Στίγματα

«Σε κοιτώ. Με κοιτάς κι εσύ, με το κεφάλι σκυμμένο, το νου σου αλλού… πάει ώρα που σκέφτεσαι εμπρός μου κι αναρωτιέμαι: τι σκέφτεσαι; Και γιατί θέλεις να με κλειδώσεις μέσα εδώ;

Σου μιλώ, αλλά δε μπορείς να μ’ ακούσεις. Και αναρωτιέμαι: γιατί αποφάσισες να με κλείσεις μέσα εδώ;

Ήμουν μαζί σου στα εύκολα και στα δύσκολα. Με αφοσίωση. Στην αρχή, θυμάσαι; Είχες μόνο εμένα. Κι ερχόμουν μαζί σου, θέλοντας και μη, όπου πήγαινες. Θυμάσαι το ξημέρωμα; Ήμουν μαζί σου στο χωράφι, κάθε μέρα, από το ξημέρωμα. Ξυπνούσες και φεύγαμε, πριν καλά-καλά χαράξει. Ίδρωνες από το μόχθο, ίδρωνες κάτω από τον καυτό ήλιο. Και ήμουν εκεί. Ίδρωνες πάνω μου και ήμουν για σένα παρέα, βοηθός σου και ντύμα.

Σαν βράδιαζε, μαζί γυρνούσαμε στο σπίτι. Κουρασμένοι, λερωμένοι. Μ’ αποχωριζόσουν κι έπεφτες σαν άδειο τσουβάλι στη γωνιά. Να φας λίγο ζεστό ψωμί, λίγο σπιτικό φαΐ από κείνη, να στρίψεις ένα τσιγάρο. Να ξεκουραστείς. Και την επαύριο, πάλι τα ίδια, ξανά από την αρχή η ίδια ρουτίνα της βιοπάλης, εσύ κι εγώ.

Ήμουν μαζί σου και στις χαρές. Θυμάσαι; Μαζί ήμαστε στο γάμο της κόρης σου. Δεν είχες μόνο εμένα πια, αλλά την τελευταία στιγμή, εμένα επέλεξες πάλι για να έρθω μαζί σου. Ξέρω, φώναζε εκείνη, αλλά εσύ δεν άκουγες τίποτα. Κι εγώ χάρηκα με την επιλογή σου. Χορεύαμε και γελούσες. Τι ευτυχία για ένα πατέρα, να καλοπαντρεύει τη μονάκριβή του. Έπινες κρασί και σταγόνες, ίδια ρουμπίνια, χύνονταν παντού ολόγυρα πάνω στην έξαψη της χαράς. Πάνω σου, πάνω μου. Δεν είχε σημασία, ήσουν ευτυχισμένος. Ήμουν κι εγώ. Μαζί ρίχναμε τις ντουφεκιές, να ακουστεί σ’ όλη την οικουμένη η χαρά σου.

Ήμουν μαζί σου και στις λύπες. Αρρώστιες, φόβοι, κακοτυχιές, σ’ όλα δε σε συντρόφευσα;  Χάλασε το κορμί μου, στιγματίστηκε. Κάθε στίγμα του, μια χαρά, μια λύπη – κάτι να θυμάσαι, κάτι να θυμάμαι από τις ώρες και τις μέρες που περάσαμε μαζί. Κι από όσα συνέβησαν. Μακάρι να μου ’λεγες τι σκέφτεσαι, τώρα δα…»

- Ήσουν μαζί μου, στα εύκολα και στα δύσκολα. Ξεκίνησα με το τίποτα, ύστερα απέκτησα πρώτα εσένα. Μαζί παλέψαμε, μαζί χαρήκαμε, μαζί πονέσαμε. Μαζί τα χτίσαμε όλα όσα έχω. Κανείς δεν με προστάτευσε και δεν μ’ ακολούθησε, όπως εσύ. Ο χρόνος σε σημάδεψε, χάλασες… πληγώθηκες, μα άντεξες να με συντροφεύεις.

