Γκιόλα - Η σμαραγδένια λιμνοθάλασσα της Θάσου

   Το μέρος που θα επισκεφθούμε σήμερα έχει μια ιδιαίτερη, σπάνια ομορφιά. Προορισμός μας είναι η Γκιόλα, η φυσική "πισίνα" της Θάσου. 

  Συχνά, η Γκιόλα αναφέρεται και ως λίμνη - αλλά για μένα, το πιο σωστό είναι μάλλον λιμνοθάλασσα (παρ΄ότι η έκτασή της είναι πολύ μικρή). 

 Έξω από τα σύνορα της χώρας μας η Γκιόλα είναι πολυδιαφημισμένη και σχεδόν όλοι οι τουρίστες που επισκέπτονται το νησί, τη γνωρίζουν - στην Ελλάδα, από την άλλη, κάποιοι την ξέρουν, αρκετοί όμως όχι.

  Αν επιλέξεις να την επισκεφθείς το φθινόπωρο ή την άνοιξη, θα τη θαυμάσεις σε όλο της το μεγαλείο, χωρίς κόσμο και φασαρία. Τότε, θα γαληνέψεις και θα έχεις τη δυνατότητα να ηρεμήσεις στην αγκαλιά της φύσης.

  Αν επιλέξεις να την επισκεφθείς το καλοκαίρι, θα συναντήσεις μεν κόσμο πολύ, αλλά μόνο τότε θα μπορέσεις να χωθείς στην υγρή αγκαλιά της... κάτι που δεν γίνεται να κάνεις στις άλλες εποχές.

 Τα πάντα είναι θέμα επιλογής. Εγώ επέλεξα να την επισκεφθούμε τώρα, στα ήσυχά της. Μόνο εμείς θα είμαστε εκεί - και η Φύση.

 Ελπίζω να φόρεσες τα αθλητικά σου, γιατί το αυτοκίνητό μας φτάνει μόνο μέχρι ένα σημείο. Μετά χρειάζεται να περπατήσουμε... και ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε είναι αρκετά δύσβατος.

 Τη Γκιόλα δεν είναι εύκολο να τη βρει κανείς, αν δεν ξέρει ορισμένες σημαντικές λεπτομέρειες της διαδρομής. Εσύ όμως μη μου ανησυχείς, γιατί ξέρω πώς θα πάμε - να, θα σου δείξω, κοίτα το χάρτη: θα ξεκινήσουμε από τα Λιμενάρια (το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό του νησιού, που βρίσκεται στο νότιο τμήμα του) και θα ακολουθήσουμε το δρόμο προς Ποτό και Αστρίς.  

(πηγή)

  Περνώντας τον Ποτό και μετά τον οικισμό Αστρίς, έχε το νου σου: θα δούμε ένα ξενοδοχείο πάνω στο δρόμο, που λέγεται "Aeria Hotel". Μετά από λίγες στροφές, πρέπει να βρούμε άλλη μια πινακίδα - θα γράφει "Σειρήνες". Είναι σημαντικό να μην τη χάσουμε αυτή την πινακίδα... εκεί δεξιά έχει δρόμο και εκεί είναι που θα πρέπει να στρίψουμε.

  Ο δρόμος είναι χωμάτινος και κακοτράχαλος, όμως μη σε φοβίζει αυτό. Το αυτοκίνητό μας είναι συμβατικό και όχι 4x4, αλλά σου υπόσχομαι, θα τα καταφέρει μια χαρά! Είμαστε τυχεροί, δεν έχει βρέξει πρόσφατα κι αυτό κάνει πολύ καλύτερα τα πράγματα. Σε διαφορετική περίπτωση, η κατάβαση με ένα συμβατικό αυτοκίνητο θα ήταν πολύ πιο δύσκολη και ίσως, επικίνδυνη.

  Σε κάποιο σημείο, ο δρόμος που ακολουθούμε κάνει διχάλα. Εμείς κατευθυνόμαστε αριστερά. Θέλουμε να βρούμε αυτό το πέτρινο κτίσμα.

