Εξόρμηση στο νοτιοδυτικό Πήλιο: από την Άφυσσο... ως το Τρίκερι

Τις προάλλες, σου έταξα βόλτα. 

(Και κρατώ πάντοτε τις υποσχέσεις μου!)

:))

  Θα επισκεφθούμε έναν τόπο όπου το βουνό και η θάλασσα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους και συνδυάζονται αρμονικά. Ποιος είναι αυτός ο τόπος; Μα φυσικά το Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων! Σκοπός μας είναι σήμερα να γνωρίσουμε το νοτιοδυτικό Πήλιο και να φτάσουμε ως το τελείωμα της χερσονήσου της Μαγνησίας, στο Τρίκερι.

Τι λες, ξεκινάμε;

  Βγαίνοντας από την πόλη του Βόλου, παίρνουμε τον παραλιακό δρόμο και κατευθυνόμαστε προς την Άφυσσο.

  Η Άφυσσος (συχνά και: Άφησσος) είναι ένα μικρό, όμορφο και γραφικό παραθαλάσσιο χωριό, που το καλοκαίρι σφύζει από ζωή. 

Ξέρεις τι σκέφτομαι; Να κινηθούμε ανάποδα σήμερα... και πρώτα να πλατσουρίσουμε! Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας κι έτσι δεν μπορούμε να μείνουμε για πολύ στην Άφυσσο - αλλά είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε εδώ την πρώτη μας βουτιά στα γαλάζια νερά! Θα δροσιστούμε και θα συνεχίσουμε το δρόμο μας με άλλη διάθεση... Συμφωνείς;

 Η Άφυσσος έχει μια μεγάλη, οργανωμένη παραλία, αλλά δε θα σε πάω εκεί (εντάξει, με έμαθες πια!! Εγώ και ο "πολιτισμός" στις παραλίες είμαστε τσακωμένοι...) Θα σε πάω λίιιιγο πιο πριν, σε μια παραλία όπου θα είμαστε εμείς κι εμείς και θα απολαύσουμε το υπέροχο φυσικό περιβάλλον, χωρίς τις ανθρώπινες παρεμβάσεις. 

  

Η παραλία μόλις που διακρίνεται από τον κατάφυτο δρόμο... 

θα τη δεις καλύτερα μόλις φτάσουμε κάτω. 

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κατεβούμε μερικά εύκολα σκαλιά.

Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται;

Φεύγω για βουτιά, έλα, τα νερά είναι πεντακάθαρα!

  Αριστερά μας υπάρχει ένας μεγάλος βράχος. Η θάλασσα τον έχει διαβρώσει, και μοιάζει σαν να σχηματίζει μια μικρή σπηλιά. Βλέπω πως έχει και σκιά εκεί, αν θέλεις να καθίσεις δίπλα στο κύμα. 

 Έλα να δεις! Τι περίεργο... Μέσα στο πέτρωμά του υπάρχουν κομμάτια ξύλων, εγκλωβισμένα και λειασμένα από την αλμύρα. Να είναι παλιές ρίζες που εισήλθαν στο πέτρωμα, πριν ο βράχος αποκολληθεί από το βουνό; Πόσο παλιές άραγε να είναι;... Ποιος ξέρει! Να πάντως κάτι που δεν έχω ξαναδεί! Εσύ;  

  Είναι καιρός να προχωρήσουμε. Στο δρόμο μας συναντάμε ένα μικρό ξωκλήσι. Των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, διαβάζω σε μια πινακίδα...

  Ανοίγουμε την ξύλινη πορτούλα. Το εσωτερικό του είναι λιτό, χωρίς πολλές διακοσμήσεις. Κάποιες από τις εικόνες του δείχνουν πολύ παλιές. 

Προχωράμε και φτάνουμε στο Χόρτο. Ένα επίσης όμορφο, μικρό, πηλιορείτικο χωριουδάκι.