Και σήμερα έμαθα πως περιμένω τον πρώτο μου εγγονό. Θα σε φυλάξω για εκείνον. Άλλη πληγή να μη σ’ εύρει. Μέσα σ’ αυτό το σεντούκι, θα κλείσω εσένα, το παλιό μου, πολύτιμο πουκάμισο. Δε σ’ αποχαιρετώ, είσαι εγώ, είμαι εσύ… μα πια θα σε φυλάξω, θα σε προστατέψω, για να έχει εκείνος αργότερα ένα κομμάτι από εμένα. Θα γίνεις ένα ενθύμιο ζωής. Πάνω σου στίγματα, η κάθε στιγμή που έχω ζήσει. Κληρονομιά. Κάποτε, θα του διηγηθείς κι εσύ την ιστορία του παππού του…

(επεξεργασμένη εικόνα - πηγή αρχικής εικόνας εδώ)

   Με την ιστορία "Στίγματα" έλαβα μέρος στο 1ο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις" (2ος κύκλος), που έγινε στο ιστολόγιο της Φλώρας TEXNIS STORIES. 

    Οι πέντε λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν από όλους τους συμμετέχοντες, έχουν επισημανθεί μέσα στο κείμενο.

   Το παιχνίδι επανήλθε μετά από ένα μικρό καλοκαιρινό διάλειμμα, ξεκινώντας το δεύτερο κύκλο του δυναμικά και με μεγάλη συμμετοχή. Απόλαυσα ειλικρινά την ανάγνωση των ιστοριών και ποιημάτων που συμμετείχαν.

  Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Φλώρα για τη φιλοξενία της ιστορίας μου, αλλά και σε όλους τους φίλους του ιστολογίου της που μπήκαν στον κόπο να τη διαβάσουν, αλλά και να τη βαθμολογήσουν.

Βραβείο Συμμετοχής

   Θα χαρώ να διαβάσω και τη δική σας γνώμη. Πολλά φιλιά σε όλους!

Υ.Γ. Αν θέλετε να διαβάσετε και τις υπόλοιπες ιστορίες με τις οποίες έχω συμμετάσχει κατά καιρούς στο παιχνίδι, θα τις βρείτε συγκεντρωμένες σε αυτή τη σελίδα του ιστολογίου μου. 

Light painting, Vol.1

    Μου συνέβη ένα απόγευμα, προς το τέλος του καλοκαιριού. 

   Εκεί που καθόμουν και έβλεπα αμέριμνη το επεισόδιο μιας σειράς στην τηλεόραση, με μισόκλειστα παντζούρια για να αποφύγω την καλοκαιρινή ζέστη, μια αχτίδα φωτός βρήκε ένα πέρασμα και χώθηκε στο μάτι μου, τυφλώνοντάς με.

-"Σιγά το σπουδαίο", θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. 

   Το σπουδαίο στην όλη ιστορία προέκυψε μετά.

  Ξέρετε ότι μου αρέσει να μην αφήνω τίποτα ανεκμετάλλευτο. Και να πειραματίζομαι... Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, αποφάσισα να δοκιμάσω να φωτογραφίσω την αχτίδα. Κράτησα τη φωτογραφική μου με το ένα χέρι, άφησα την αχτίδα να βρει το στόχο της και...

ΚΛΙΚ.

  Εννοείται πως το χέρι μου έτρεμε... κι εκεί που ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα καταφέρει τίποτα της προκοπής, όταν έλεγξα τη φωτογραφία στην ψηφιακή οθόνη, απέμεινα να την κοιτάζω σαν χαμένη.

  Το μάτι μου μπορεί να αποτυπώθηκε εις διπλούν, επειδή το χέρι μου ήταν ασταθές, αλλά... 

... μ έ σ α στο μάτι μου, είχε σχηματιστεί ένα ανθρωπάκι από φως!

"I see you"  / Light painting

   Συνειδητοποίησα πως πέτυχα (και χωρίς αρχικά να το θέλω) να κάνω μια λήψη παίζοντας με το φως και "ζωγραφίζοντας" σχήματα με τη βοήθειά του. Υπάρχει ένας όρος για να περιγράψει αυτή την τεχνική: λέγεται "light painting"*.

