Custom made t-shirts

  Πριν καιρό, ένα φιλικό μου ζευγάρι (για το οποίο είχαμε μιλήσει ξανά, όταν σας παρουσίασα εδώ το λεύκωμα αναμνήσεων που τους είχα φτιάξει) μου ζήτησε να τους ετοιμάσω δυο ίδια, λευκά αναμνηστικά t-shirt με στάμπες: ένα για εκείνον, ένα για εκείνη. Ήθελαν να ζωγραφίσω πάνω σε αυτά ένα δικό τους μήνυμα.

  Δεν είναι η πρώτη φορά που δημιουργώ στάμπες επάνω σε μπλουζάκια με το πινέλο μου (αν θέλεις, δες εδώ τι έχω κάνει παλιότερα), κι αυτό που μου ζήτησαν ήταν εύκολο για μένα. Σχημάτισα το μήνυμα που μου ζήτησαν στην μπροστινή πλευρά των t-shirts και στην πίσω έγραψα την ημερομηνία και τον τόπο της γνωριμίας τους, όπως είχαμε συμφωνήσει. 

  Δούλεψα με χρώμα ειδικό για ζωγραφική επάνω σε ύφασμα.

 Συνόδευσα τα μπλουζάκια με τις απαραίτητες Οδηγίες Φροντίδας, δηλαδή μερικές χρήσιμες συμβουλές για το πώς να τα προσέχουν και να τα φροντίζουν, έτσι ώστε να παραμείνουν σαν καινούρια για πολύ καιρό.

 Τα μπλουζάκια βρίσκονται εδώ και καιρό στον προορισμό τους και τώρα που η θερμοκρασία ανεβαίνει, οι φίλοι μου θα τα χαρούν ακόμη περισσότερο (είναι κοντομάνικα).

   Να είστε καλά, φιλιά πολλά σε όλους!

☺

Της άνοιξης σκιρτήματα

"Της άνοιξης σκιρτήματα"

(Ροδοχώρι, νομός Ημαθίας)

  Εκείνη την ανοιξιάτικη, υπέροχη ημέρα, τα άσπρα σύννεφα έπαιζαν κυνηγητό στο γαλανό ουρανό παρέα με τον ήλιο. 

 Έφευγα από τη δουλειά κουρασμένη, σκεφτική, προβληματισμένη, όταν αντίκρισα ένα ολάνθιστο χωράφι. Νυφούλες τα δέντρα, κι οι φορεσιές τους αστραποβολούσαν στο ανοιξιάτικο, καθάριο φως. 

 Είδα τα κλαδιά τους να απλώνονται προς τον ουρανό, όμοια με χέρια... Δεν ικέτευαν· προσέφεραν δώρα ζωής.

 Είδα τα λουλούδια τους να έχουν υψώσει το εύθραυστο κεφαλάκι τους σκιρτώντας στο ελαφρύ αεράκι και να χαζεύουν εκστατικά το παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα. 

 Χαμογέλασα ασυναίσθητα. Σταμάτησα το αυτοκίνητο, κατέβηκα, πήρα μια βαθιά ανάσα, άφησα τη ματιά μου να ταξιδέψει και την ψυχή μου να γαληνέψει. 

 Είδα να συντελείται μπρος στα μάτια μου μια αναγέννηση· και ξάφνου, γύρεψα κι εγώ την αλλαγή. Όπως το δέντρο ριγά κι αναγεννάται από μέσα προς τα έξω, έτσι κι η δική μου ψυχή ρίγησε, πέταξε στην άκρη πέπλα βαριά, λαχτάρησε να ξεκινήσει πάλι.  

 Κι έπειτα, κλικ. Έτσι, σαν υπενθύμιση μιας υπόσχεσης βουβής...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

     Ο 22ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν" ο οποίος διεξήχθη στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...) με θέμα "Τα πρώτα βήματα της Άνοιξης", ολοκληρώθηκε.

  Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους που τίμησαν με τις ψήφους τους τη φωτογραφία μου "Της άνοιξης σκιρτήματα" και στέλνω τα συγχαρητήριά μου στη Νικολέτα Καλένη για τη διάκρισή της, καθώς και σε όλους τους άλλους συμμετέχοντες για τις υπέροχες φωτογραφίες τους. Γεμίσατε την οθόνη μου με πανέμορφες ανοιξιάτικες εικόνες και μου φτιάξατε τη διάθεση! 

  Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ-πολύ για τη φιλοξενία! 

 Μπορείτε να δείτε τη φωτογραφία που διακρίθηκε εδώ, 

και όλες τις φωτογραφίες που έλαβαν μέρος εδώ.

  (Για τους φίλους που ενδιαφέρονται σχετικά, η Μαρία ενημερώνει πως ο 23ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν" θα ξεκινήσει την 1/4/2016).

  Τούτα τα σκιρτήματα της άνοιξης ταξιδεύουν και ως τις Μέρες Άνοιξης της Αριστέας... κι ευελπιστώ πως δε θα είναι τα μοναδικά που θα σταλούν από εμένα στο Η Ζωή είναι Ωραία. 

  Να είστε καλά και καλή εβδομάδα εύχομαι σε όλους!

25 Λέξεις #6: Η συμμετοχή μου και μερικές σκέψεις

 Το 6ο κατά σειρά λογοτεχνικό δρώμενο 25 Λέξεις που διοργανώνεται στο Κείμενο της Μαρίας Νι. μόλις ολοκληρώθηκε. 

  Κάθε φορά, οι συμμετέχοντες καλούνται να εμπνευστούν από μια φωτογραφία και να γράψουν ολιγόλεκτα κείμενα (25 λέξεων), βασισμένα σε αυτή. 

 Η φωτογραφία που μας έδωσε αυτή τη φορά το έναυσμα ήταν η παρακάτω λήψη της Μαρίας:

 Ήταν μια ιδιαίτερη φωτογραφία που ήθελε σκέψη, δεν ήταν εύκολη· για όλους μας λοιπόν πιθανολογώ πως αποτέλεσε μια πρόκληση.

 Συμμετείχαν συνολικά 24 ολιγόλεκτα, ανάμεσά τους και το παρακάτω δικό μου: 

Στέκω εδώ, στου χαλασμού την άκρη.

Με χρώματα ξορκίζω τον γκρίζο τους κόσμο.

Πιάσε το χέρι μου, σιμά μου στάσου,

ας αψηφήσουμε το σκότος ενωμένοι.

  Πολλά μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες και ειδικά στην Μαριλένα μας που διακρίθηκε (θα τη βρείτε στο ιστολόγιό της marilenaspotofart), πολλά ευχαριστώ σε όσους αφιέρωσαν χρόνο να διαβάσουν το ολιγόλεκτό μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μαρία μας για τη φιλοξενία.

Μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές εδώ.

  

  Για τους φίλους που ενδιαφέρονται σχετικά, η Μαρία ανακοινώνει πως oι "25 λέξεις #7" θα ξεκινήσουν την 1/4/16.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Το ολιγόλεκτό μου μπορεί να βασίστηκε στη φωτογραφία της Μαρίας, σε μεγάλο βαθμό όμως προέκυψε από τις σκόρπιες εικόνες ντροπής που είδαν τα μάτια μου και αρνήθηκε να αποδεχτεί το μυαλό μου. Εξαιτίας τους γράφτηκε, κι έχω την άβολη αίσθηση πως αν δεν αναφερθώ σ΄αυτές (και στις σκέψεις μου σε σχέση με αυτές), οι στίχοι του θα είναι σαν λέξεις που ενώθηκαν για να δώσουν ένα νόημα, χαμένο όμως στη μετάφραση.

