"Θάλασσα" (Let it go...)

  Μερικά πράγματα κάποτε πρέπει να τα αφήνεις να φύγουν από σένα ("let go", που λένε και στο χωριό μου). 

  Πριν ένα χρόνο, διάβασα κάπου για ένα πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας με γενικό θέμα τη "Θάλασσα" (και καθετί που σχετίζεται με αυτή). 

  Φωτογράφος δεν είμαι (θα ήθελα...) όμως, αγαπώντας τόσο τη θάλασσα και ζώντας μάλιστα κοντά της για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, είχα πολύ υλικό. Έτσι, σκέφτηκα να λάβω μέρος, στέλνοντας με βάση τους όρους 4 έγχρωμες και 4 ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το αρχείο μου.

  Για να μην υπεραναλύω εκ των υστέρων και για να μην πολυλογώ, τελικά αναγκάστηκα να αποποιηθώ τις συμμετοχές που είχα αποστείλει, για λόγους ευθιξίας. Στο μέσον της προθεσμίας έγινε μια βασική προσθήκη στους όρους, αφού όμως εγώ και κάποιοι άλλοι είχαμε ήδη αποστείλει τις συμμετοχές μας με τους αρχικούς όρους. Αν και επικοινώνησα με τους υπεύθυνους με mail, σχετικά με την αλλαγή (οι όροι δεν ανέφεραν πως ο φορέας διατηρούσε τέτοιο δικαίωμα, οι συμμετέχοντες που είχαν στείλει με τους αρχικούς όρους θα μπορούσαν κάλλιστα να μην είχαν δει την προσθήκη και να μην ήξεραν το λόγο που ακυρώθηκαν οι φωτογραφίες τους), δεν έλαβα ποτέ καμία απάντηση. Οι φωτογραφίες που είχα στείλει λοιπόν θα ακυρώνονταν έτσι κι αλλιώς εκ των πραγμάτων, αφού δεν πληρούσαν τις νέες προϋποθέσεις, και, παρόλο που θα μπορούσα να το κυνηγήσω και να συμβαδίσω με το νέο όρο, αποφάσισα να κάνω πίσω, καθαρά και μόνο για την τιμή των όπλων (μου).

  Αν έγραφα πριν από ένα χρόνο γι΄αυτό το θέμα, ίσως να έγραφα με εντελώς διαφορετικό ύφος (είμαι φαν της αξιοκρατίας). Ίσως γι΄αυτό και δεν το έκανα. Και καλύτερα που περίμενα. 

 I let it go... Είναι καιρός να το αφήσω να φύγει. Θα σας παρουσιάσω εδώ τις φωτογραφίες που είχα στείλει στο διαγωνισμό, και για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά και γιατί θα χαρώ να μου πείτε τη γνώμη σας!

Κατηγορία: Ασπρόμαυρη φωτογραφία, "Θάλασσα"

Τίτλος: Ταξιδευτές του ονείρου

Τίτλος: Το πέρασμα

Τίτλος: Αναμονή

Τίτλος: Αρμονία

Κατηγορία: Έγχρωμη φωτογραφία, "Θάλασσα"

Τίτλος: Αποχρώσεις

Τίτλος: Θαλασσογραφία

Τίτλος: Νηνεμία

Τίτλος: Λησμονιά

* Off the record: Όπως θα προσέξατε, δεν αναφέρω κάπου το όνομα των φορέων που διοργάνωσαν το διαγωνισμό. Σας λέω την ιστορία από τη δική μου πλευρά και δεν υπάρχει λόγος - σέβομαι την γενικότερη πορεία τους. (Και άλλωστε, άλλο πράγμα είναι το να μην συμφωνείς με ένα μεμονωμένο περιστατικό όπως έχει συμβεί, κι άλλο το να πας να γίνεις κακός άνθρωπος γενικότερα... σωστά;)
   Ας το αφήσουμε κι ας πάμε γι΄άλλα... όπως πάντα!

☺

Νέα και "Εικόνες" (the video)

   Να΄μαι και πάλι! Καλώς σας ξαναβρίσκω, φίλοι μου! Μου λείψατε!

  Συγχωρέστε μου την πολυήμερη απουσία, αυτό το διάστημα ήταν δύσκολο και περίεργο για μένα - και κυρίως ψυχολογικά. Για την ακρίβεια, ήταν το διάστημα της πλήρους ταλαιπωρίας...

  Κάποιοι το ξέρετε ήδη από το φατσοβιβλίο, κάποιοι θα το μάθετε τώρα: έφυγα από τη Θάσο όπου δούλευα τα τελευταία χρόνια (επιτέλους!!) και φέτος βρίσκομαι στην Ημαθία για δουλειά. Ήταν ένα ανέλπιστο δώρο που με γέμισε χαρά. 