  Ενθουσιασμένη, συνέχισα τις λήψεις παίζοντας με το φως και δοκιμάζοντας. Κινώντας ταυτόχρονα το χέρι μου που κρατούσε την κάμερα. Επειδή η φωτογραφική μου είναι μια απλή ψηφιακή, χωρίς πολλά-πολλά, ανακάλυψα πως ο μόνος τρόπος για να συλλάβω το φως, ήταν να κλείσω εντελώς το φλας. Από κει και πέρα, ήμουν ελεύθερη να παίξω και να σχηματοποιήσω: κινώντας την κάμερα και χωρίς φλας, το κλείστρο της αργούσε να ανταποκριθεί και δημιουργούσε σχήματα και χρώματα από το μηδέν, φυλακίζοντας το φως. 

  Κι έτσι, προέκυψαν οι παρακάτω φωτογραφίες των... παντζουριών μου (εννοείται πως άλλο ανθρωπάκι δεν κατάφερα να δημιουργήσω πάνω μου, μια φορά γίνονται τα καλά, χαχα!!!)

  

  Σημειώνω εδώ πως οι φωτογραφίες έχουν υποστεί μια σχετική επεξεργασία, έτσι ώστε να αναδειχθούν τα χρώματα και να ενισχυθούν τα περιγράμματα των γραμμών/σχημάτων. 

"Shapes and Shades" / Light painting

"Afternoon Lines" / Light painting

"Spinning Around" / Light painting

"Ray of Light" / Light painting

    Λοιπόν; Πώς σας φαίνονται; Light έχουν σίγουρα... αλλά paintings, είναι;

   Μιας και έχω πολλά ακόμη να σας δείξω σχετικά με το "light painting", το θέμα δεν θα το εξαντλήσω σήμερα, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις. Σήμερα ας πούμε πως ήταν η εισαγωγή! 

  Μη φύγετε αν δε διαβάσετε το (ανανεωμένο και ξαναβαφτισμένο) info... θα σας λύσει τις όποιες απορίες σχετικά με αυτή την τεχνική φωτογράφισης!

Υ.Γ. Όνομα-σιδηρόδρομος ή όχι, ταιριαστό ή όχι, το info ξαναβαφτίστηκε σε FunkyMonkeyPedia, γιατί από τη μία πάντοτε περιέχει πηγές όπου μπορείτε να ανατρέξετε αν θέλετε (Pedia) και από την άλλη, περιέχει και δικές μου πληροφορίες ή tips που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας! 

Πολλά φιλιά σε όλους! 

***********

* Το "Light Painting" είναι μια τεχνική φωτογραφίας μακράς έκθεσης (exposure).  Θα τη βρείτε να αναφέρεται συχνά και ως "φωτογραφία νύχτας". Σαν τεχνική, πρωτοεμφανίστηκε το 1914. Το 1935, ο Man Ray ήταν ο πρώτος γνωστός φωτογράφος τέχνης που χρησιμοποίησε την συγκεκριμένη τεχνική, στη σειρά έργων του "Space Writing".

   Στην τεχνική αυτή, το φως μιας φωτεινής πηγής "συλλαμβάνεται" είτε κινώντας την ίδια τη φωτεινή πηγή (χειροκίνητα), είτε την κάμερα. Με την κίνηση, το φως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να φωτίσει ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, ή για να δημιουργήσει ένα φωτεινό σημάδι (ή μια φωτεινή εικόνα) κατευθείαν στο φακό της κάμερας. Με λίγα λόγια, ο φωτογράφος "ζωγραφίζει" με την κάμερα, χρησιμοποιώντας το φως ως πινέλο και δημιουργεί μοντέρνα, συγκεκριμένα ή αφηρημένα σχέδια από φως.