 Όλο αυτό τον καιρό στη σκέψη μου κλωθογυρίζουν έντονα οι εικόνες της επικαιρότητας, και κυρίως εκείνες οι εικόνες των ταλαιπωρημένων προσφύγων που αναζητούν όχι απλά μια καλύτερη ζωή, μα πρώτα από όλα μια ευκαιρία στη ζωή. Μπορεί να μη γράφω γι΄αυτά εδώ, να επιλέγω να μη βαρύνω περισσότερο το ήδη βεβαρυμένο κλίμα, όμως οι σκέψεις μου εκεί, υπάρχουν και με τριβελίζουν. Για μια φορά, λοιπόν, θα κάνω την εξαίρεση και θα τις γράψω.

 Δεν πάει πολύς καιρός που οδηγούσα στην Εγνατία, ταξιδεύοντας προς το σπίτι. Ήταν εκείνο το Σαββατοκύριακο που οι αγρότες έφυγαν μαζικά από τα μπλόκα τους και πήγαν στο καλό (και στις δουλειές τους). Δίπλα μου, η ΛΕΑ ήταν γεμάτη από δεκάδες πρόσφυγες· περπατούσαν πειθήνια, ήσυχα, ο ένας πίσω από τον άλλο για ασφάλεια. 

 Οικογένειες φορτωμένες με τα σακίδιά τους και με την αξιοπρέπειά τους παραμάσχαλα, ντυμένοι όπως εσύ κι εγώ κι όχι ρακένδυτοι, κρατούσαν σφιχτά στο χέρι τα παιδιά τους, τόσα δα, και περπατούσαν. Να πάνε πού; 

  Αστυνομία παντού, περιπολικά να είναι οπισθοφυλακή με αναμμένα τα αλάρμ, πιο κάτω άλλοι αστυνομικοί να ελέγχουν ένα μάτσο χαρτιά, να προσπαθούν να τα συγκρατήσουν στον ξαφνικό άνεμο που δημιουργούσαμε εμείς, περνώντας ταχύτατοι μέσα στα ωραία και άνετα αυτοκίνητά μας. Οι γυναίκες με τις χρωματιστές μαντίλες και με μια σκοτεινιά στα μάτια άπλωναν τα χέρια, μας έκαναν απελπισμένα σήματα: "Σταμάτα". 

  Να σταματήσω. Να κάνω ό,τι μπορώ, όσο μπορώ. Κι έπειτα; Τι θ' απογίνεις εσύ, άνθρωπε, πού θα πας; 

  Θα σε νιώσει κανείς; Θα σε υπολογίσει, θα σε βοηθήσει; Θ΄ αναγνωρίσει κάποιο κράτος και κάποια χούφτα κυβερνώντες πως είσαι άνθρωπος κι εσύ, ίσος με όλους τους άλλους ανθρώπους, με τα ίδια δικαιώματα στη ζωή; Θ' αναγνωρίσει πως δεν είσαι αναλώσιμος; Πως δεν είσαι ένα μπαλάκι του τένις, που μία το πετάνε από εδώ και μία το πετάνε από εκεί;

 Άρχισα να κλαίω βουβά (σπάνιο φαινόμενο, συνήθως προσπαθώ/ζορίζομαι να είμαι συγκρατημένη και συγκροτημένη), κι έπιασα τον εαυτό μου να μιλάω μόνη μου μες στο αυτοκίνητο: "Πώς καταντήσαμε έτσι;"

  Πώς καταντήσαμε έτσι;

  Όχι μόνο εμείς, όχι μόνο εδώ, όχι μόνο ο δικός μας, τοπικός (μικρο)κόσμος, μα όλος ο κόσμος. Πώς γίναμε έτσι; Μια γρήγορη προσπέραση έγιναν όλα... μια γρήγορη κίνηση που έχει βαφτιστεί πολιτική. 