  Ήρθα λοιπόν στο νομό ορεξάτη και με κέφι, τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν καλά. Με άλλαξαν τρεις φορές τόπο εργασίας, μέσα σε λίγες μόνο μέρες: μία δούλεψα στην Αλεξάνδρεια, μία σε ένα χωριό έξω από τη Νάουσα και τώρα δουλεύω προσωρινά μέσα στην πόλη της Νάουσας. Λέω "προσωρινά" γιατί πάλι θα με αλλάξουν, περιμένω να τοποθετηθώ σε ένα άλλο χωριό έξω από τη Νάουσα από στιγμή σε στιγμή. 

  Τέσσερις διαφορετικοί τόποι, με λίγα λόγια, τέσσερα διαφορετικά περιβάλλοντα, μέσα σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα... (Ουφ! Αισθάνομαι σαν μπαλάκι του τένις...)

  Όπως καταλαβαίνετε, όλο αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ψυχοφθόρο. Άργησα πολύ να βρω σπίτι και να τακτοποιηθώ, κι αυτό γιατί δεν ήξερα προς τα ποια περιοχή ακριβώς να ψάξω, μιας και με άλλαζαν τοποθεσίες συνέχεια. Πηγαινοερχόμουν λοιπόν με το αυτοκίνητο από Λάρισα, κάτι το οποίο και με κούρασε και με άφησε ταπί.

  Τελικά κατάφερα να βρω σπίτι και τώρα θα τα λέμε από τη Νάουσα πια. 

  Το τοπίο με τον ακριβή τόπο εργασίας μου ελπίζω να ξεκαθαρίσει σύντομα, γιατί όσο εγώ λειτουργώ ως νομάδας, τόσο αισθάνομαι εκτός τόπου και χρόνου χωρίς να μπορώ να προσαρμοστώ, και τόσο παίρνω και άλλους στο λαιμό μου - ειδικά αυτούς που με κοιτούν μέσα στα μάτια κάθε πρωί και περιμένουν πώς και πώς να με δουν και την επόμενη μέρα.  

(Πώς να πεις σ΄αυτά τα μάτια ότι θα τα αφήσεις και θα φύγεις κάποια στιγμή, 

και πως δε φταις εσύ γι΄αυτό; Πώς να ζητήσεις να καταλάβουν;) 

  Το καλό της όλης κατάστασης κρύβεται στις λεπτομέρειες... το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρέθηκα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια στο σπίτι μας. Από ό,τι υπολόγισα, είχα να πάω ένα κανονικό Σαββατοκύριακο στο σπίτι μου και στο σύζυγό μου (εκτός των διαστημάτων  Χριστουγέννων, Πάσχα και καλοκαιριού) από το 2007-2008. Καταλαβαίνετε την έξαψή μου λοιπόν την Παρασκευή - ήταν οι πιο γλυκιές 2 και κάτι ώρες οδήγησης που έκανα ποτέ.

 Στο μεταξύ, φόρτωσα στον κόκορα τις νέες δημιουργίες (πού όρεξη;) και έπιασα να "ξεσκονίζω" τις παλιές:

 Στις αρχές του 2013, είχα γράψει και εικονογραφήσει μια μικρή ιστορία για τη Φλώρα (TEXNIS STORIES) και το παιχνίδι της "Παίζοντας με τις Λέξεις". Ο τίτλος της ήταν "Εικόνες".

 "Παίζοντας" λιγάκι στον υπολογιστή, τη μετέτρεψα σε ένα μικρό βιντεάκι. (Όχι κάτι το τρομερό, μη φανταστείτε!) 

  Και κάπου εκεί ξαναθυμήθηκα πόσο φλέρταρα παλιότερα, όταν ήμουν φοιτήτρια, με την ιδέα της δημιουργίας μιας απλής ταινίας μικρού μήκους. Δεν αξιώθηκα να το υλοποιήσω ποτέ αυτό, θέλει κόπο, θέλει χρόνο, θέλει σχεδιασμό, εξοπλισμό, προγράμματα, συνεργάτες... (ειδικά γι΄αυτούς τους τελευταίους, αν ξέρετε κανέναν που να ασχολείται ή να ενδιαφέρεται, δώστε του το mail μου!!! Για όλα τα άλλα, υπόσχομαι να το παλέψω...)

  Τέλος πάντων, ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως κάποτε καταφέρω να κάνω και αυτή την ιδέα μου πράξη. Στο μεταξύ, ας ξεκινήσουμε με τα πιο απλά, ε;

Έτσι κι αλλιώς, 

προσπαθώντας, μαθαίνεις... και δοκιμάζοντας, καλυτερεύεις.