Αστέρι, με την τεχνική light painting

   Για τις λήψεις απαιτείται ένα στενό διάφραγμα και μια ταχύτητα κλείστρου μεγάλης διάρκειας. Οι φωτογραφίες πρέπει να ληφθούν σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, για να αποφευχθεί να εισέλθει μεγάλη ποσότητα φωτός στο φακό, η οποία και θα αλλοιώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. (πηγή πληροφοριών και εικόνας, εδώ)

  Για ιδανικά αποτελέσματα κατά τη φωτογράφιση, αναγκαίο είναι και ένα τρίποδο, το οποίο θα δώσει την απαραίτητη σταθερότητα (κάτι το οποίο δεν είχα εγώ, και γι΄αυτό η πρώτη φωτογραφία μου είναι κουνημένη, τουλάχιστον όσον αφορά τα μάτια μου).

- Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε πηγή φωτός θέλετε, και σε ό,τι χρώμα θέλετε: αναπτήρες, λάμπες, φακούς, φανάρια αυτοκινήτων τη νύχτα, κεριά, φώτα LED κλπ. 

Εδώ και εδώ θα βρείτε ενδιαφέρουσες πληροφορίες και δείγματα φωτογραφιών. 

Beep! Beep!

   Να' μαι και πάλι!

 Ο Road Runner και ο Wile E. Koyote δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, σωστά; Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως υπάρχει έστω και ένας από σας που δεν γνωρίζει και δεν συμπαθεί αυτούς τους δύο χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων! (αν υπάρχει, ας μιλήσει τώρα - αλλιώς, ας σωπάσει για πάντα, χαχα!!!)

   Οπότε, περνάω στο παρασύνθημα... "Beep! Beep!", φίλοι μου, "Beep! Beep!"

   Έχοντας δείξει ήδη εδώ και εδώ τα δύο πρώτα t-shirt που ετοίμασα για το άλλο μου μισό, σειρά τώρα έχει η παρουσίαση του τρίτου t-shirt που μου ζήτησε. Το ύφος σ΄αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα, αλλά η τεχνική είναι όμοια: ζωγραφική με τη χρήση στένσιλ και ειδικών χρωμάτων, επάνω στο ύφασμα. 

Road Runner, "Beep! Beep!" t-shirt

   Το στένσιλ που χρησιμοποίησα για τη στάμπα το ανακάλυψα στο διαδίκτυο (και συγκεκριμένα, εδώ). Μας άρεσε πολύ όταν το είδαμε, έτσι το τύπωσα και έπειτα από κάποιες μικρές παραλλαγές στα περιθώρια, το έφτιαξα όπως το ήθελα. 

   Ο καλός μου επέμενε να βάλω χρώμα, πολύ χρώμα στο σχέδιο - όχι μονοχρωμία αυτή τη φορά. Συμφώνησα διστακτικά: το θέμα ήταν μεν κατάλληλο, αλλά εγώ φοβόμουν την οπτική "φασαρία", δεδομένου και του έντονου χρώματος του t-shirt. 

 Από ό,τι αποδείχτηκε, τελικά είχε δίκιο που επέμενε, γιατί τα διάφορα χρώματα που χρησιμοποίησα (κίτρινο, γαλάζιο, μπλε, πράσινο, πορτοκαλί) του πάνε!!

   Πάμε τώρα στο FunkyMonkeyPedia... (τι, νομίζατε ότι θα μου τη γλιτώσετε;)

Info:

- Ο Road Runner και ο Wile E. Koyote (ή απλώς, Koyote) είναι δυο χαρακτήρες καρτούν των σειρών κινουμένων σχεδίων Looney Tunes και Merrie Melodies. Οι χαρακτήρες δημιουργήθηκαν το 1948 από τον Chuck Jones, για λογαριασμό της Warner Bros, ενώ οι ιστορίες τους ανήκουν στο συγγραφέα Michael Maltese.