  Δε θα μπορούσα να μη σταθώ και να μην παρατηρήσω αυτή την ευφάνταστη ζωγραφιά στο κλειστό περίπτερο... Χαμογελώ. Ορισμένοι από τους τίτλους των ζωγραφισμένων εφημερίδων; "ΤΗΕ HORTIMES", "HORTO NEWS"... Κάτω χαμηλά, υπάρχει μια υπογραφή: το ζωγράφισε ο Τάσος, το 2013. 

  Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην κοντινή Μηλίνα, ένα από τα σημαντικότερα θέρετρα του νότιου Πηλίου. Το όνομά της προέρχεται από τη σλαβική λέξη "μλίν" που σημαίνει νερόμυλος. 

 Τα τελευταία χρόνια η Μηλίνα είναι επίσης αγκυροβόλιο (και ορμητήριο) ιστιοπλοϊκών σκαφών. Δεκάδες ιστιοφόρα ξεκινούν από την περιοχή για τις ακτές του Παγασητικού, τα νησιά των Σποράδων και την Εύβοια.

 Πολλά σκάφη, λοιπόν, περιποιημένα, γυαλισμένα και καλοσυντηρημένα περιμένουν ούριους ανέμους για ν΄ανοίξουν τα πανιά τους σε νέες περιπέτειες...

... και μια ταπεινή βάρκα μόνη της, στην πλαγιά του βουνού, ανάμεσα στα δέντρα και κάτω από τον καυτό ήλιο, παροπλισμένη, αναπολεί τις παλιές της δόξες.

Αφήνουμε πίσω μας τη Μηλίνα. 

Η διαδρομή έχει πολλές και ενδιαφέρουσες εικόνες να μας προσφέρει.

  Φτάσαμε στο μικρό ψαροχώρι Κότες (ή Κόττες, όπως μας ενημερώνει μια πινακίδα στην είσοδό του). Λίγα σπίτια όλα κι όλα, μα απέραντη ομορφιά.

  

  Όσο προχωράμε προς το άκρο της χερσονήσου της Μαγνησίας, το τοπίο αλλάζει. Η βλάστηση είναι πιο χαμηλή και το βουνό αγριεύει - έρχεται σε αντίθεση με τη βαθιά, μπλε θάλασσα, που σήμερα είναι λεία και ήρεμη. Ο δρόμος ερημώνει. Λίγοι έρχονται προς τα εδώ... κι ακόμη λιγότεροι τουρίστες.

  Φτάσαμε στον Αλογοπόρο. Ένα μικρό μέρος με μια παραλία και μια προβλήτα, από όπου φεύγουν θαλάσσια ταξί για το νησί Τρίκερι που βρίσκεται απέναντι. 

  Εκεί κοντά είναι και η Γεροπλίνα, ένας επίσης μικρός ψαράδικος οικισμός με λιγοστά σπίτια, που απλώνονται τριγύρω από έναν μικρούλη όρμο. 

  Προχωρώντας κι άλλο, φτάνουμε στην Αγ. Κυριακή, το λιμάνι της οποίας εξυπηρετεί το χωριό Τρίκερι που βρίσκεται χτισμένο στο ύψωμα ακριβώς από πάνω της. Είναι ένα ήσυχο ψαράδικο χωριό. Τα αυτοκίνητα πηγαίνουν μέχρι ένα σημείο (και γι΄αυτό το λόγο έχει κατασκευαστεί ένα μεγάλο πάρκινγκ ακριβώς έξω από τα όρια του χωριού).  Ανάμεσα στα σπίτια, μικρές ψαροταβέρνες και καφενεία περιμένουν τον επισκέπτη κι ένας ιδιαίτερος χώρος (κατάστημα, άραγε;) τραβάει την προσοχή μας. Στις διάφορες πινακίδες του γράφει "Kid's Library of the Sea" και "Safety first". Είναι κλειστό αυτή την ώρα. Μια ακόμη πινακίδα αναγράφει "Gone diving" κι έχει ένα τηλέφωνο για ώρα ανάγκης... δεν αδικώ τον ιδιοκτήτη: έχει πολλά ψάρια εδώ και ο βυθός είμαι σίγουρη πως παρουσιάζει ενδιαφέρον.

