Εξόρμηση στο νοτιοδυτικό Πήλιο: από την Άφυσσο... ως το Τρίκερι

Τις προάλλες, σου έταξα βόλτα. 

(Και κρατώ πάντοτε τις υποσχέσεις μου!)

:))

  Θα επισκεφθούμε έναν τόπο όπου το βουνό και η θάλασσα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους και συνδυάζονται αρμονικά. Ποιος είναι αυτός ο τόπος; Μα φυσικά το Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων! Σκοπός μας είναι σήμερα να γνωρίσουμε το νοτιοδυτικό Πήλιο και να φτάσουμε ως το τελείωμα της χερσονήσου της Μαγνησίας, στο Τρίκερι.

Τι λες, ξεκινάμε;

  Βγαίνοντας από την πόλη του Βόλου, παίρνουμε τον παραλιακό δρόμο και κατευθυνόμαστε προς την Άφυσσο.

  Η Άφυσσος (συχνά και: Άφησσος) είναι ένα μικρό, όμορφο και γραφικό παραθαλάσσιο χωριό, που το καλοκαίρι σφύζει από ζωή. 

Ξέρεις τι σκέφτομαι; Να κινηθούμε ανάποδα σήμερα... και πρώτα να πλατσουρίσουμε! Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας κι έτσι δεν μπορούμε να μείνουμε για πολύ στην Άφυσσο - αλλά είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε εδώ την πρώτη μας βουτιά στα γαλάζια νερά! Θα δροσιστούμε και θα συνεχίσουμε το δρόμο μας με άλλη διάθεση... Συμφωνείς;

 Η Άφυσσος έχει μια μεγάλη, οργανωμένη παραλία, αλλά δε θα σε πάω εκεί (εντάξει, με έμαθες πια!! Εγώ και ο "πολιτισμός" στις παραλίες είμαστε τσακωμένοι...) Θα σε πάω λίιιιγο πιο πριν, σε μια παραλία όπου θα είμαστε εμείς κι εμείς και θα απολαύσουμε το υπέροχο φυσικό περιβάλλον, χωρίς τις ανθρώπινες παρεμβάσεις. 

  

Η παραλία μόλις που διακρίνεται από τον κατάφυτο δρόμο... 

θα τη δεις καλύτερα μόλις φτάσουμε κάτω. 

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κατεβούμε μερικά εύκολα σκαλιά.

Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται;

Φεύγω για βουτιά, έλα, τα νερά είναι πεντακάθαρα!

  Αριστερά μας υπάρχει ένας μεγάλος βράχος. Η θάλασσα τον έχει διαβρώσει, και μοιάζει σαν να σχηματίζει μια μικρή σπηλιά. Βλέπω πως έχει και σκιά εκεί, αν θέλεις να καθίσεις δίπλα στο κύμα. 

 Έλα να δεις! Τι περίεργο... Μέσα στο πέτρωμά του υπάρχουν κομμάτια ξύλων, εγκλωβισμένα και λειασμένα από την αλμύρα. Να είναι παλιές ρίζες που εισήλθαν στο πέτρωμα, πριν ο βράχος αποκολληθεί από το βουνό; Πόσο παλιές άραγε να είναι;... Ποιος ξέρει! Να πάντως κάτι που δεν έχω ξαναδεί! Εσύ;  

  Είναι καιρός να προχωρήσουμε. Στο δρόμο μας συναντάμε ένα μικρό ξωκλήσι. Των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, διαβάζω σε μια πινακίδα...

  Ανοίγουμε την ξύλινη πορτούλα. Το εσωτερικό του είναι λιτό, χωρίς πολλές διακοσμήσεις. Κάποιες από τις εικόνες του δείχνουν πολύ παλιές. 

Προχωράμε και φτάνουμε στο Χόρτο. Ένα επίσης όμορφο, μικρό, πηλιορείτικο χωριουδάκι.

  Δε θα μπορούσα να μη σταθώ και να μην παρατηρήσω αυτή την ευφάνταστη ζωγραφιά στο κλειστό περίπτερο... Χαμογελώ. Ορισμένοι από τους τίτλους των ζωγραφισμένων εφημερίδων; "ΤΗΕ HORTIMES", "HORTO NEWS"... Κάτω χαμηλά, υπάρχει μια υπογραφή: το ζωγράφισε ο Τάσος, το 2013. 

  Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην κοντινή Μηλίνα, ένα από τα σημαντικότερα θέρετρα του νότιου Πηλίου. Το όνομά της προέρχεται από τη σλαβική λέξη "μλίν" που σημαίνει νερόμυλος. 

 Τα τελευταία χρόνια η Μηλίνα είναι επίσης αγκυροβόλιο (και ορμητήριο) ιστιοπλοϊκών σκαφών. Δεκάδες ιστιοφόρα ξεκινούν από την περιοχή για τις ακτές του Παγασητικού, τα νησιά των Σποράδων και την Εύβοια.

 Πολλά σκάφη, λοιπόν, περιποιημένα, γυαλισμένα και καλοσυντηρημένα περιμένουν ούριους ανέμους για ν΄ανοίξουν τα πανιά τους σε νέες περιπέτειες...