   Σε κάθε επεισόδιο, το οποίο συνήθως διαρκεί 6-7 λεπτά, ο Wile E. Koyote προσπαθεί να πιάσει τον Road Runner. Εναγωνίως! Και δεν τα καταφέρνει... λόγω της ταχύτητας που αναπτύσσει το πουλί. Έτσι, αναγκαστικά καταφεύγει σε άλλες μεθόδους, επιστρατεύοντας πολύπλοκες κατασκευές που δημιουργεί ο ίδιος και διάφορους, περίεργους μηχανισμούς που προμηθεύεται από την εταιρεία Acme. Σε κάθε περίπτωση, το κογιότ αποτυγχάνει. Οι κατασκευές του και οι μηχανισμοί στρέφονται εναντίον του, χτυπάει, πέφτει... και ο Road Runner εκεί, άπιαστος, να τον περιγελάει με το γνωστό του "Beep! Beep!"

- Το όνομα της εταιρείας Acme παρουσιάζεται σε κάθε επεισόδιο, επάνω σε κάποιο μηχανισμό ή αντικείμενο που έχει αποκτήσει το κογιότ για να τον βοηθήσει να πιάσει τον Road Runner. Όλοι ανεξαιρέτως οι μηχανισμοί αποτυγχάνουν παταγωδώς, συνήθως από υπολειτουργία. Το όνομα Acme (Ακμή) είναι μάλλον ειρωνικό (υποδηλώνοντας το ανώτατο σημείο στην υλοποίηση κάποιου πράγματος ή στην ανάτπυξη των προϊόντων της εταιρείας).

- Σε όλα τα επεισόδια, φαίνεται να ακολουθούνται κάποια βασικά αξιώματα:

1. Εννιά στις δέκα φορές, το κογιότ καταλήγει να πέφτει σε ένα φαράγγι και μάλιστα, από μεγάλο ύψος (σηκώνοντας αρκετή ποσότητα σκόνης).

2. O Road Runner δεν μπορεί να βλάψει το κογιότ, ούτε άλλοι εξωτερικοί παράγοντες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως π.χ. διερχόμενα φορτηγά). Ό,τι αυτό παθαίνει, το καταφέρνει εντελώς μόνο του, χρησιμοποιώντας τις ιδέες του και τις κατασκευές του. Συνήθως ταπεινώνεται, παρά βλάπτεται.

3. Το κογιότ θεωρητικά έχει τη δυνατότητα να εγκαταλείψει τις προσπάθειές του, αλλά δεν το κάνει ποτέ.

4. Όλα τα επεισόδια διαδραματίζονται στην Αμερικανική έρημο.

5. O Road Runner σχεδόν πάντα κινείται επάνω στο δρόμο και όχι έξω από αυτόν, δικαιολογώντας το όνομά του.

6. Εκτός από τις φωνές πόνου και το "Beep! Beep!" του Road Runner, δεν υπάρχουν άλλοι διάλογοι.

7. Το κογιότ ίσως και να πιάσει το πουλί, αλλά αυτό θα δραπετεύσει. Δεν το τρώει, δεν του κάνει κακό.

8. Το κοινό ωθείται να συμπαθεί το αγαθό κογιότ και όχι το πονηρό, γρήγορο πουλί. (πηγή)

    Και για το τέλος, σας άφησα το καλύτερο: 

Ο Road Runner ζει ανάμεσά μας!!! 

(Όοοχι, δεν τρελάθηκα. Δεν με πιστεύετε; Ε, λοιπόν, δείτε!)

  Το βίντεο αυτό είναι ένα απόσπασμα από τη σειρά του BBC "Weird Nature - Marvellous Motions". Παρουσιάζει το πουλί Geococcyx Californianus, ένα είδος κούκου της Καλιφόρνιας, το οποίο είναι περισσότερο γνωστό με το όνομα Greater Roadrunner. 

  Το πουλί αυτό αποτέλεσε τη βάση για το σχεδιασμό του Road Runner στη σειρά κινουμένων σχεδίων. Στην πραγματικότητα, το κογιότ είναι πιο γρήγορο ζώο από το Greater Roadrunner: το κογιότ τρέχει με 43 μίλια την ώρα, ενώ το πουλί μόλις με 26...

   Περισσότερες πληροφορίες θα διαβάσετε εδώ. 