  Λόγω του ότι ο blogger αλλάζει τα φώτα στο αρχείο μου, εξαιτίας της συμπίεσης, και υποβαθμίζει την ποιότητά του (που σημαίνει ότι δεν θα το δείτε με την ίδια ποιότητα που το βλέπω εγώ στον υπολογιστή μου), το ανέβασα στη σελίδα μου στο facebook, ελπίζοντας σε καλύτερα αποτελέσματα. Όσοι θέλετε, σας περιμένω να το δείτε εκεί, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο. (Θυμηθείτε μόνο να κάνετε κλικ στην επιλογή HD κάτω χαμηλά στο βίντεο, για καλύτερη ποιότητα).

"Εικόνες" ~ "Images"

Εικονογραφημένη Μικρή Ιστορία - Illustrated Short Story 

(Written and Illustrated by Funky Monkey)

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Quoth the raven, "Nevermore" / Και το κοράκι απάντησε, "Ποτέ από δω και πια" ("The Raven" themed canvas tote bag)

   Με ελκύει το μεταφυσικό, το σκοτεινό, το μυστηριώδες και το τρομακτικό στη λογοτεχνία και στην ποίηση, έτσι συχνά επιλέγω τέτοιου είδους αναγνώσματα. Όπως καταλαβαίνετε, επομένως, τα κείμενα του Edgar Allan Poe (1809-1849) μου αρέσουν ιδιαίτερα και το ποίημά του "Tο κοράκι" ("The Raven", από το οποίο δανείστηκα ένα στίχο για τον τίτλο της ανάρτησης) είναι ένα από τα αγαπημένα μου. 

 Πρόκειται για ένα ποίημα αφηγηματικό, σκοτεινό, με ιδιαίτερη, λυρική γλώσσα και με μια μεταφυσική διάσταση. Δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1845 και μιλά για έναν πολύ ερωτευμένο άνδρα, ο οποίος θρηνεί το χαμό της αγαπημένης του Lenore. Ο άνδρας δέχεται στο σπίτι του την ξαφνική επίσκεψη ενός μυστηριώδους κορακιού που μιλάει, το οποίο κουρνιάζει επάνω σε μια προτομή της Αθηνάς που υπάρχει στο χώρο (στο ποίημα χρησιμοποιείται η λέξη Παλλάδα). Από εκεί, το κοράκι παρατηρεί τον άνδρα και τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις. Ταυτόχρονα, εντείνει και καλλιεργεί την απελπισία του, απαντώντας επανειλημμένα στο θρήνο του με μία και μόνη λέξη: "Nevermore" (ποτέ από δω και πια).

  Εδώ και καιρό σκεφτόμουν να δημιουργήσω κάτι σχετικό με το θέμα του ποιήματος, αλλά δεν το αποφάσιζα, γιατί δεν μπορούσα να καταλήξω τι θα ήταν αυτό: κάτι χρηστικό; Ή κάτι διακοσμητικό; Όταν οι ιδέες είναι πολλές, συνήθως περιμένω - μόλις καταλαγιάσει ο αρχικός ενθουσιασμός, η ιδέα που επιμένει να τριγυρνά γύρω μου είναι και αυτή που έχει έρθει πραγματικά η ώρα της να υλοποιηθεί. 

 Προσφάτως διάβασα ξανά το ποίημα και πήρα την τελική απόφασή μου: το κοράκι του Poe θα "κούρνιαζε" πάνω σε κάτι χρηστικό, πάνω σε κάτι που να μπορώ να το έχω μαζί μου, όποτε το επιθυμώ. 

Κι έτσι, ζωγράφισα αυτή την πάνινη τσάντα.

Πάνινη τσάντα ζωγραφισμένη στο χέρι, με θέμα το "Κοράκι" του Poe

''The Raven'' - Hand painted canvas tote bag 

 Χρώμα ειδικό για ύφασμα, ασημί κυλινδρικές χάντρες και κορδέλα οργάντζας.

(Η τσάντα κλείνει με φερμουάρ)

  Η αλήθεια είναι πως το να πετύχω να αποδώσω πάνω στο πανί μια ταιριαστή με το ύφος του κειμένου γραμματοσειρά, απαίτησε πολλή από την προσοχή μου, σταθερό χεράκι και αρκετό χρόνο (κάποια, βλέπετε - ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε - είχε τη φαεινή ιδέα να μη χρησιμοποιήσει stencil για τα γράμματα, αντίθετα επέλεξε να τα ζωγραφίσει ελεύθερα... καταλήγοντας στο τέλος να δουλεύει το χρώμα στις πολύ μικρές λεπτομέρειες με οδοντογλυφίδα για περισσότερη ακρίβεια! Ε, ναι, είμεθα και τελειομανείς...) Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα νομίζω πως με δικαίωσε στο τέλος.

