"Ουτοπία" ~ 16ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν"

  Το 2010, τέλος καλοκαιριού, αποχαιρέτησα (ξανά) το θεσσαλικό κάμπο και την πόλη μου και άνοιξα πανιά για το νησί της Θάσου. Όχι για διακοπές, αλλά για μόνιμη διαβίωση, λόγω δουλειάς. Άφησα πίσω μου το σύντροφό μου, που δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω της δικής του δουλειάς (μόλις τρεις μήνες παντρεμένοι, τότε), άφησα το σπίτι μου, την οικογένειά μου, φίλους και γνωστούς, όλα όσα ήξερα και με ήξεραν. Πήρα μαζί μου ένα δεύτερο σπίτι πράγματα, το κουράγιο μου για ν΄αντιμετωπίσω το καινούριο... και άφησα πίσω σε αντάλλαγμα την καρδιά μου, τη σκέψη μου, και λίγο από το χαμόγελό μου. 

  Με έπεισα πως όλα θα ήταν όπως πριν, και πως θα ήταν για λίγο.

  Δεν ήταν. 

 Έμεινα 4 χρόνια στο νησί, παρόλο που προσπαθούσα όσο μπορούσα για το ανάποδο. Κατάλαβα τι θα πει να είσαι μόνος... να "έχει καιρό" και να μη μπορείς να φύγεις... να μην υπάρχουν γιατροί να πας όταν αρρωσταίνεις... να μην έχεις επαρκή χρήματα ή επαρκή χρόνο για να πας στην οικογένειά σου... να κρυώνεις χωρίς θέρμανση... να σε πετούν έξω από το σπίτι που νοικιάζεις, για να πάρει τη θέση σου ένας τουρίστας που πληρώνει με την ημέρα, κι όχι με το μήνα όπως εσύ.  

 Κατάλαβα και εκτίμησα την αξία του διαδικτύου και του skype: έφερναν κοντά τα αγαπημένα μου πρόσωπα με ένα κλικ και μου έδιναν την ψευδαίσθηση του ανήκειν. Δεκάδες κεράκια γενεθλίων σβήστηκαν έτσι, δικά μου και της οικογένειας, δεκάδες "χρόνια πολλά" ειπώθηκαν, μέσα από μια οθόνη, σε γιορτές. Κι εγώ, να ξορκίζω την κατάσταση, λέγοντας πως κάνω "ετήσιες διακοπές" - την ίδια στιγμή, κρυβόμουν πίσω από μια δημιουργική δουλειά, πίσω από δεκάδες χαμόγελα και από ζωγραφισμένα φύλλα χαρτιού. 

 Μα υπήρξαν φορές που δυσκολεύτηκα. Πολύ. Επέστρεφα στον τόπο μου σπάνια και δεν είχα κανέναν άλλο ισότιμο τρόπο για να ανανεώνω το κουράγιο μου. Ήμουν μόνη - κάποιες φορές γιατί έτσι τύχαινε, τις περισσότερες όμως κατέληγα να είμαι μόνη από επιλογή. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δημιουργούν σχέσεις με το ζόρι, αν η συνταγή δεν δένει... έτσι, συνδέθηκα στενά με ελάχιστα άτομα αυτά τα 4 χρόνια. Όλοι τους, όμως, είναι μες στην καρδιά μου.

  Γνώρισα το νησί όσο μπορούσα καλύτερα, και άφησα να με γνωρίσει κι αυτό. Και έπαιρνα το αυτοκινητάκι μου και τριγυρνούσα... και έγραφα... και φωτογράφιζα... και δημιουργούσα.

 Το 2012 ξεκίνησα το ιστολόγιο αυτό και οι βασικοί λόγοι πιστεύω πως είναι ευνόητοι, πλέον. Δεν το μετάνιωσα ποτέ, αντίθετα αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα νωρίτερα, από τη στιγμή που είχα τόσο ανάγκη να ανοίξω τους ορίζοντές μου, να επικοινωνήσω και να ξεφύγω.

 Με την παραπάνω φωτογραφία συμμετείχα στον 16ο Διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν", που πραγματοποιήθηκε στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...). Το θέμα του διαγωνισμού ήταν οι "Διακοπές". 