♥ Liebster Award ♥

 Ένα βραβείο έφτασε εις διπλούν αυτές τις μέρες στο σπιτάκι μου, χαρισμένο από τη φίλη Κική και το μπλογκ της ΕΚΦΡΑΣΟΥ, αλλά και από τους φίλους Παύλο και Μαριέτα και το μπλογκ τους Δημιουργία-Επικοινωνία.

   Κική, Παύλο και Μαριέτα, φίλοι μου, πολλά-πολλά ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να μου χαρίσετε αυτό το όμορφο βραβείο! Χαίρομαι που γνωριστήκαμε και σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!

  Κάπου εδώ είναι που πρέπει να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις... αν και δεν το έχω με τις συνεντεύξεις (ένας απλός άνθρωπος είμαι) θα βάλω τα δυνατά μου, για να με γνωρίσετε λίγο καλύτερα!

1.  Το αγαπημένο μου φαγητό:

   Αρχίσανε τα δύσκολα... τι να πρωτοπώ τώρα; Είμαι παμφάγο ον και πολύ λίγα φαγητά δεν μου αρέσουν. Κι αυτά τα λίγα που δεν μου αρέσουν, πάλι τα τρώω!! Μην το ψάχνετε, έτσι με διαπαιδαγώγησαν... Θεωρώ αγαπημένα μου φαγητά αυτά που συνδυάζουν αρμονικά πολλά και διάφορα υλικά, όλα μαζί στο ίδιο πιάτο: χρώματα, σχήματα, γεύσεις και αρώματα. Όπως είναι για παράδειγμα, το Chilli con Carne! Επίσης, λατρεύω τα μπαχαρικά παντός είδους - σπάνια θα μαγειρέψω χωρίς να προσθέσω το κατιτίς!

 (πηγή εικόνας)

2. Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους:

  Κάποτε, πολλά δεν μου άρεσαν και δύσκολα τα ανεχόμουν. Ήμουν μικρούλα και αντιδραστική. Αντιδραστική συνεχίζω να είμαι, αλλά προσπαθώ πλέον να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο διαλλακτική με τους άλλους. Να κατανοώ. 

  Κάποια πράγματα που δεν μου αρέσουν τώρα, όπως η κατήφεια και η μιζέρια, προσπαθώ να τα δικαιολογήσω λέγοντας πως ίσως είναι παροδικά, ίσως προκύπτουν από τις εποχές που ζούμε... Το εύχομαι να είναι έτσι! 

  Αυτό που σίγουρα δεν μου αρέσει, είναι η κοινωνική κριτική (κοινώς, κουτσομπολιό). Αποφεύγω όσο μπορώ να συμμετέχω σε τέτοιου είδους συζητήσεις. "Δεν είδα τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, δεν άκουσα τίποτα"... κι έτσι, μ΄αφήνουν στην ησυχία μου!!!

3. Μου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα:

   Να είναι αληθινοί, να είναι ο εαυτός τους. Να μην προσποιούνται. Δε μου αρέσει όταν οι άνθρωποι κρύβουν αυτό που είναι... ή νομίζουν ότι το κρύβουν. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να είσαι συνέχεια κακός, ούτε συνέχεια καλός. Αλλά και οι δυο αυτές πλευρές είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Κανείς δεν είναι τέλειος, οπότε πού είναι το μεμπτό στο να το αφήνεις να φανεί;

4. Με ηρεμεί:

    Η συχνή ενασχόλησή μου με όλα όσα μου αρέσουν και με βοηθούν να εκφραστώ.

5. Αγαπώ:

   Πολύ. Πολλούς. Και πολλά.

6. Με νευριάζει:

  Με νευριάζει που νευριάζω... αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω πάντα. Και ίσως δεν θα το καταφέρω ποτέ! Αισθάνομαι έντονα, θυμώνω έντονα. Ευτυχώς ο θυμός μου κρατάει λίγα λεπτά της ώρας (που αρκούν βέβαια για να κάνω στο μεταξύ τους άλλους τούρμπο... χαχα!!! Κι ενώ εκείνοι παραμένουν θυμωμένοι, εμένα μου έχει ήδη περάσει...)