 Και το βράδυ μας κοιτάνε οι εαυτοί μας στον καθρέφτη κι εμείς εκεί, ανταποδίδουμε το βλέμμα ήσυχοι... ήσυχοι. Δεν μας αγγίζει ό,τι δεν συμβαίνει στο δικό μας πετσί, και δεν συνειδητοποιούμε πως αν κάποτε συμβεί κάτι και σε εμάς, για όλους τους άλλους θα μετατραπούμε κι εμείς σε αναλώσιμους. Ή σε ανεπιθύμητους. Γιατί έτσι έμαθε ο κόσμος μας να κάνει πάνω στον πλανήτη Γη, έτσι συνήθισε, έτσι μαθαίνει ακόμη, έτσι συνεχίζει: εύκολες πολιτικές λύσεις, ανούσιες στρατηγικές, φανφάρες και ασυλλόγιστοι σχεδιασμοί πάνω στην πλάτη τη δική μου, τη δική σου, τη δική του, τη δική της. 

  Και στο μεταξύ, πύργοι προσεκτικά χτισμένοι από κυβερνητικά τραπουλόχαρτα πέφτουν παντού, γκρεμίζονται αλλεπάλληλα, μέχρι που δε θα απομείνει τίποτε πια όρθιο - καμιά δομή, σε κανένα τομέα.

  Ξέρεις, δεν απευθύνομαι σε εσένα· απευθύνομαι σε εκείνα τα μάτια και αυτιά που πρέπει επιτέλους να δουν και να ακούσουν - όμως δεν βλέπουν και δεν ακούν. Μπορεί εσύ να μην είσαι έτσι, μπορεί εγώ να μην είμαι έτσι, μπορεί να βοηθάς, μπορεί να βοηθάω. Μπορεί στην πραγματικότητα μόνο εσύ κι εγώ να βοηθάμε, κι όταν απλώνουμε το χέρι μπας κι έρθουν κι άλλοι σιμά μας για να αψηφήσουμε το σκότος ενωμένοι, να αντικρίζουμε γυρισμένες πλάτες. 

 Και κάθε που βλέπω γυρισμένες πλάτες, στο μυαλό μου επανέρχονται οι συγκλονιστικοί στίχοι της Ουαρσάν Σάιρ, Σομαλής ποιήτριας από την Κένυα...

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του

αφήνεις την πατρίδα

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου

ζεστό αίμα στην κοιλιά σου

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

ανάμεσα στα δόντια σου

και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

Πρέπει να καταλάβεις

ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

κανένας δεν καίει τις παλάμες του

κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

τρώγοντας εφημερίδες

εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

Κανένας δε σέρνεται

κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν

να τον λυπούνται

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

όπου το σώμα σου πονούσε

ή τη φυλακή,

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη

από μια πόλη που φλέγεται

και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ

είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό

γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου

κανένας δε θα το μπορούσε

κανένας δε θα το άντεχε

κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό

για να ακούσει τα:

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι

πρόσφυγες

βρομομετανάστες

ζητιάνοι ασύλου

που ρουφάτε τη χώρα μας

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα

μυρίζετε περίεργα

απολίτιστοι

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε

να κάνετε και τη δική μας

πώς δε δίνουμε σημασία

στα λόγια

στα άγρια βλέμματα

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

από δεκατέσσερις άντρες

ανάμεσα στα πόδια σου

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο

να καταπιείς

από τα χαλίκια

από τα κόκαλα

από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

πατρίδα είναι η κάννη ενός όπλου

και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

να συρθείς στην έρημο

να κολυμπήσεις ωκεανούς

να πνιγείς

να σωθείς

να πεινάσεις

να εκλιπαρήσεις

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι

μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου

που λέει

φύγε,

τρέξε μακριά μου τώρα

δεν ξέρω τι έχω γίνει

αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ».

("Πατρίδα", Ουαρσάν Σάιρ / "Home", Warsan Shire.