  Η φωτογραφία λήφθηκε στη Θάσο, στις αρχές ενός περασμένου καλοκαιριού, σε ένα μικρό τουριστικό χωριό που λέγεται Ποτός, πολύ κοντά σε αυτό που έμενα. 

 Το καλοκαίρι, το χωριό σφύζει ολημερίς κι οληνυχτίς από ζωή κι από τουρίστες... το χειμώνα, όμως, ήμασταν εμείς κι εμείς. Στη φωτογραφία απαθανάτισα το στέκι μου, ένα μικρό, αγαπημένο καφέ δίπλα στη θάλασσα. Εκεί δούλευε η φίλη μου η Σινέτ, και με περίμενε (ετοιμάζοντάς μου πάντα μια μεγάλη κούπα διπλού cappuccino) για κους-κους και παρέα. 

 Πήγαινα συχνά μετά τη δουλειά, συνήθως μόνη, έπιανα μια γωνίτσα, ερχόταν κι εκείνη και καθόμαστε με τις ώρες, πίνοντας καφεδάκι, συζητώντας και ατενίζοντας τη θάλασσα. Ήταν ένας μικρός παράδεισος (όπως ακριβώς είπες, Αριστέα μου στο σχόλιό σου) - ό,τι έπρεπε για να ηρεμώ και να ξεφεύγω.

 Ο τίτλος που έδωσα στη φωτογραφία του διαγωνισμού είναι "Ουτοπία": σκεφτόμουν πως είναι ο ιδανικός τόπος και η ιδανική κατάσταση για καλοκαιρινές διακοπές... που όμως δύσκολα μπορεί να φτάσει κάποιος από εμάς πια (λαμβάνοντας υπόψη τα ισχύοντα δεδομένα της τσέπης μας και της χώρας μας)...

 Ευχαριστώ πολύ όσους τίμησαν με την ψήφο τους τη φωτογραφία μου και τη Μαρία μας για τη φιλοξενία!    

 Ακριβώς 10 διαγωνισμούς "Φωτογραφίζειν" πριν, στον 6ο διαγωνισμό που είχε κάνει η Μαρία, τραγουδούσα και παρακαλούσα για μια δίνη. Παρακαλούσα να τελειώσει η αναμονή μου, να γίνει μια περιστροφή και να έρθουν όλα τα πάνω-κάτω. Είχα κουραστεί.

 Ακριβώς 10 διαγωνισμούς μετά, η περιστροφή συνέβη. Στην αρχή, σιγά-σιγά, ο τροχός ξεκίνησε να γυρίζει... κι εγώ βρέθηκα φέτος να δουλεύω προσωρινά στη Νάουσα Ημαθίας. Και τώρα, ο τροχός γύρισε ξανά. Μόνιμα πια. Αντίο νησί, γεια σου και καλώς σε (ξανα)βρήκα, Ημαθία. Χοροπηδάω, γιατί είσαι πολύ πιο κοντά στον τόπο μου, στο σπίτι μου και σε εκείνον.

My waiting is done - I gave it a whirl!

☺

  Στοχεύω να γυρίσω για άλλη μια φορά τον τροχό, λίγο μόνο. Είναι καιρός του γι΄αυτό το γύρισμα. Αυτή τη φορά για άλλο λόγο, καμία σχέση με τον τόπο διαμονής μου. Το προσπαθώ τώρα που σας γράφω, κι ελπίζω να γυρίσει... και να έχω ξανά κάτι καλό να σας πω.

  Σας φιλώ, να περνάτε όμορφα!

Μια "Αργυρή Επέτειος" στο "Ανθρώπων Έργα" (Ιούνιος 2015)

 Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού "Ανθρώπων Έργα". 

 Είναι ένα περιοδικό γεμάτο συγγραφικά ταξίδια, μια καλή παρέα για όσους αγαπούν τη γραφή και το βιβλίο. Η θεματολογία του είναι πλούσια και ποιοτική: στις σελίδες του μπορεί κάποιος να βρει προτάσεις και παρουσιάσεις βιβλίων (και όχι μόνο), συνεντεύξεις δημιουργών, κείμενα, ποιήματα και άλλα. 

 Αυτή τη φορά, κάπου ανάμεσα στις σελίδες του φιλοξενεί και ένα δικό μου κείμενο, με τον τίτλο "Αργυρή Επέτειος". 