 Φεύγοντας από την Αγ.Κυριακή, σε μια στροφή του δρόμου, το Τρίκερι αχνοφαίνεται πάνω στο λόφο. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά και σε ύψος 450 μέτρων.

 Κάπου στις αρχές του 17ου αιώνα, οι κάτοικοι του νησιού Τρίκερι έχοντας κουραστεί από τις συνεχείς επιδρομές των πειρατών, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το νησί και να αναζητήσουν ασφάλεια στα βράχια του αντικρινού βουνού. Έτσι, δημιουργήθηκε το ομώνυμο χωριό.

 Αν και στεριανοί πλέον, οι κάτοικοι δεν ξέχασαν τη θάλασσα. Ασχολήθηκαν με το εμπόριο και με τα καράβια τους έπλεαν στη Μεσόγειο. Πριν από την Επανάσταση του '21 το χωριό Τρίκερι αριθμούσε 400 οικογένειες και μαζί με την Ύδρα, το Γαλαξίδι, τα Ψαρά και τις Σπέτσες θεωρούνταν από τις μεγάλες ναυτικές δυνάμεις της εποχής. (πηγή)

 Το Τρίκερι μέχρι την δεκαετία του 1970 δεν διέθετε πρόσβαση από χερσαίο δρόμο και η επικοινωνία γινόταν αποκλειστικά από την θάλασσα, από την απέναντι ακτή της Μαγνησίας. (πηγή) Τα χρόνια που ακολούθησαν ανοίχθηκε ένας χωματόδρομος, ο οποίος ασφαλτοστρώθηκε πολύ αργότερα. 

 Κατά παράδοση, οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται έως και σήμερα με την σπογγαλιεία (σφουγγαράδες).

  Το Τρίκερι είναι ένα χωριό με καλντερίμια και πολλά αρχοντικά, έτσι το γνωρίζεις πραγματικά μόνο όταν το περπατήσεις...

  Η πλατεία του χωριού είναι αρκετά μεγάλη, και όπως οι περισσότερες πλατείες του Πηλίου, στολίζεται από ψηλά δέντρα. Στη σκιά τους, γραφικά καφενεία και ταβερνάκια μας περιμένουν.

Τι λες, καθόμαστε εδώ να ξαποστάσουμε, πριν το ταξίδι της επιστροφής;

Κερνάω τσιπουράκι...

Μενταγιόν και κολιέ με την τεχνική bead embroidery

  Καλοκαίρι για μένα σημαίνει ανεμελιά και χαλαρή διάθεση: γλυκιές καλοκαιρινές βραδιές με φεγγαράδα και κουβεντούλα στον κήπο, ταξίδια και νέες διαδρομές στις μικρές ομορφιές της χώρας μας, ανέμελα πλατσουρίσματα σε γαλαζοπράσινα νερά, μουσικές και διάβασμα με τις ώρες... 

 Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, βέβαια, πάντα βρίσκω και λίγο χρόνο για να δημιουργήσω. Με ευχαριστεί και με ηρεμεί.

