιοι ζωγράφισαν την ιστορία μας.

Οι λέξεις μας, εικόνες

έρμαιο σε αδηφάγα βλέμματα

περαστικά, πολύχρωμα, μα δίχως κατανόηση.

Κλαίγοντας πήρα τη θέση μου στον τοίχο

ένα έγινα μ΄αυτόν.
Απορροφήθηκα, πέτρωσα.

Κι ολόκληρη η πολιτεία βάφτηκε γκρίζα.  

  Πολλά μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες και ειδικά στην Κική που διακρίθηκε (θα τη βρείτε στο ιστολόγιό της Εκφράσου), πολλά ευχαριστώ σε όσους στήριξαν την προσπάθειά μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μαρία μας για τη φιλοξενία του κειμένου μου. 

  
 Για τους φίλους που ενδιαφέρονται σχετικά, η Μαρία ανακοινώνει πως oι "25 λέξεις #5" θα ξεκινήσουν την 1/2/16.

Να είστε όλοι καλά και καλή εβδομάδα από αύριο!

Όταν το μαύρο συναντά το γκρι και το ασημί

  Ασημί, μαύρο και γκρι: ένας από τους αγαπημένους μου συνδυασμούς χρωμάτων για το χειμώνα! Αγαπώ να βλέπω το απόλυτο μαύρο να φωτίζεται από ασημί πινελιές, και θεωρώ πως λίγο γκρι ανάμεσά τους μπορεί να δώσει μια αρμονική, σοφιστικέ και ισορροπημένη νότα.

 Για τις δημιουργίες που ακολουθούν χρησιμοποίησα ποικίλα υλικά: μέταλλο (σύρμα αλπακά, φύλλο αλουμινίου, ντίζα, αλυσίδα), διάφορες χάντρες, δέρμα, κορδόνι και κορδέλες.

→ Statement κολιέ, από μέταλλο δουλεμένο στο χέρι, και μαύρο δέρμα. 

→ Multi strand κολιέ με γυάλινες & συνθετικές χάντρες και φιογκάκια.

→ Multi strand σκουλαρίκια με τσιπς και χάντρες-σπόρους.

→ Δαχτυλίδι από σύρμα αλπακά και χάντρες 

(μπορεί να φορεθεί με διάφορους τρόπους).

  Έχω έμπνευση αυτές τις μέρες. Σπιτογατίζω και σκέφτομαι διάφορα... Βοηθάει και το κρύο, δεν τολμάω να ξεμυτίσω από το σπίτι για πουθενά (-7 είχαμε στα μέρη μου, παρακαλώ!! Μπρρρ!)

Φτιάχνω μια κούπα καφέ, βάζω αγαπημένη μουσική και ξεκινώ... τα επόμενα 

(so many ideas, so little time...) 

  Φιλιά σε όλους, καλά να περνάτε! 

Φωτογραφικό φλερτ με τη Νύμφη του Θερμαϊκού

Πολυφωτογραφημένη η Θεσσαλονίκη, 

μα ως τώρα, ποτέ από το δικό μου φακό.

Ως τώρα.

 Βολτάροντας στην πόλη μια συννεφιασμένη μέρα, άφησα ελεύθερο το φακό μου να την προσεγγίσει, να τη γνωρίσει: να γνωρίσει τους ανθρώπους της, να φυλάξει με ένα κλικ χρώματα, μνημεία, αντανακλάσεις, μικρές γωνιές - γνωστές, αλλά και άγνωστες.

 Και ο φακός μου φλέρταρε με τη Νύμφη του Θερμαϊκού, και φύλαξε για μένα δεκάδες στιγμές.

Ανθρώπους να συζητούν,

άλλοι ατενίζοντας τη θάλασσα και το συννεφιασμένο ορίζοντα...

κι άλλοι, μόνοι τους κάτω από τα σύννεφα, 

να΄ναι απλά αφιερωμένοι ο ένας στον άλλο.

Τον Μέγα Αλέξανδρο, 

- από την αδελφή του οποίου πήρε η Θεσσαλονίκη το όνομά της -

να προελαύνει ιππεύοντας το περήφανο άτι του...

Ομπρέλες να υψώνονται στον ουρανό...

... κι ανθρώπους ανάμεσά τους, να γίνονται ένα μ΄εκείνες.

Δέντρα να στηρίζονται το ένα στο άλλο για να επιβιώσουν, 

για να μπορέσουν να ζήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα... 

(κάπως έτσι δε λειτουργούμε κι εμείς οι άνθρωποι;)

Ανθρώπους μοναχικούς, 

να αφήνουν πίσω τους την έρημο της πόλης...

Σμήνη πουλιών να κουρνιάζουν, 

κάνοντας παρέα το ένα στο άλλο, 

προσέχοντας το ένα το άλλο. 

