Τον περασμένο Μάιο ή Ιούνιο (δε θυμάμαι ακριβώς το πότε), έτυχε να βρεθώ στο Λιμένα της Θάσου, έχοντας μια υποχρέωση να διεκπεραιώσω. Αφού τελείωσα ό,τι είχα να κάνω, βρέθηκα μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο, έχοντας λίγη ώρα ελεύθερη. Το μουσείο ήταν ανοιχτό, έτσι σκέφτηκα "γιατί όχι;" και μπήκα. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα αυτά που είδα: αξιόλογα εκθέματα και πολυεπίπεδοι χώροι με προδιαγραφές που δεν περίμενα να συναντήσω στο μουσείο ενός μικρού νησιού (αν σας αρέσουν τα μουσεία, να πάτε οπωσδήποτε να το επισκεφθείτε αν σας φέρει ο δρόμος προς τα εκεί)...
Τελοσπάντων, φεύγοντας, κατέβηκα από μια εσωτερική σκάλα που δεν είχα ξαναπεράσει όση ώρα ανεβοκατέβαινα στα επίπεδα και κοιτούσα τα εκθέματα. Και είδα αυτό, τοποθετημένο σεμνά στη γωνίτσα της σκάλας:
Έμεινα να το κοιτάζω. Δεν είναι κάτι που περιμένεις να δεις μέσα σε ένα τέτοιο χώρο, να συνυπάρχει μαζί με εκθέματα της αρχαιότητας! Γύρισα γύρω του, το περιεργάστηκα (είναι αρκετά ψηλό, ίσως κοντά στα 2 μέτρα και μάλλον έχει φτιαχτεί από πηλό, αν και δεν είμαι σίγουρη), κανένα όνομα, καμιά ταμπελίτσα για το δημιουργό. Τίποτα. Σήμερα που το σκέφτομαι, μάλλον είναι και το μοναδικό ατόπημα του μουσείου: δεν ξέρεις ποιος το έφτιαξε, πότε, γιατί, αν είναι δωρεά, ποια υλικά χρησιμοποιήθηκαν, τίποτα. Μου φάνηκε πανέμορφο. Σκέφτηκα να ζητήσω πληροφορίες, αλλά φοβήθηκα μήπως με στραβοκοιτάξουν, σκεπτόμενοι ότι είδα ένα ολόκληρο μουσείο με αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής και αντί να εντυπωσιαστώ από αυτά, εγώ πρόσεξα α υ τ ό... Έτσι, δε ρώτησα (κι ακόμη μετανιώνω γι΄αυτό).
Γύρισα στο σπίτι μου με τη σκέψη: "Τι όμορφο! Θέλω κι εγώ να δοκιμάσω να κάνω κάτι τέτοιο!"... και άρχισα να "ψάχνομαι" με το πώς. Πώς φτιάχνεις κάτι παραπλήσιο με αυτό που έχεις δει, χωρίς να έχεις καν δοκιμάσει ξανά να ασχοληθείς με γλυπτό; Για να μην τα πολυλογώ, μετά από μέρες κατέληξα στα εξής συμπεράσματα (και λύσεις):
1. Χρειαζόμουν μια βάση, πάνω στην οποία θα μπορούσα να το στήσω (αγόρασα ένα ξύλινο στρογγυλό πλαστήρι για πίτσα, με διάμετρο περίπου 40 εκ)
2. Χρειαζόμουν ένα σκελετό που να μπορεί να στηρίξει το σχήμα, τον όγκο και το βάρος (χρησιμοποίησα ένα ξύλινο πηχάκι με ύψος 95 εκ. περίπου, το οποίο βιδώθηκε όρθιο επάνω στη βάση, χοντρό σύρμα, σύρμα κήπου και ... αλουμινόχαρτο...)