 Ο Σάββας Τριανταφυλλίδης και οι συνεργάτες του κάνουν πάντοτε εξαιρετική δουλειά στο περιοδικό, με κόπο, μεράκι και σεβασμό στο δημιουργό και στον αναγνώστη. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου έκαναν και για τη χαρά που μου έδωσαν, φιλοξενώντας το κείμενό μου στο "Ανθρώπων Έργα" και τους εύχομαι καλή συνέχεια και καλή δύναμη στο έργο τους! Χαίρομαι πολύ που είμαι μαζί τους στην ομάδα.

Μπορείτε να διαβάσετε το περιοδικό κάνοντας κλικ στο σύνδεσμο: 

http://joom.ag/eVCp

 Καλή ανάγνωση!

→ Μαζί με το δικό μου κείμενο και ανάμεσα σε άλλα, θα βρείτε στο περιοδικό του Ιουνίου και κείμενα της Αριστέας (Η ζωή είναι ωραία), της Μαρίας (mytripssonblog), της Μαρίας Κανελλάκη (Απάγκιο), της Κικής (Εκφράσου), του Πέτρου (Ακυβέρνητος) και της Σταυρούλας Δεκούλου Παπαδημητρίου (Λογισμών Αραξοβόλι). 

Στη χώρα των λουλουδιστών θαυμάτων (Life Images #17)

  Σχεδόν τη μισή μου ζωή την έζησα σε διαμέρισμα πολυκατοικίας, συνυπάρχοντας αναγκαστικά μ΄ένα μακρύ αλλά στενό μπαλκόνι, με τους πάνω, τους κάτω, τους δίπλα και με τη φασαρία και τη σκόνη του δρόμου. Η μητέρα μου έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να ξεχνάμε την όψη του δρόμου, έτσι το μπαλκόνι μας ήταν σπαρμένο με γλάστρες, δημιουργώντας μια όαση λουλουδιών. 

  Μεγάλωσα, άφησα τη φωλιά μου και πέταξα για να σπουδάσω, μένοντας πάλι σε διαμέρισμα. Όμως, διάλεξα να μείνω σε δώμα, παράνομο μεν, στην ταράτσα της πολυκατοικίας δε. Σπούδασα στο Βόλο, κι είχα τη χαρά να βλέπω την πόλη να απλώνεται, το βουνό να πρασινίζει, τη θάλασσα να στραφταλίζει, να έχω γατούλα και να νομίζω ότι μένω σε μονοκατοικία - όλοι ήταν κάτω από μένα, και πάνω από μένα ο ουρανός, όπου συχνά-πυκνά χάζευα πεφταστέρια. Ακόμη μου λείπει εκείνο το σπίτι όπου έζησα 4 χρόνια, χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο, όντας όμως το πρώτο καταδικό μου σπίτι.

  Στο μεταξύ, οι γονείς μου πήραν τη μεγάλη απόφαση: απέκτησαν με τα χίλια ζόρια ένα σπίτι μικρό (κουκλόσπιτο είναι, και ευτυχώς σκέφτηκαν σωστά για το μέλλον, γιατί αργότερα ήρθε ο ΕΝΦΙΑ...) με έναν τεράστιο κήπο, και σταμάτησαν να μένουν σε διαμέρισμα με ενοίκιο. Παράλληλα, απέκτησα κι εγώ τη δική μου μονοκατοικία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, για μια άλλη φορά.

  Η μητέρα μου έδωσε (και δίνει) την ψυχή της στον κήπο της. Με πολλή προσωπική εργασία και με πολύ μεράκι και αγάπη για τα φυτά, δημιούργησε σιγά-σιγά μια νέα χώρα, τη χώρα των λουλουδιστών θαυμάτων.  

Κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτή τη χώρα (και το κάνω συχνά!) τα πόδια μου βυθίζονται στο πυκνό γρασίδι...

Όλα με περιμένουν και μου ανοίγουν την αγκαλιά τους.

Τα άνθη υψώνονται αγέρωχα και μου δείχνουν τις 

πολύχρωμες, απαλές και βελουδένιες τους φορεσιές.

Οι καρποί με καλούν να τους γευτώ.

Κάποια δέντρα μου ζητούν να μη βιάζομαι, να περιμένω. 

Θα χρειαστεί χρόνος για να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά. 

Ο μικρός μου φίλος, που δεν απέκτησε ποτέ του όνομα, με περιμένει κι αυτός. 