7.  Δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο)

   Μια βαριά, ασημί, μεταλλική θήκη αναπτήρα. Είναι διαφημιστική, αλλά τη λατρεύω. Μου την έδωσε το άλλο μου μισό, έτσι απλά, στην αρχή της γνωριμίας μας και πολύ πριν παντρευτούμε. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτή! Κάποτε την ξέχασα σε ένα φέρι - και κατάφερα να βρω το κινητό του ίδιου του καπετάνιου... Ο άνθρωπος πρέπει να νόμισε πως ήταν φτιαγμένη από βαρύτιμο μέταλλο!!! Πάντως, μου την επέστρεψε... :))

8. Όταν ήμουν μικρή χάζευα συστηματικά αφίσες:

   Όταν ήμουν μικρή, χάζευα συστηματικά... γενικότερα!! Αφίσες δεν είχα, όμως. Είχα τα βιβλία μου, τις ζωγραφιές και τις κατασκευές μου... κι αφού είχα τέτοιες σοβαρές δουλειές, σπάνια σήκωνα το βλέμμα μου να δω τον τοίχο!!

*****

  Σ΄αυτό το σημείο, θα πρέπει να προσφέρω το βραβείο σε 5 αγαπημένα μου (εξ΄ου και το "liebster") ιστολόγια. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω... Όλα τα ιστολόγια που παρακολουθώ τα αγαπώ, το καθένα τους είναι αξιόλογο στον τομέα του.  Και οι διαχειριστές τους είναι φίλοι...

  Μα δεν πρέπει -για άλλη μια φορά- να καταστρατηγήσω τους κανόνες! Έτσι, δίνω το βραβείο αυτό με αγάπη στα παρακάτω ιστολόγια: 

1. Στη γλυκιά Δέσποινα και στο πολύ-πολύ cute ιστολόγιό της - Oh so cute things

2. Στην πάντα ευρηματική Aby και στο πολύ ενδιαφέρον και διδακτικό (βλέπε tutorial) ιστολόγιό της Aby Craft

3. Στην αγαπημένη μου "θετή μητέρα" Έφη και στην πολύ χαρισματική και φιλόξενη Παλέτα Δημιουργίας της (φιλιά από το "υιοθετημένο" σου, χαχα!!)

4. Στις καταπληκτικές και ασύχαστες Μαρία και Ελένη (Marileni) που ό,τι πιάσουν στα χέρια τους το μεταμορφώνουν και με αφήνουν κάθε φορά με το στόμα ανοιχτό

5. Στην ευαίσθητη ποιήτρια της παρέας Kate και στο μαγικό κουτί της (Kate's CakeBox) που με ταξιδεύει πάντοτε με λέξεις και εικόνες

   Επ!!!! Εσείς, όλοι οι άλλοι φίλοι μου!!! Πού πάτε; Γυρίστε πίσω! Παραπονεμένους θα σας άφηνα; Σας χαρίζω μια καρδιά και την αγάπη μου! 

(πηγή εικόνας)

   Πολλά φιλιά σε όλους!

Εύκολο DIY: αναδείξτε την πλάτη ενός απλού t-shirt!

  Στις καλοκαιρινές εκπτώσεις, το ζωηρό μπλε ενός ριγέ t-shirt μου τράβηξε την προσοχή. Εκ πρώτης όψεως, το μπλουζάκι δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο: είχε ένα λογικό (για το ύψος μου) μάκρος και μια κανονική λαιμόκοψη μπροστά. Όταν όμως το γύρισα από την άλλη... τσουπ! διαπίστωσα πως η πίσω πλευρά του ήταν πιο μακριά σε μήκος και είχε χαμηλή πλάτη. 

  Το μπλουζάκι ήταν οικονομικό και έτσι, το αγόρασα.

  Γύρισα στο σπίτι και του βρήκα μια θεσούλα στη ντουλάπα. Το καμάρωνα και με καμάρωνε... αλλά κάτι με "γαργαλούσε". Είχα την αίσθηση πως κάτι του έλειπε... ή τέλος πάντων, μάλλον ήθελα εγώ να του προσθέσω μια "τσαχπινιά" και προσπαθούσα να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου!!