   Φωνάζει η Σάιρ με τους στίχους της· δε λέει τίποτε άλλο, πέρα από την ωμή αλήθεια. Και τα πολιτικά αυτιά αναγκαστικά ακούνε, και τα πολιτικά στόματα απανταχού στον κόσμο αναγκαστικά απαντούν. Πώς όμως απαντούν;

(πηγή: facebook)

  Όσο αυτή η ανάρτηση βρισκόταν στα σκαριά, στις Βρυξέλλες σημειωνόταν σήμερα μια τραγωδία. Είχα ήδη συντάξει την ανάρτηση, όταν το πληροφορήθηκα. 

  Κι έλεγα, να ανεβάσω την ανάρτηση; Να μην την ανεβάσω; Ε, λοιπόν, την ανέβασα. Κατά πώς τα βλέπω εγώ τα πράγματα, άλλο πράγμα είναι η προσφυγιά, άλλο η τρομοκρατία. Δεν βρίσκονται κάτω από το ίδιο πρίσμα σε καμία περίπτωση, και πας αλλοδαπός δεν είναι εξ' ορισμού βάρβαρος...  
  Αυτό που θα έπρεπε να εξετάζεται κάτω από το ίδιο πρίσμα, είναι η πολιτική των κυβερνήσεων: κάθε (απαράδεκτη) δράση φέρνει και μια (απαράδεκτη) αντίδραση. Και οι βόμβες τελικά βάλλουν αθώους, όπου κι αν εκρήγνυνται.
  Λυπάμαι... και θα λυπηθώ ακόμη περισσότερο, αν δω (μετά από το σημερινό θλιβερό γεγονός) την κοινή γνώμη να οδηγείται εντέχνως σε ρατσιστικά παραληρήματα, χάνοντας για άλλη μια φορά την ουσία. 

 Αφήνω ανοιχτά τα σχόλια, με την ελπίδα να μην χρειαστεί να μπω στη διαδικασία να κάνω περαιτέρω διαχωρισμούς, ή να κληθώ να απαντήσω λέγοντας τα αυτονόητα όσον αφορά τις διαφορές τρομοκρατίας & προσφυγικού ζητήματος.

Info:

  Η Ουαρσάν Σάιρ γεννήθηκε στην Κένυα το 1988, μετανάστευσε στην Αγγλία όταν ήταν ενός έτους και έκτοτε ζει εκεί. Έχει ήδη τιμηθεί με διάφορα βραβεία - μεταξύ αυτών το Βραβείο Αφρικανικής Ποίησης από το Πανεπιστήμιο Brunel, το 2013 - και η πρώτη πλήρης ποιητική συλλογή της αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2016).

"Η γυναίκα με τη βεντάλια" - Μενταγιόν με την τεχνική bead embroidery

  

  Ο Gustav Klimt (1862-1918) είναι ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους. 

 Οι πίνακές του είναι για μένα ξεχωριστοί, για πολλούς και διάφορους λόγους: αγαπώ τη γενικότερη τεχνοτροπία, τα θέματα, τα χρώματα (και ειδικά την παρουσία του χρυσού), τα διάφορα διακοσμητικά σχήματα και μοτίβα που ενσωμάτωσε σε αυτούς, τον ιδιαίτερο, ερωτικό τρόπο που απεικονίζει τη γυναίκα (και μάλιστα, σχεδόν αποκλειστικά).

 Επειδή το έργο του μου αρέσει τόσο, προσπάθησα αρκετές φορές να το συμπεριλάβω σε δημιουργίες μου (είτε ενσωματώνοντάς το αυτούσιο, είτε ενσωματώνοντας κάποια μεμονωμένα στοιχεία του) - ίσως γιατί ήθελα πολύ να έχω κάτι δικό του στο χώρο μου.