 Τελευταία με έχει κερδίσει η τεχνική bead embroidery (ράψιμο μικρών χαντρών επάνω σε ύφασμα - κοσμήματα με αυτή την τεχνική σας έχω ξαναδείξει εδώ) και προσπαθώ να πειραματιστώ μαζί της και να εξερευνήσω νέες δυνατότητες. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια χρονοβόρα τεχνική (προσωπικά, λόγω τελειομανίας, ράβω και στερεώνω την κάθε μία χάντρα επάνω στο ύφασμα - δε θέλω να ρισκάρω πολλαπλές απώλειες αν μία χαντρούλα φύγει). Μου αρέσει όμως πολύ, κυρίως γιατί απαιτεί σκέψη κατά το σχεδιασμό, προσήλωση, υπομονή και ο συνδυασμός των επιμέρους υλικών δίνει τελικά πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

  Αυτές είναι οι τελευταίες μου δημιουργίες μ΄αυτή την τεχνική: τρία κολιέ, από τα οποία τα δύο είναι μακριά και με έθνικ επιρροές και το τρίτο κοντό, όπως προστάζει η μόδα φέτος.

Μενταγιόν με την τεχνική Bead Εmbroidery #1

Χάντρες-σπόροι, χειροποίητο ακρυλικό cabochon με εικόνα 

δικής μου επιλογής και χειροποίητη φούντα από μεταξωτό κορδόνι. 

Περασμένο σε χρυσό-μπεζ κορδόνι.

Μενταγιόν με την τεχνική Bead Εmbroidery #2

Χάντρες-σπόροι, ακρυλική μεγάλη χάντρα και 

χειροποίητη φούντα από μεταξωτό κορδόνι. 

Περασμένο σε κόκκινη αλυσίδα-καζανάκι.

Κολιέ με την τεχνική Bead Εmbroidery

Χάντρες - σπόροι σε αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου, 

χειροποίητο ακρυλικό cabochon με εικόνα δικής μου επιλογής, αλυσίδα.

   Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!

Υ.Γ. Την επόμενη φορά σκέφτομαι να σας πάρω να πάμε βολτούλα... τι λέτε; Είστε μέσα για μια νέα περιπλάνηση;

Ξέρετε εσείς: βάλτε τα αθλητικά σας και περιμένετε το σύνθημα! Αυτή τη φορά, όμως, φορέστε και το μαγιό σας... άλλωστε, καλοκαιράκι είναι, επιβάλλεται μια βουτιά σε δροσερά, καταγάλανα νερά!

:)))

   

Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα (Ιδιώνυμο, Κατερίνα Γώγου - αποσπάσματα)

  Με την ανάρτηση αυτή συμμετέχω στη στήλη της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...), με τίτλο "Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα". 

(σ.σ. Το ''Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM)

  Στόχος αυτής της εβδομαδιαίας στήλης, όπως λέει η Μαρία, είναι "να τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους. Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών".

 Διαβάζοντας κανείς το "Ιδιώνυμο" της Κατερίνας Γώγου*, αποσπάσματα του οποίου παραθέτονται εδώ, θα βρει πολλές εικόνες και καταστάσεις που παραμένουν επίκαιρες, πολλές καταθέσεις ψυχής που θα τον αγγίξουν. Ίσως μέσα σε όλες αυτές να βρει και ένα δικό του κομμάτι - κάποια δική του στιγμή, μέσα στο ποίημα.

Καλό σας Σαββατοκύριακο, καλά να περνάτε!

  Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Εργάστηκε από μικρή σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμς. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ασχολήθηκε με την ποίηση, εγκαταλείποντας τον κινηματογράφο. 

  Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε με τίτλο "Τρία κλικ αριστερά", το 1978. Εξέδωσε επίσης τα βιβλία "Ιδιώνυμο"(1980)," Το ξύλινο παλτό"(1982)," Απόντες"(1986)," Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών"(1988). Τα ποιήματά της είναι γνωστά για τον συνειρμικό, οργισμένο, επαναστατικό και αντισυμβατικό χαρακτήρα τους. 

  Το 1993 και σε ηλικία 53 ετών, η Κατερίνα Γώγου αυτοκτόνησε χρησιμοποιώντας χάπια και αλκοόλ. (πηγή)

  Το βιβλίο της "Ιδιώνυμο" μπορείτε να το βρείτε σε μορφή e-book και να το κατεβάσετε δωρεάν από αυτό το σύνδεσμο. 