(Οι ιδιοκτήτες του ακόμη θρηνούν τον απρόσμενο χαμό του προκατόχου του, και τούτον δεν τον βάφτισαν ποτέ. Ίσως να'ναι μια ψυχολογική άμυνα, μην τα φέρει πάλι έτσι ο χρόνος και ο καιρός και αναγκαστούν να θρηνήσουν κι αυτόν, χρησιμοποιώντας ξανά ένα όνομα... Οπότε, ο μικρός μου φίλος παραμένει ένας John Doe).

Τον κοιτώ και θυμάμαι το τρομαγμένο του βλέμμα, όταν πρωτοήρθε στο σπίτι. Άγριος και φοβισμένος, δεν άφηνε κανέναν να τον πλησιάσει... και ταυτόχρονα, το ήθελε πολύ.

Με μια άψογα σχεδιασμένη καρδιά από τη μια μεριά, και μια άψογα σχεδιασμένη σιδηρογροθιά από την άλλη, ήταν εμφανής η αντίληψή του για τη ζωή και η προσαρμοστικότητά του σε αυτή, αφού ξεκίνησε ως ένας γάτος του δρόμου.

Ευτυχώς για εκείνον και για μας, η καρδιά υπερίσχυσε.

Πλέον έχει μεγαλώσει και έρχεται για ένα χάδι 

- όποτε θέλει, φυσικά! Η φύση του δεν άλλαξε.

Αυτό που άλλαξε, είναι το βλέμμα του.

Στη χώρα των λουλουδιστών θαυμάτων, με περιμένει και το παιδικό μου απωθημένο... με το συνεχές πες - πες, έπεισα τους γονείς μου και μου την έφτιαξαν.

Και να'μαι, 33 χρονών ολόκληρο παιδί, να τρέχω κοντά της, πάνω στο χορταριασμένο διαδρομάκι - στο χέρι μου δεν κρατώ γλειφιτζούρια πια, αλλά καφέ και τσιγάρο... παρόλα αυτά, εκείνη με δέχεται αδιαμαρτύρητα.  

Κάθομαι στην αγκαλιά της και ρεμβάζω τα χρώματα.

Μου αρέσει να ανακαλύπτω σχήματα και μορφές στα φύλλα. Όποιος πιστεύει ότι μόνο τα σύννεφα έχουν την ικανότητα να παίρνουν διάφορες μορφές, σίγουρα δεν έχει παρατηρήσει τα φύλλα των δέντρων!

Να, ένα "πουλί".

Σπουργίτης ο φυλλοβόλος (!)

Γύρω μου υψώνονται κτίρια, μα δεν με νοιάζει. Ξέρω ότι κάτω, εδώ χαμηλά, βρίσκεται ο Παράδεισος. Τον προτιμώ, χίλιες φορές... 

 Το διαμέρισμα των παιδικών μου χρόνων δε μου λείπει καθόλου. Φαντάζομαι καταλάβατε γιατί, μόνο και μόνο βλέποντας τις φωτογραφίες. Όταν έχεις βρεθεί στη χώρα των λουλουδιστών θαυμάτων, πώς να θες μετά να γυρίσεις πίσω σ΄ένα κουτί στην Τσιμεντούπολη;

→ Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στη Μαρία (mytripsonblog) και συμμετέχει στο Life Images #17, όπου καλούμαστε να πούμε μια ιστορία, με φόντο τις τριανταφυλλιές.

Θέλω να ζήσεις τη ζωή σου με χρώματα

Cut me up in two, or three or four dark clouds.

I won't bring you rain,

I won't spend my time to prove

you're good, or bad,

or tend to feel the ground.

That's not my fate,

That's not your land.

[...]

Carve your name at benches walls or sheets.

The road you walked was just a street.

There are no clouds or hidden doors.

[...]

I want you cool,

I want you to live your life in colors.

________________

Κομμάτιασέ με σε δύο, ή τρία ή τέσσερα μαύρα σύννεφα.

Δε θα σου φέρω βροχή,

δε θα σπαταλήσω το χρόνο μου για να αποδείξω

αν είσαι καλός ή κακός,

ή αν τείνεις να αγγίξεις το έδαφος.

Αυτό δεν είναι το πεπρωμένο μου,

αυτή δεν είναι η στεριά σου.