... και μια ταπεινή βάρκα μόνη της, στην πλαγιά του βουνού, ανάμεσα στα δέντρα και κάτω από τον καυτό ήλιο, παροπλισμένη, αναπολεί τις παλιές της δόξες.

Αφήνουμε πίσω μας τη Μηλίνα. 

Η διαδρομή έχει πολλές και ενδιαφέρουσες εικόνες να μας προσφέρει.

  Φτάσαμε στο μικρό ψαροχώρι Κότες (ή Κόττες, όπως μας ενημερώνει μια πινακίδα στην είσοδό του). Λίγα σπίτια όλα κι όλα, μα απέραντη ομορφιά.

  

  Όσο προχωράμε προς το άκρο της χερσονήσου της Μαγνησίας, το τοπίο αλλάζει. Η βλάστηση είναι πιο χαμηλή και το βουνό αγριεύει - έρχεται σε αντίθεση με τη βαθιά, μπλε θάλασσα, που σήμερα είναι λεία και ήρεμη. Ο δρόμος ερημώνει. Λίγοι έρχονται προς τα εδώ... κι ακόμη λιγότεροι τουρίστες.

  Φτάσαμε στον Αλογοπόρο. Ένα μικρό μέρος με μια παραλία και μια προβλήτα, από όπου φεύγουν θαλάσσια ταξί για το νησί Τρίκερι που βρίσκεται απέναντι. 

  Εκεί κοντά είναι και η Γεροπλίνα, ένας επίσης μικρός ψαράδικος οικισμός με λιγοστά σπίτια, που απλώνονται τριγύρω από έναν μικρούλη όρμο. 

  Προχωρώντας κι άλλο, φτάνουμε στην Αγ. Κυριακή, το λιμάνι της οποίας εξυπηρετεί το χωριό Τρίκερι που βρίσκεται χτισμένο στο ύψωμα ακριβώς από πάνω της. Είναι ένα ήσυχο ψαράδικο χωριό. Τα αυτοκίνητα πηγαίνουν μέχρι ένα σημείο (και γι΄αυτό το λόγο έχει κατασκευαστεί ένα μεγάλο πάρκινγκ ακριβώς έξω από τα όρια του χωριού).  Ανάμεσα στα σπίτια, μικρές ψαροταβέρνες και καφενεία περιμένουν τον επισκέπτη κι ένας ιδιαίτερος χώρος (κατάστημα, άραγε;) τραβάει την προσοχή μας. Στις διάφορες πινακίδες του γράφει "Kid's Library of the Sea" και "Safety first". Είναι κλειστό αυτή την ώρα. Μια ακόμη πινακίδα αναγράφει "Gone diving" κι έχει ένα τηλέφωνο για ώρα ανάγκης... δεν αδικώ τον ιδιοκτήτη: έχει πολλά ψάρια εδώ και ο βυθός είμαι σίγουρη πως παρουσιάζει ενδιαφέρον.

 Φεύγοντας από την Αγ.Κυριακή, σε μια στροφή του δρόμου, το Τρίκερι αχνοφαίνεται πάνω στο λόφο. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά και σε ύψος 450 μέτρων.

 Κάπου στις αρχές του 17ου αιώνα, οι κάτοικοι του νησιού Τρίκερι έχοντας κουραστεί από τις συνεχείς επιδρομές των πειρατών, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το νησί και να αναζητήσουν ασφάλεια στα βράχια του αντικρινού βουνού. Έτσι, δημιουργήθηκε το ομώνυμο χωριό.

 Αν και στεριανοί πλέον, οι κάτοικοι δεν ξέχασαν τη θάλασσα. Ασχολήθηκαν με το εμπόριο και με τα καράβια τους έπλεαν στη Μεσόγειο. Πριν από την Επανάσταση του '21 το χωριό Τρίκερι αριθμούσε 400 οικογένειες και μαζί με την Ύδρα, το Γαλαξίδι, τα Ψαρά και τις Σπέτσες θεωρούνταν από τις μεγάλες ναυτικές δυνάμεις της εποχής. (πηγή)

 Το Τρίκερι μέχρι την δεκαετία του 1970 δεν διέθετε πρόσβαση από χερσαίο δρόμο και η επικοινωνία γινόταν αποκλειστικά από την θάλασσα, από την απέναντι ακτή της Μαγνησίας. (πηγή) Τα χρόνια που ακολούθησαν ανοίχθηκε ένας χωματόδρομος, ο οποίος ασφαλτοστρώθηκε πολύ αργότερα. 

 Κατά παράδοση, οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται έως και σήμερα με την σπογγαλιεία (σφουγγαράδες).

  Το Τρίκερι είναι ένα χωριό με καλντερίμια και πολλά αρχοντικά, έτσι το γνωρίζεις πραγματικά μόνο όταν το περπατήσεις...

  Η πλατεία του χωριού είναι αρκετά μεγάλη, και όπως οι περισσότερες πλατείες του Πηλίου, στολίζεται από ψηλά δέντρα. Στη σκιά τους, γραφικά καφενεία και ταβερνάκια μας περιμένουν.

Τι λες, καθόμαστε εδώ να ξαποστάσουμε, πριν το ταξίδι της επιστροφής;

Κερνάω τσιπουράκι...