  Έτσι, δοκίμασα να μεταφέρω κάποια από τα μοτίβα του Κλιμτ στο φόρεμα της δικής μου "Ανδρομέδας"... το "Φιλί" έγινε ένας τρίγωνος πίνακας, η μία από τις "Τρεις ηλικίες της γυναίκας" έγινε ένας πίνακας κι αυτή, ο οποίος βρίσκεται στην κρεβατοκάμαρά μου.

  Όλα τα παραπάνω έγιναν το 2012. Σήμερα, χρόνια μετά, αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό, θέλοντας να έχω ένα έργο του Klimt όχι πια απλά στο χώρο μου, αλλά μαζί μου. 

 Καταπιάστηκα ξανά με το ράψιμο χαντρών πάνω σε ύφασμα (η τεχνική bead embroidery είναι μια άλλη μεγάλη μου αγάπη, πάντα με ενθουσιάζει το αποτέλεσμα που προκύπτει, μάλλον επειδή δουλεύω με έναν εντελώς δικό μου τρόπο!!) και δημιούργησα ένα μενταγιόν. Σε αυτό έχω ενσωματώσει το έργο του Klimt "Η Γυναίκα με τη Βεντάλια", ένα έργο του 1917-1918.

 Η εικόνα του έργου είναι και πάλι δικής μου εκτύπωσης, και για να την πλαισιώσω, επέλεξα να κινηθώ σε γήινα χρώματα.

"Η γυναίκα με τη βεντάλια" (G. Klimt) ~ 

Μενταγιόν με την τεχνική Bead Εmbroidery

Χάντρες-σπόροι, χειροποίητο ακρυλικό cabochon με εικόνα δικής

 μου εκτύπωσης, κορδόνι, χειροποίητη φουντίτσα από cotton perle. 

  Περιττό να το πω μετά από όλα αυτά, αλλά θα το πω... το αγάπησα! 

  Να είστε όλοι καλά, σας φιλώ!

☺

Info: 

  Αν θέλετε να γνωρίσετε λίγο καλύτερα τον Gustav Klimt, να πληροφορηθείτε για τη ζωή του, το έργο του και να δείτε κι άλλο σχετικό υλικό, μπορείτε να επισκεφθείτε το Artsy και πιο συγκεκριμένα τη σελίδα που είναι αφιερωμένη στο ζωγράφο:

 ► Gustav Klimt (Artsy’s page)

Αποτελέσματα giveaway

 Χαιρετώ όλη την παρέα! 

 Ήρθε η ώρα να ανακοινώσω τους δυο τυχερούς που κερδίζουν τα δύο ξύλινα πινακάκια που ετοίμασα για να χαρίσω, με αφορμή τα γενέθλιά μου.

 Πριν όμως το κάνω αυτό, θα ήθελα να πω σε όλους σας (και στον καθέναν σας ξεχωριστά) ένα πολύ-πολύ μεγάλο 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ 

για τις όμορφες, ζεστές ευχές σας και για τα γλυκά σας λόγια!  Με συγκινήσατε και με κάνατε να χαρώ απίστευτα.

 Ανταποδίδω τις ευχές σας μία προς μία... να είστε γεροί, χαρούμενοι, περιτριγυρισμένοι πάντοτε από αγάπη και όλα όσα ονειρεύεστε να πραγματοποιηθούν! 

♥

 Τα σχόλια που μου αφήσατε στην ανάρτηση/giveaway των γενεθλίων μου ήταν 37 συνολικά (στο τέλος της ανάρτησης αυτής παραθέτω όπως πάντα τη λίστα των σχολίων, με βάση τη σειρά που μου τα αφήσατε). Εννοείται ότι δεν θα άφηνα κανέναν απ' έξω από την κλήρωση (Γιάννα, για σένα πάει αυτό! Ό,τι και να λες εσύ, να ξέρεις πως εγώ έχω ξερό κεφάλι που δεν πείθεται εύκολα... :-p )

 Η κλήρωση έγινε με τη βοήθεια randomizer, και οι τυχεροί είναι....