Λέξεις γεμάτες απόγνωση, μα και ευγνωμοσύνη, 

πρόχειρα στερεωμένες επάνω σε παλιούς τοίχους...

Κτίρια παλιά, που υψώνονται αγέρωχα ανάμεσα στα άλλα...

Κι ένα παλιό τελωνείο, να εκτείνεται εμβληματικό, επί μέτρα και μέτρα, 

δίνοντάς σου την εντύπωση πως βρέθηκες ξαφνικά σε άλλο τόπο, σε άλλη γη.

Λίγο πριν τη δύση του, ο ήλιος ξεπροβάλλει από τα σύννεφα 

και ο φακός αποτυπώνει μιαν άλλη εικόνα, μιαν άλλη όψη. 

Χρώματα και σχήματα μπερδεύονται, ακτίνες λάμπουν, 

ταξιδεύουν απαλά, χαϊδεύουν φευγαλέα το υγρό στοιχείο.

Όσοι είναι παρόντες, γίνονται κοινωνοί τούτης της πολύτιμης στιγμής.

Στο φως του ηλιοβασιλέματος, επιβλητικά δημιουργήματα 

του ανθρώπου εύκολα απαλύνουν τις αδρές γραμμές τους.

Κι η Νύμφη αναδύεται, φορώντας τη νέα, απαστράπτουσα φορεσιά 

της, κολακευμένη από το ασταμάτητο παιχνίδι της με το φακό.

→ Το γλυπτό "Ομπρέλες" του Γιώργου Ζογγολόπουλου (1903-2004) αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά εικονογραφικά μοτίβα του καλλιτέχνη και τοποθετήθηκε το 1997 στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια της ανακήρυξης της πόλης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Το γλυπτό, το οποίο αγαπήθηκε ιδιαιτέρως από τους Θεσσαλονικείς και τους επισκέπτες, αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη (και όχι μόνο), ενώ είναι ένα από τα πλέον πολυφωτογραφημένα γλυπτά στο δημόσιο ελληνικό χώρο. (πηγή)

→ Το παλιό Μέγαρο του Τελωνείου στο δυτικό τμήμα του λιμανιού ξεχωρίζει για τη μορφή και το μέγεθός του: έχει μήκος 200 μέτρα, πλάτος 25 και εμβαδόν 12.000 τ.μ.

  Ανεγέρθηκε έπειτα από παραγγελία του Οθωμανού υπουργού Οικονομικών Μεχμέτ Τζαβίντ μπέη, γνωστού Ντονμέ από τη Θεσσαλονίκη. Το σχεδιασμό του ανέλαβε το 1908 ο λεβαντίνος αρχιτέκτονας Alexandre Vallaury και αποτελεί αντίγραφο του τελωνείου του Σίρκετζι στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο κατεδαφίστηκε στη δεκαετία του 1960 για να διανοιχθεί παραλιακή λεωφόρος.

  Η διάσημη παρισινή φίρμα «Bureau Hennebique» (κάτοχος της ευρεσιτεχνίας του μπετόν αρμέ) πραγματοποίησε τη στατική μελέτη του κτιρίου, και ο μηχανικός Ελί Μοδιάνο ανέλαβε την εργολαβία. Ο θεμέλιος λίθος του κτιρίου τοποθετήθηκε τον Αύγουστο του 1910 και το έργο ολοκληρώθηκε το 1912.

  Το κτίριο υπέστη σημαντικές φθορές κατά τους βομβαρδισμούς του λιμανιού το 1944 και επισκευάστηκε μετά το 1945. Κηρύχθηκε διατηρητέο το 1977, άντεξε το χτύπημα του μεγάλου σεισμού του 1978 και στέγασε κατά καιρούς διάφορες λιμενικές υπηρεσίες. 

  Σήμερα, με εμφανείς φθορές από τους βομβαρδισμούς, τους σεισμούς αλλά και από την επίδραση της θάλασσας, λειτουργεί ως επιβατικός σταθμός στο ισόγειό του υποδεχόμενο τους επιβάτες κρουαζιερόπλοιων, ενώ πρόκειται να αποκατασταθεί η όψη του. (πηγή)

Αντίο 2015... καλώς ήρθες, 2016!

Χρόνια πολλά σε όλους, 

Καλή Χρονιά με υγεία, αγάπη, δύναμη και πολλά-πολλά χαμόγελα! 

 Πριν πω ο,τιδήποτε άλλο, πρώτα από όλα να σας ευχαριστήσω για τις ευχές που μου αφήσατε (και εδώ και στο mail και στο φατσοβιβλίο) για τις γιορτές, αλλά και για το χειρουργείο της μητέρας μου. Δεν μου ήταν εύκολο να σας απαντώ από το κινητό, έβλεπα όμως όλα σας τα μηνύματα και σας ευχαριστώ που μου δώσατε δύναμη και με βοηθήσατε να έχω θετική σκέψη! 