Κ. Γώγου (Ιδιώνυμο)

Μποέμικο υπνοδωμάτιο

   Μιας και φέτος το σπίτι μας έπρεπε οπωσδήποτε να βαφεί, εκείνος κι εγώ θεωρήσαμε πως ήταν μια καλή ευκαιρία για να προχωρήσουμε και σε μερικές άλλες, επιβεβλημένες βελτιώσεις στους χώρους του. 

  Έτσι, για τρεις μέρες το σπίτι θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο: σχεδόν όλοι οι τοίχοι σκάφτηκαν για να προστεθούν περισσότερες πρίζες, ο ηλεκτρολογικός πίνακας άλλαξε θέση και εντέλει "κρύφτηκε", και τα παλιά ξύλινα κουφώματα που είχαν σκεβρώσει και ήταν δύσχρηστα πια, αλλάχθηκαν και αντικαταστάθηκαν με νέα.

  Η όλη διαδικασία - από το πρώτο γκρέμισμα και ώσπου το σπίτι να ξαναγίνει κατοικήσιμο - μας πήρε μόλις μία εβδομάδα. Άθλος; Εννοείται... κι εγώ δεν το πίστευα! Λάβετε όμως υπόψη σας πως είχα το καλύτερο "συνεργείο": όλη η οικογένεια μαζεύτηκε και βοήθησε για να τελειώσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και για να μην κουράσω εγώ πολύ το εγχειρισμένο μου πόδι. 

  Κάπου μέσα σε όλα αυτά, αποφασίσαμε να μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη και βάλαμε μπρος να αλλάξουμε τη διακόσμηση και το ύφος της κρεβατοκάμαράς μας.

 Το υπνοδωμάτιό μας είναι ένα "γήπεδο" 17 περίπου τ.μ., στο οποίο μπαίνεις από μια ενδιαφέρουσα, παλιά ξύλινη πόρτα. Δεν είναι πολύ φωτεινό, αλλά είναι ένας χώρος που λατρεύω - το αισθάνομαι ως το λιμάνι μου και το άδυτό μου. Φιλοξενεί πολλές από τις δημιουργίες μου και έχει τη μεγαλύτερη από τις δύο βιβλιοθήκες μας.

  Είμαι από τους ανθρώπους που δεν τα πάνε και πολύ καλά με τους άχρωμους, μουντούς ή λευκούς τοίχους στους χώρους των σπιτιών. Έτσι στο σπίτι μου τα δωμάτια έχουν ζωντανά χρώματα (άλλο είναι λαδί, άλλο ροδακινί)...  και μόνο η κρεβατοκάμαρα ήταν βαμμένη σε κάπως μουντές γκρι/μπλε αποχρώσεις.

    Ώρα λοιπόν για αλλαγή!

  Αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα μποέμικο*, φωτεινό, χαρούμενο και λίγο αντισυμβατικό υπνοδωμάτιο. Διαλέξαμε μαζί τα νέα χρώματα των τοίχων και συμφωνήσαμε να δουλέψουμε από κοινού για να το διακοσμήσουμε. Σκοπός μας ήταν να μην ξοδέψουμε πολλά επιπλέον χρήματα για τη διακόσμηση, αλλά να χρησιμοποιήσουμε ότι ήδη είχαμε ή κάποια πράγματα που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μόνοι μας με απλά υλικά. 

  Ο πωλητής στο κατάστημα που πήγα να προμηθευτώ τα χρώματα, σοκαρίστηκε λιγουλάκι: "Πού θα το βάλετε αυτό το χρώμα";!..... (Απέφυγα τεχνηέντως να απαντήσω πού θα έβαζα το λαχανί που είχαμε διαλέξει)..... "Είναι αρκετά έντονο... θα σας πονούν τα μάτια! Σε τι δωμάτιο λέτε να το βάλετε;" (δεύτερη φορά το ερώτημα)..... "Στην κρεβατοκάμαρα... και λέω να το βάλω δίπλα σ΄αυτό!" (του έδειξα το πρασινομπλέ και τον αποτελείωσα).