3. Χρειαζόμουν ένα υλικό που θα μπορούσα εύκολα να δουλέψω - ο ψηνόμενος πηλός θέλει κλίβανο, ειδικά σε τέτοια μεγέθη (έτσι, χρησιμοποίησα γύψο καλλιτεχνίας και γυψόγαζα).
Το όρθιο, ξύλινο πηχάκι πάνω στη βάση θα μου χρησίμευε για να οριοθετήσω το σώμα. Έχοντας ήδη αποφασίσει να κάνω μια γυναικεία μορφή, έφτιαξα σπείρες με το χοντρό σύρμα και το στερέωσα στο πηχάκι και στη βάση, ώστε να σχηματιστεί μια φούστα. Πάνω από αυτό, έντυσα με αλουμινόχαρτο το υπόλοιπο πηχάκι, κάνοντας έτσι ένα καλούπι που ήταν εύκολο να μορφοποιηθεί, για να σχηματίσω τον κορμό του σώματος. Δεν ήθελα να βάλω σκέτο γύψο για να σχηματίσω τον κορμό, γιατί στεγνώνει γρήγορα (και δε δουλεύεται τόσο καλά αν θέλεις να κάνεις λεπτομέρειες) και επιπλέον, είναι πολύ βαρύς σαν υλικό (και το γλυπτό μου θα γινόταν ασήκωτο). Έπειτα, έδεσα σύρμα για τα χέρια, και το έντυσα και αυτό με αλουμινόχαρτο για να τα σχηματίσω. Να το πρώτο στάδιο:
Εντάξει, ξέρω, δεν το λες και όμορφο! Αλλά μετά, άρχισα να ντύνω το σκελετό με τη γυψόγαζα και το γύψο και τότε, κάτι άρχισε να γίνεται...
Για το κεφάλι χρησιμοποίησα ένα μπαλόνι, το οποίο κάλυψα με γυψόγαζα και μετά στερέωσα στο σώμα. Εκείνες τις μέρες, δούλευα έξω (πού να τολμήσω να ασχοληθώ με γύψους μέσα στο σπίτι!) και είχε αφύσικη ζέστη (μιλάω για τα μέσα Ιουλίου). Ο γύψος στέγνωνε ταχύτατα και ... το άλλο μου μισό με παρατηρούσε να δουλεύω γεμάτη γύψους μέσα στη ζέστη, σαν την τρελή (πάλι η βοήθειά του αποδείχτηκε πολύτιμη, καθώς είχα τόσο γύψο κολλημένο στα χέρια μου που δε μπορούσα να πιάσω τίποτα άλλο χωρίς να αχρηστευτεί).
Ύστερα, πήρα πινέλα και μπογιές (χρησιμοποίησα λαδομπογιά και πλαστικό, πάνω από ένα παχύ στρώμα αστάρι). Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό:
Θέλοντας να διακοσμήσω λίγο το φόρεμά της, άρχισα να ζωγραφίζω μοτίβα, επηρεασμένη από τα μοτίβα του G. Klimt, του Αυστριακού ζωγράφου. Στο τέλος, εφάρμοσα προστατευτικό βερνίκι σε όλο το γλυπτό. Εδώ είναι το τελικό αποτέλεσμα:
Έχει ύψος λίγο πάνω από το 1 μέτρο, ζυγίζει περίπου 5,5 κιλά, και μου πήρε 3 εβδομάδες να το ολοκληρώσω. Δεν ξέρω πώς θα σας φανεί, εγώ όμως το αγαπώ γι' αυτό που είναι και αισθάνομαι περήφανη που μπόρεσα τελικά να το φτιάξω, παρόλο που μου έλειπαν οι γνώσεις και η εμπειρία.
Θα χαρώ να μου γράψετε τα σχόλιά σας και να μου πείτε πώς σας φάνηκε!
Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα με το τόσο μεγάλο post: θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου, από την αρχή ως το τέλος, χωρίς να σας αφήσω απέξω από τίποτα...