Μέχρι εδώ είναι που πηγαίνει το αυτοκίνητο...

Από εδώ και πέρα θα συνεχίσουμε με τα πόδια.

Ο δρόμος είναι χωμάτινος, πετρώδης και κατηφορικός. 

Μπροστά μας, λαμπυρίζει το γαλάζιο της θάλασσας.

Μας καλεί.

Υπάρχουν σημάδια παντού, πρόχειρα σχεδιασμένα 

με μπογιά, πάνω στις διάσπαρτες πέτρες του δρόμου.

Είναι χρήσιμα, πολύ χρήσιμα: χωρίς αυτά είναι πολύ εύκολο να χαθείς.

Όσο κατεβαίνουμε, ο δρόμος μετατρέπεται σε ένα 

στενό, πετρώδες και έντονα κατηφορικό μονοπάτι.

  Κινούμαστε ανάμεσα σε δέντρα και θάμνους, ακολουθώντας τα σημάδια. Άλλα σημάδια μας οδηγούν για την κατάβαση (όπως το άσπρο βέλος), και άλλα θα μας κατευθύνουν αργότερα για την ανάβαση (κάπου ψηλά, εκεί που συγκλίνουν τα δέντρα, θα δεις ένα πράσινο σημάδι - αυτό βοηθά να βρουν το δρόμο τους όσοι ανεβαίνουν).

Να και μια σαύρα της ελληνικής γης...

Βρισκόμαστε αρκετά χαμηλά τώρα... πλησιάζουμε στη θάλασσα. 

Εδώ, η μορφολογία του εδάφους αλλάζει και πάλι: βλέπουμε 

τα βράχια να πληθαίνουν και να εκτείνονται πλέον αμφιθεατρικά.

Ταυτόχρονα, η βλάστηση αρχίζει να λιγοστεύει. 

Εδώ χαμηλά, φυσάει... και η θάλασσα είναι κάπως ταραγμένη.

Το θαλασσινό νερό κατάφερε να ξεπεράσει το ύψος των 

βράχων και εγκλωβίστηκε, φωλιάζοντας ανάμεσά τους.

Έφτασε επιτέλους η ώρα να γνωρίσουμε τη Γκιόλα...

Ένα φυσικό σχηματισμό σαν αγκαλιά, γεμάτο με θαλασσινό νερό.

Ένα σμαράγδι, κρυμμένο ανάμεσα στο βραχώδες έδαφος.

Τα κύματα χτυπούν με δύναμη πάνω στα βράχια...

... και εισέρχονται στη Γκιόλα, ανανεώνοντας κάθε τόσο τα νερά της.

  Πλησιάζοντας κι άλλο, μπορούμε πια να δούμε τον πυθμένα της και το πράσινο χρώμα των νερών της. Η Γκιόλα δεν είναι πολύ βαθιά (περίπου 3 μ. είναι το βάθος της) και μπορείς άνετα να κολυμπήσεις, αρκεί να προσέχεις τα σημεία όπου υπάρχουν βράχια. 

Αρκετοί από τους καλοκαιρινούς της επισκέπτες στέκονται στο 

ψηλότερο σημείο της και βουτούν από εκεί στα πράσινα νερά της...

Η χώρα μας έχει τόσες μικρές - και συχνά κρυμμένες - ομορφιές... 

Τώρα που ο καιρός ανοίγει και το καλοκαίρι είναι μια ανάσα κοντά,

είναι η ιδανική εποχή για να τις ανακαλύψουμε!!

* Η συνολική διαδρομή που διανύεις από τον κεντρικό δρόμο ως και τη Γκιόλα (και με το αυτοκίνητο και με τα πόδια, δηλαδή) είναι περίπου δύο χιλιόμετρα. 

Εκτός από τα παραπάνω, σου έχω ακόμη να δεις και αυτό:

Γκιόλα → Πανοραμική Εικονική Περιήγηση (360°)

Λοιπόν, πες μου: σε έπεισα να την αναζητήσεις και να την επισκεφθείς;