 Η Αριστέα μας από το "Η ζωή είναι Ωραία" (σχόλιο #15), που θα λάβει το πινακάκι με την Audrey Hepburn...

"Το καλύτερο πράγμα για να κρατιόμαστε

 στη ζωή είναι που έχουμε ο ένας τον άλλο" 

~ Audrey Hepburn

και

  Η Αριάδνη μας από το "Only you" (σχόλιο #25), που θα λάβει το πινακάκι με τη Frida Kahlo.

"Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από το γέλιο" 

~ Frida Kahlo

                

 Κορίτσια μου συγχαρητήρια! Ελπίζω να σας αρέσουν και εύχομαι να τα χαρείτε και να είστε πάντα καλότυχες! Περιμένω τις διευθύνσεις σας στο mail μου (funkymonkey.handmade@gmail.com) για να σας τα στείλω από βδομάδα.

  

 Σας ευχαριστώ και πάλι όλους σας για τις υπέροχες ευχές και σας στέλνω την αγάπη μου!

 Να περάσετε ένα πολύ-πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο, να κάνετε όσα σας ευχαριστούν, να χαλαρώσετε και να ξεκουραστείτε!

♥

Λίστα σχολίων:

1. BUTTERFLY  (12/3/16, 10:56 π.μ.)

2. ποιώ - ελένη (12/3/16, 12:44 μ.μ.)
3. Katerina Verigka (12/3/16, 2:34 μ.μ.)
4. me (maria) (12/3/16, 3:08 μ.μ.)
5. Κέρινα Ποιήματα (12/3/16, 5:47 μ.μ.)
6. Giannis Pit (12/3/16, 6:09 μ.μ.)
7. Maria Kanellaki (12/3/16, 6:36 μ.μ.)
8. Mia Petra (12/3/16, 7:43 μ.μ.)
9. syros2js (12/3/16, 9:43 μ.μ.)
10. forest (12/3/16, 10:35 μ.μ.)
11. Ελένη Φλογερά (12/3/16, 10:45 μ.μ.)
12. Ο κόσμος της Ράνιας (12/3/16, 10:57 μ.μ.)
13. DIMI (12/3/16, 11:39 μ.μ.)
14. Marie-Anne (13/3/16, 1:54 π.μ.)
15.  airis (13/3/16, 10:47 π.μ.)
16. Onirokosmos (13/3/16, 3:41 μ.μ.)
17.  Γιώργος (13/3/16, 5:07 μ.μ.)
18. Christina Andromeda (13/3/16, 5:59 μ.μ.)
19. Δημιουργία (13/3/16, 10:44 μ.μ.)
20. evonita (14/3/16, 2:56 π.μ.)
21. Ποδηλάτισσα (14/3/16, 6:46 π.μ.)
22. αχτίδα (14/3/16, 7:56 π.μ.)
23. marilenaspotofart (14/3/16, 4:08 μ.μ.)
24. Μαρία Νικολάου (14/3/16, 8:18 μ.μ.)
25. Ariadni St. (14/3/16, 9:00 μ.μ.)
26. Μαρία Έλενα (14/3/16, 9:52 μ.μ.)
27. litsa t. (14/3/16, 10:02 μ.μ.)
28. Σμαραγδένια Ρούλα (14/3/16, 10:48 μ.μ.)
29. nikol (14/3/16, 11:41 μ.μ.)
30. ANNA Flo (15/3/16, 9:07 π.μ.)
31. Κική Κωνσταντίνου (15/3/16, 9:43 π.μ.)
32. marileni (15/3/16, 9:52 μ.μ.)
33. Καλλιτεχνί-Ζω (16/3/16, 9:15 π.μ.)
34. Mary Pertax (16/3/16, 11:44 μ.μ.)
35. Kiki Aposeki (17/3/16, 3:53 μ.μ.)
36. Woman in Blogs (17/3/16, 6:37 μ.μ.)
37. LitsArt (18/3/16, 12:08 μ.μ.)