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: 

τοίχοι πρασινομπλέ και λαχανί, πόρτα κοκκινοπορτοκαλί. 

Ξέρω, ακούγεται κάπως όλο αυτό... οπότε μάλλον ήρθε η ώρα να σας ξεναγήσω!

Ελάτε να περάσουμε μαζί την παλιά, ξύλινη πόρτα που 

κάποτε ήταν λευκή και τώρα έγινε κοκκινοπορτοκαλί...

  Στον τοίχο αριστερά παρέμειναν οι δημιουργίες μου (θυμάστε τη Νιόβη και αυτόν τον πίνακα;) Παρέμεινε επίσης η κουρτίνα και το vintage ξύλινο τραπεζάκι με τα τρία πόδια που φιλοξενεί τη Νιόβη εδώ και καιρό. Αυτό που προστέθηκε είναι ο μελωδός με τα κοχύλια, δώρο από μία συνάδελφό μου.

  Στην άλλη πλευρά, παρέμεινε η γαμήλια φωτογραφία μας και το φωτιστικό δαπέδου που είχα φτιάξει. Προσθέσαμε όμως την υφασμάτινη ομπρέλα που αποκτήσαμε σε ένα ταξίδι μας στη Ρώμη. 

  Στο κέντρο πάνω από το κρεβάτι μας είχαμε ένα δικό μου τρίπτυχο. Εκείνος ήθελε να το αλλάξουμε με μια καινούρια κατασκευή, πιο ταιριαστή στο νέο χώρο, εγώ πάλι ήμουν ανένδοτη στην αρχή ("μα, είναι μια από τις δημιουργίες μου, την αγαπώ, δε θέλω να τη βγάλω!!") Τελικά πείστηκα, και αφιερώσαμε δυο από τα απογεύματά μας στον κήπο για να φτιάξουμε μαζί (εγώ επί του δημιουργικού κι εκείνος, άξιος βοηθός μου) τη νέα μας κατασκευή: 

Μια μεγάλη, πολύχρωμη ονειροπαγίδα**

   Τη βάλαμε ως κεντρικό στοιχείο πάνω από το κρεβάτι, στερεώσαμε στις πλευρές της πολύχρωμα χαλάκια, από πάνω της κρεμάσαμε ένα ινδιάνικο rainstick*** που έχω από φοιτήτρια και στολίσαμε περιμετρικά όλη την κατασκευή με πολύχρωμα φαναράκια (αγορασμένα από γνωστό γερμανικό σούπερ μάρκετ). 

Ονειροπαγίδα

(σύρμα, νήμα, υφασμάτινες και σατέν κορδέλες, 

ξύλινες και ακρυλικές χάντρες, χρωματιστά φτερά)

Ολοκληρωμένο, λοιπόν, το υπνοδωμάτιό μας τώρα δείχνει έτσι...

Μποέμικο, φωτεινό, χαρούμενο και λίγο αντισυμβατικό!!

(περιττό να σας πω ότι χαίρεται η ψυχή μου κάθε φορά που μπαίνω στο χώρο...)

Να είστε καλά, να περνάτε καλά και να κάνετε ό,τι σας ευχαριστεί! 

Πολλά φιλιά σε όλους και καλή εβδομάδα από αύριο!

:))

* Μποέμ; Τι είναι πάλι τούτο;

  Ο όρος μποέμ σχετίζεται με την αντισυμβατικότητα, την ανεμελιά στη σκέψη και στη διαβίωση και την εύθυμη και χαλαρή διάθεση.  