 Όλα πήγαν καλά, πολύ καλύτερα από ό,τι περιμέναμε (ή φοβόμαστε), και αποφύγαμε τα χειρότερα. Η μητέρα μου πήρε εξιτήριο τη δεύτερη μέρα του 2016, αναρρώνει καλά, και παρότι θα πρέπει να προσέχει πολύ τις κινήσεις της τους επόμενους μήνες, τα δύσκολα θεωρώ πως τα αφήσαμε πίσω.

 Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ και τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου στον ιατρό μου κ. Νταφόπουλο Αλέξανδρο, Μαιευτήρα Χειρουργό Γυναικολόγο, ο οποίος προσέγγισε την περίπτωση υγείας της μητέρας μου με υψηλού επιπέδου επιστημονική επάρκεια και αντιμετώπισε το πρόβλημά της με επιτυχία, δείχνοντας όπως πάντα αμέριστη φροντίδα, ανθρωπιά και επαγγελματισμό. 

 Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω και στο ιατρικό προσωπικό του Ιασώ Θεσσαλίας για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους κατά τη διάρκεια του χειρουργείου και της μετέπειτα αποθεραπείας, καθώς και στο νοσηλευτικό προσωπικό για τη φροντίδα τους και το ενδιαφέρον που έδειξαν για την πορεία της υγείας της μητέρας μου, καθ΄όλη τη διάρκεια της νοσηλείας της στην Κλινική του 3ου ορόφου. 

2015, σε χαιρετώ... 

γλυκόπικρο ήσουν, να πας στο καλό. 

Ανάμεσα σε άλλα, 

• Μου έφερες μια μεγάλη επιτυχία, στέλνοντάς με πιο κοντά στο σπίτι μου, στην οικογένειά μου. Με έκανες να χαρώ, έπειτα από πέντε χρόνια αβάσταχτης στασιμότητας στον ίδιο μακρινό τόπο και αναγκαστικής μοναχικής "περιπλάνησης".

• Μου έφερες όμως και μια μεγάλη αποτυχία, μες στο καλοκαίρι. Με έκανες να κλάψω με όλη τη δύναμή μου γι΄αυτό. Με βάση τους στόχους που είχα θέσει, μέσα στις μέρες σου έκανα δεκάδες ενέσεις, πήρα εκατοντάδες χάπια, έκανα δυο επιτυχημένα χειρουργεία, μα το μετέπειτα αποτέλεσμα όλων αυτών αποδείχτηκε μια τρύπα στο νερό. Είχα ελπίδα όταν ξεκίνησα, την έχασα, αγωνίστηκα να την ξαναβρώ, όμως τη βρήκα. Κι ένα θα σου πω: ήμουν δυνατή όταν ξεκίνησα, μα τώρα είμαι δυνατότερη. 

• Ταλαιπώρησες τη μητέρα μου, μέσα στις 365 μέρες σου την είδα να πονά πολλές φορές. Λίγο πριν φύγεις όμως, μου χάρισες το δώρο να τη δω να γίνεται σιγά-σιγά καλά. Της έφερες και πάλι την υγεία, ας πούμε λοιπόν πως σε συγχωρώ κι είμαστε πλέον πάτσι.

• Μας πήρες μακριά τον ασπρόμαυρο γατούλη-μέλος της οικογένειάς μας (θυμάστε εκείνον τον γατούλη με την μαύρη καρδιά στο τρίχωμα;), μα μας έφερες τη Μόνα... την πιστή, αγαπησιάρα (και λίγο ζημιάρα) σκυλίτσα μας, η οποία τρελαίνεται να κοιμάται κοντά μας ή πάνω μας και διψάει για χάδια και αγκαλιές.  

• Λίγο πριν φύγεις, 2015, και δώσεις τη θέση σου στο 2016, είχα τη χαρά να συναντήσω επιτέλους από κοντά μια πολύ αγαπημένη φίλη. 

 Ταξιδέψαμε επί τούτου με το σύντροφό μου στην Αθήνα τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, και συναντήσαμε επιτέλους την Κατερίνα και το σύντροφό της. Μετά από τόσα χρόνια που το θέλαμε και δεν μας καθόταν, επιτέλους καταφέραμε και βρεθήκαμε! Της έδωσα πολλές αγκαλιές (της χρωστούσα δεκάδες, τελικά τη γλίτωσε μόλις με τρεις-τέσσερις) και περάσαμε υπέροχα. Τα παιδιά είναι φοβερά, μας υποδέχτηκαν εγκάρδια, μας ξενάγησαν, συζητήσαμε ώρες, το ευχαριστηθήκαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον. 

Να΄μαστε! Μας βλέπετε, κάτω αριστερά; 

Βολτάρουμε στον Εθνικό Κήπο!