 Λίγες λεπτομέρειες εδώ κι εκεί (όπως τα δαντελένια τυπώματα και οι ασημί χάντρες που ράφτηκαν πάνω τους, καθώς και η κορδέλα για τα χερούλια που καταλήγει σε φιογκάκια) έδωσαν την τελική πινελιά και η τσάντα μου ολοκληρώθηκε.

  (Μεταξύ μας; Νομίζω πως θα το καθιερώσω: είναι ωραίο κάτι που σου αρέσει και αγαπάς, να μπορείς να το "ενσωματώνεις" σε ένα αντικείμενο με διάφορους τρόπους και να το έχεις μαζί σου καθημερινά!) 

☺

   Σ΄αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας δείξω κάτι που έλαβα εδώ και καιρό και λόγω της καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς αμέλησα να αναρτήσω.

  Είναι ένα πολύ όμορφο βραχιόλι από τη Μαρία Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...) και το MadeByHand και είναι το δώρο μου για τη διάκριση της φωτογραφίας μου στον τελευταίο διαγωνισμό Φωτογραφίζειν.

   Μαρία μου, σε ευχαριστώ για το υπέροχο δώρο σου! Μου άρεσε πάρα πολύ, να είσαι καλά!  

  Για όσους ενδιαφέρονται, ενημερώνω πως ο διαγωνισμός Φωτογραφίζειν που είχε σταματήσει προσωρινά για το καλοκαίρι, είναι να ξεκινήσει και πάλι κάπου τώρα το Σεπτέμβριο. Για περισσότερες πληροφορίες, συντονιστείτε στο ιστολόγιο της Μαρίας, πατώντας εδώ. 

  Όσο για μένα... σας έχω ένα νέο, πριν σας αφήσω. Αυτές τις μέρες βρίσκομαι εν μέσω πολυπόθητων ανακατατάξεων και αλλαγών: αλλάζω τόπο διαμονής και εργασίας, κάτι που κυνηγούσα να καταφέρω πολύυυυ καιρό (bye-bye νησάκι, γεια σας βουνά!) 

 Μέχρι και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, όλα είναι ρευστά, τίποτε δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμη για το πού ακριβώς θα δουλεύω και θα μένω. Θα μάθω περισσότερες λεπτομέρειες από αύριο. 

 Για λίγο λοιπόν, ίσως απέχω από τη γειτονιά, μέχρι να δω πού ακριβώς θα τακτοποιηθώ... και να δω και τι θα κάνω για να έχω ίντερνετ και να τα λέμε! 

Στέλνω πολλά φιλιά σε όλους και εύχομαι καλό μήνα και καλό φθινόπωρο να έχουμε!  

Να περνάτε όμορφα και να κάνετε όλα όσα σας ευχαριστούν! 

* Αν δεν έχετε διαβάσει ξανά Poe και θα θέλατε να γνωρίσετε τη γραφή του, σας προτείνω το βιβλίο που αγόρασα τώρα τελευταία: περιέχει 21 από τα διηγήματά του, μαζί με το ποίημά του "Το κοράκι", και είναι αυτό.

* Αν πάλι προτιμάτε να διαβάσετε μόνο το "Κοράκι", θα βρείτε το ποίημα στα αγγλικά εδώ (ίσως δυσκολευτείτε λίγο με την ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας, αλλά αν γνωρίζετε καλά αγγλικά θεωρώ πως είναι καλύτερα να διαβάσετε πρώτα το ποίημα όπως γράφτηκε και όχι μεταφρασμένο).  

  Στα ελληνικά, το "Κοράκι" υπάρχει σε μορφή e-book και μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν στον υπολογιστή σας από αυτό το σύνδεσμο. Κατά τη δική μου γνώμη, όμως, η καλύτερη μετάφραση (και απόδοση του νοήματος του ποιήματος στα ελληνικά) έχει γίνει από τον Κώστα Ουράνη, και μπορείτε να τη βρείτε εδώ, και μάλιστα μαζί με το πρωτότυπο κείμενο. 

* Εδώ μπορείτε να διαβάσετε λίγες περισσότερες πληροφορίες για τον Poe, για τη ζωή του, καθώς και για την (ομολογουμένως) αυτοκαταστροφική ιδιοσυγκρασία του.

   Πηγές που συμβουλεύτηκα για τις χρονολογίες: 1, 2