[...]

Χάραξε το όνομά σου σε παγκάκια, τοίχους ή φύλλα χαρτιού.

Ο δρόμος που περπάτησες ήταν απλώς μια οδός.

Δεν υπάρχουν σύννεφα ή κρυμμένες πόρτες.

[...]

Σε θέλω ήρεμο,

Θέλω να ζήσεις τη ζωή σου με χρώματα.

 Η μουσική πάντοτε με εμπνέει και με κινητοποιεί, και τα χρώματα τα αγαπώ. Όλα τα χρώματα.

 Όνειρό μου είναι να μου δείξουν κάποτε έναν κάτασπρο, τεράστιο τοίχο, και να μου πουν: "Είναι δικός σου - πάρε τις μπογιές σου κι έλα".

 Έχω σκεφτεί πώς θα αντιδράσω, αν ποτέ συμβεί αυτό: θα φορέσω ολόλευκα, θα πάρω μπογιές σε όλα τα χρώματα της ίριδας, και μετά θα αφεθώ. Θα λειτουργήσω σαν τον Τζάκσον Πόλοκ, τα χρώματα κι εγώ θα γίνουμε ένα. Και κάθε μία πιτσιλιά, κάθε ένα στίγμα, θα με ελευθερώνει. Θα διώχνει τα σύννεφα και θα ανοίγει τις κρυμμένες πόρτες που φυλούν όλα όσα με περιμένουν.

 Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα συναντήσω αυτό τον τοίχο, πρέπει να αρκεστώ στα μέσα που διαθέτω.

Βγάζω ό,τι έχω, απλώνω παντού χρώματα.

Ακούω το υπέροχο "In Colors" των Ελλήνων Μinor Project
 και δημιουργώντας, ακολουθώ τη συμβουλή τους: 
ζω τη ζωή μου με χρώματα. 
Ηρεμώ.

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους, ήρεμο, χαμογελαστό και ξεκούραστο.
Να περάσετε όμορφα!

☺

"Σκηνή γουέστερν στον απέραντο κάμπο" ~ 15ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν"

 

 Με τη φωτογραφία αυτή συμμετείχα στον 15ο Διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν", που πραγματοποιήθηκε στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...)

 Το θέμα του διαγωνισμού ήταν: "Απεραντοσύνη" και ο τίτλος που έδωσα στη φωτογραφία ήταν "Σκηνή γουέστερν στον απέραντο κάμπο". Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, όταν είδα τη λήψη!

 Η φωτογραφία λήφθηκε στο θεσσαλικό κάμπο, κάπου στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τη λίμνη Κάρλα. Έχουμε ξαναπάει σ΄αυτό το μέρος, εσείς κι εγώ. Είναι ένα μέρος που έχει για μένα μια ιδιαίτερη ομορφιά, γιατί συνδυάζει την αγριάδα με τη γαλήνη.  

 Κι ο κάμπος πράγματι είναι απέραντος εκεί... τόσο απέραντος, που ο φακός της κάμερας αδυνατεί να τον χωρέσει και να περιγράψει την ομορφιά του.

  

 Κοιτάζοντας ακόμη και τώρα τη φωτογραφία, έχω την αίσθηση ότι θα δω να ξεπροβάλλουν (από το πλάι) σκληροτράχηλοι cowboys, επάνω σε άλογα. Cowboys που θα καλπάζουν με ταχύτητα προς το κέντρο του κάδρου, σηκώνοντας σκόνη, οδηγώντας με μαεστρία το κοπάδι τους στη βοσκή.

 Ευχαριστώ πάρα πολύ τη Μαρία που με φιλοξένησε για άλλη μια φορά στο χώρο της, καθώς και όλους όσους τίμησαν με την ψήφο τους τη φωτογραφία μου!

 Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στο ιστολόγιο της Μαρίας έχει ήδη ξεκινήσει ο 16ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν", με θέμα: "Διακοπές". Μπορείτε να στέλνετε τις συμμετοχές σας έως και την Κυριακή 14/6, στις 8 το βράδυ. Για περισσότερες πληροφορίες, κάντε κλικ στο παραπάνω link, για να μεταφερθείτε στην ανάρτηση του διαγωνισμού.

Εύχομαι καλό μήνα σε όλους και ένα όμορφο, χαρούμενο καλοκαίρι! 

☺