 Το μποέμικο στυλ διακόσμησης εκφράζεται κυρίως με την αφθονία στα χρώματα (τα οποία συνήθως είναι έντονα και φωτεινά, και όχι απαραίτητα ταιριαστά μεταξύ τους) και με τα πολλά και διαφορετικά αντικείμενα στο χώρο.

(πηγή εικόνας)

  Για το συγκεκριμένο ύφος διακόσμησης δεν υπάρχουν κανόνες: τα μόνα που απαιτούνται για να το πετύχετε είναι φαντασία, δημιουργικότητα, αντισυμβατικές ιδέες και αναπάντεχοι συνδυασμοί. Τολμήστε να συνδυάσετε μεταξύ τους έντονα χρώματα (φωτεινό μπλε, κόκκινο, πορτοκαλί, φούξια ή λαχανί), με πολύχρωμα έργα τέχνης, χρωματιστά αφράτα μαξιλάρια, σεντόνια ή παπλώματα, και έθνικ αντικείμενα από τα ταξίδια σας (μπάμπουσκες, παλιά φαναράκια, ινδιάνικα μουσικά όργανα, αγαλματάκια του βούδα, κινέζικες ομπρέλες, σπανιόλικες βεντάλιες, μεγάλες φούντες, ξύλινα γλυπτά). Κρεμάστε στο χώρο κορδέλες, υφάσματα ή κουνουπιέρες και παίξτε με τον φωτισμό.

** Ονειροπαγίδα; Δηλαδή;

  Οι πρώτοι που κατασκεύασαν ονειροπαγίδες ήταν οι  Ινδιάνοι Τσιπέουα (αλλιώς Οτζίμπουε) και το αντικείμενο στη γλώσσα τους ονομάζεται asabikeshiinh. Τις κατασκεύαζαν πλέκοντας κλωστές από νεύρα μέσα σε ξύλινα στεφάνια, δημιουργώντας μια πλέξη σαν δίχτυ αράχνης, και τις στόλιζαν με χάντρες και φτερά.  

  Η ονειροπαγίδα είχε στόχο να προστατέψει τα παιδιά από τα άσχημα όνειρα, γι΄αυτό και κρεμιόταν πάνω από τα κρεβάτια τους. Οι Ινδιάνοι πίστευαν πως μόνο τα καλά όνειρα μπορούσαν να περάσουν από την κεντρική, μικρή τρύπα της ονειροπαγίδας, ενώ τα άσχημα σκάλωναν στο δίχτυ και έμεναν εκεί παγιδευμένα, μέχρι να τα διαλύσει το πρώτο φως της αυγής. Με τον καιρό, καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, η ονειροπαγίδα φθειρόταν και καταστρεφόταν και τότε θεωρούνταν πως είχε εκπληρώσει το χρέος της. (πηγή)

*** Rainstick; Πρώτη φορά το ακούω!

  Το Rainstick (στα ελληνικά: ξύλο της βροχής) έχει Ινδιάνικες ρίζες. Θεωρείται πως εφευρέθηκε από τους Αζτέκους και συναντάται στη Λατινική Αμερική αλλά και αλλού, κυρίως για τελετουργικούς σκοπούς, ή ως παιδικό παιχνίδι. Παραδοσιακά, κατασκευάζεται από ένα μακρύ, κυλινδρικό, κούφιο κομμάτι ξύλου ή καλαμιού, το οποίο είναι γεμάτο με σπόρους ή μικρά χαλίκια. Στα εσωτερικά του τοιχώματα προεξέχουν καρφιά, ή βελόνες από κάκτους. Όταν το ξύλο κινείται, το περιεχόμενό του κυλάει προς την άλλη πλευρά και παράγει έτσι έναν ήχο που μιμείται τον ήχο της βροχής.

  Πιστευόταν πως όταν κάποιος το χρησιμοποιούσε για να μιμηθεί τον ήχο της βροχής μπορούσε να φέρει καταιγίδα. (πηγή)