1, 2, 3...........11, 12.......... 22, 23, 24.......... 34 !!!!! ☺

Πώς; 34 είπατε; 

Όοοχι... δεν είμαι 34. Είμαι 18, με επιπλέον 16 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη μου!

Ή, τουλάχιστον, έτσι αισθάνομαι.

  Τη δεκαετία των 30 τους πολλοί την εμίσησαν (ή τη φοβήθηκαν), εγώ πάντως τη λατρεύω - νομίζω πως διανύω τα καλύτερα, τα πιο δημιουργικά μου χρόνια. 

 Χρωματίζω σιγά-σιγά τα όνειρά μου, ένα-ένα έρχονται στη ζωή: η άυλη υπόστασή τους γίνεται σταδιακά πραγματικότητα. 

 Συνεχίζω ακάθεκτη να κάνω τις τρέλες μου σαν να ήμουν 18 (ή 8), αλλά έχω πλέον το μυαλό και τη σύνεση να τις αποφασίζω σωστά και να τις οριοθετώ. 

 Μεγαλώνω, κρατώντας τις ισορροπίες όσο μπορώ καλύτερα: το έξω μου μπορεί να αλλάζει, το μέσα μου μπορεί να ωριμάζει, μα η παιδικότητά μου δεν έχει πάει περίπατο. Την κρατώ από το χέρι και πορευόμαστε γελώντας, κάνοντας όσα μας ευχαριστούν (και πάντα με καλή παρέα!)

Ξέρω πως όταν μια μέρα περνάει και φεύγει, δε γυρίζει πίσω ξανά.

Σκοπός λοιπόν είναι να κάνουμε την κάθε ημέρα να αξίζει,

"γράφοντας" τις καλύτερες ιστορίες στο βιβλίο της ζωής μας.

Ελάτε, φίλοι μου, κερνάω γλυκάκι 

(σε αγαπημένο χρώμα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ! Και σε ανοιξιάτικο mood...)

Ετοιμάζω κι ένα ταιριαστό κοκτέιλ να πιούμε 

(ελαφρύ, μη μου αγχώνεστε!) 

 Στην υγειά σας! Να είμαστε όλοι γεροί, του χρόνου τέτοια μέρα να γιορτάσουμε και πάλι παρέα.

 Να ξέρετε πως κάθε πέρασμά σας από εδώ για μένα μετράει... και πως απολαμβάνω πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας.

 Ξέρω πως και σήμερα θα περάσετε, και θα μου αφήσετε τις ευχές σας. Για να πω ευχαριστώ για τις ευχές και για τα περάσματα που θα κάνετε σε αυτή ειδικά την ανάρτηση, εκτός από το γλυκό και το cocktail, έχω για σας δυο δωράκια. Για να με θυμάστε. Ελπίζω να σας αρέσουν!

 Είναι δυο ξύλινες χειροποίητες δημιουργίες που σχετίζονται με δυο μοναδικές και αγαπημένες προσωπικότητες, την ηθοποιό Audrey Hepburn και την ζωγράφο Frida Kahlo. Στις δημιουργίες μου έχω ενσωματώσει κάποια λόγια τους που θεωρώ αληθινά σημαντικά. Λόγια που αξίζει να θυμόμαστε και να κάνουμε πράξη.

"Το καλύτερο πράγμα για να κρατιόμαστε

 στη ζωή είναι που έχουμε ο ένας τον άλλο" 

~ Audrey Hepburn

"Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από το γέλιο" 

~ Frida Kahlo

 Όσοι φίλοι περάσετε και μου αφήσετε σχόλιο στην παρούσα ανάρτηση συμμετέχετε στην κλήρωση. Στην επόμενη ανάρτηση θα ανακοινώσω τους δυο τυχερούς παραλήπτες.

Να είστε καλά, στέλνω πολλά φιλιά και την αγάπη μου!

Να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο και καλή Σαρακοστή! 

♥