 Κατερίνα μου, σας ευχαριστούμε για όλα! Χάρηκα απίστευτα που βρεθήκαμε, ήταν μια εμπειρία που φυλώ στην καρδιά μου. Καλή αντάμωση, κι αν σας φέρει ο δρόμος προς τα μέρη μας η πόρτα μας θα είναι πάντα ανοιχτή για σας!

• Μέσα στις 365 μέρες σου, 2015, έδωσα και δέχτηκα αγάπη, έκανα και μου έκαναν πολλές εκπλήξεις. Από τις τελευταίες όμορφες εκπλήξεις που δέχτηκα, ήταν τα δώρα της Αλεξάνδρας και της Μαρίας Νι., που κατέφτασαν στο σπίτι όσο εγώ βρισκόμουν στο Ιασώ.

 Η Αλεξάνδρα (Ένα κουμπί στο Φεγγάρι) μου έστειλε υπέροχα αναμνηστικά χειροποίητα δωράκια για τα Χριστούγεννα και για να θυμάμαι το Secret Spring Circles που είχε κάνει στο ιστολόγιό της. Δωράκια όχι μόνο για μένα (ένα στολίδι κι ένα γούρι-μαγνητάκι), αλλά και για τη Μόνα (ένα χειροποίητο κοκκαλάκι!) μαζί με καρτούλες με γλυκές ευχές, γραμμένες με τον πανέμορφο και πολύ-πολύ ιδιαίτερο γραφικό της χαρακτήρα - και με πολύ χιούμορ!

 Αλεξάνδρα μου, και εγώ και η Μόνα λατρέψαμε τα δώρα σου. Σε ευχαριστούμε πολύ-πολύ! 

 Η Μαρία Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά, Το Κείμενο) μου έστειλε το δώρο που είχα κερδίσει λαμβάνοντας την πρώτη θέση στο λογοτεχνικό δρώμενο 25 Λέξεις #3 που διοργανώθηκε στο Κείμενο, πριν τις γιορτές. Είναι το εξαιρετικό "Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" του Κ. Παλαμά, μαζί με ένα σελιδοδείκτη από το Κείμενο. 

 Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, Μαρία μου! Η αφιέρωσή σου με συγκίνησε... και με έκανε να αισθάνομαι δυο φορές περήφανη κάτοχος του συγκεκριμένου βιβλίου.

 Ανάμεσα σε ευχές, μου γράφει η Μαρία, στην πρώτη σελίδα του βιβλίου: "Αυτό το βιβλίο αγοράστηκε για φιλανθρωπικό σκοπό, στο παζάρι βιβλίου του Βήματος. Θα πλουτίσει εσένα που θα το έχεις και θα βοηθήσει εκείνους που το χρειάζονται"...

 Κορίτσια μου ζητώ συγνώμη που, εξαιτίας όσων μεσολάβησαν, δεν σας ευχαρίστησα νωρίτερα, όταν παρέλαβα τα δώρα σας.

 Όπως ζητώ συγνώμη και από όσες φίλες/φίλους γιόρταζαν αυτές τις μέρες και δεν πέρασα να σας ευχηθώ! Σας εύχομαι, αργοπορημένα μεν, αλλά με όλη μου την καρδιά δε, να είστε πολύχρονοι, ευτυχισμένοι και γεροί!

• Μέσα στις 365 μέρες σου, 2015, έγραψα, δημιούργησα, φωτογράφισα... αγάπησα (όπως πάντα) πολλά, πολλούς και πολύ και αυτό σκοπεύω να κάνω και τις επόμενες 366 μέρες του 2016.

2016, καλώς ήρθες! 

 Να είσαι καλό μαζί μας, να μας φέρεις υγεία πάνω από όλα, κι όλα τα άλλα εμείς θα τα παλέψουμε. Ο άνθρωπος, άλλωστε, μόνος του χτίζει (ή χαλά...) Θα βάλουμε στόχους και πάλι, και θα προσπαθήσουμε να τους πετύχουμε, κάνοντας τις κατάλληλες επιλογές. Θα προσπαθήσουμε να "χτίσουμε" ΚΑΙ φέτος... αυτό σου το υπόσχομαι.

 Φίλοι μου, ο Νέος Χρόνος εύχομαι να σας φέρει στο πολλαπλάσιο όσα σας στέρησε ο παλιός! Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε, σε πείσμα όλων όσων επιδιώκουν καθημερινά το αντίθετο. Ανασκουμπωθείτε, παλέψτε να κερδίσετε το καλύτερο που αξίζετε, πάντοτε με χαμόγελο... κι αφήστε τους άλλους απλά να αναρωτιούνται για τη δύναμη, τη μαχητικότητα  και την αισιοδοξία σας. 

Καλή Χρονιά!