Πριν: πίσω όψη

  Βλέπετε, φέτος το καλοκαίρι παρατήρησα να κυκλοφορούν στην αγορά διάφορα μπλουζάκια με φιόγκους στην πλάτη: φιόγκους μικρούς, μεγάλους, μονόχρωμους, πολύχρωμους... και μου άρεσαν. Φαίνονταν χαριτωμένα, κοριτσίστικα. Και από ό,τι είδα, τέτοιου είδους μπλουζάκια έκαναν την εμφάνισή τους και για τώρα το φθινόπωρο.

   Για να μην σας τα πολυλογώ, ένα απόγευμα πήρα ένα κομμάτι κόκκινης σατέν κορδέλας και έφτιαξα μ΄αυτή ένα διπλό φιογκάκι. 

    Αφού το ετοίμασα, χρησιμοποίησα βελόνα και κλωστή και έραψα το φιογκάκι επάνω στο μπλουζάκι, στο μέσον της πλάτης.

Μετά: πίσω όψη

    Και να την η "τσαχπινιά", μέσα σε 10 μόλις λεπτά!  

    Πώς σας φαίνεται; Και μη μου πείτε ότι δεν είναι ένα πανεύκολο DIY... 

  Μιας και το ύφασμα της μπλούζας αυτής είναι ένα ελαφρύ πλεκτό, προβλέπω πως θα μου κρατήσει συντροφιά για λίγο ακόμη - ίσως παρέα με μια ζακετούλα, για τις πρώτες φθινοπωρινές ψύχρες που ήδη ξεκίνησαν...  

   Καλό σας απόγευμα και καλή εβδομάδα!

"Taxi Driver" t-shirt

   Καλημέρα, καλημέρα!  

  Σε προηγούμενη ανάρτησή μου, σας παρουσίασα ένα t-shirt που έφτιαξα για το Άλλο μου Μισό. Εκείνο το t-shirt όμως, δεν ήταν το μόνο... αλλά ήταν το πρώτο από τα τρία συνολικά που του ετοίμασα φέτος το καλοκαίρι. Σήμερα, θα σας δείξω το δεύτερο.

   Ο καλός μου αγαπά την 7η τέχνη και είναι γνώστης πολλών πραγμάτων γύρω από αυτή. Πράγματα που όσο και να έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταφέρει ποτέ να θυμάμαι απ'έξω - όσο κι αν μου αρέσει το σινεμά, ή μια συγκεκριμένη ταινία. Κλασικές ταινίες. Β-movies. Σύγχρονες ταινίες. "Ιερά τέρατα" του σινεμά (πρωταγωνιστικοί ρόλοι, σκηνοθέτες). Ονόματα. Χρονολογίες. Βραβεία (πότε, τι είδους, ποιος τα έλαβε, γιατί). Soundtrack. 

   Τον θαυμάζω γι΄αυτό. Μπορεί να θυμάται απίστευτες λεπτομέρειες... και για ταινίες όχι μόνο σύγχρονες, αλλά και αρκετά παλιές. Και επιπρόσθετα, του χρωστάω: οι γνώσεις του με βοήθησαν απίστευτα στο μεταπτυχιακό μου, όταν έκανα τη διπλωματική μου σχετικά με τον κινηματογράφο. Είχα πολλά "άγνωστα χωράφια" και ελάχιστη ενδεικτική βιβλιογραφία, μιας και το θέμα μου ήταν πρωτότυπο. Σε πολλές περιπτώσεις τότε με έσωσε κυριολεκτικά, καθώς ανέλαβε, για παράδειγμα, να μου δώσει να καταλάβω τα βασικά της 7ης τέχνης (όπως τι θα πει "φωτογραφία" στο σινεμά), κάθισε μαζί μου να δει 12 ταινίες καρέ-καρέ, για να μου πει τη γνώμη του στο πώς θα τις αξιολογήσω... και... και...

   Συνεχίζω, γιατί πήρα φόρα και ξέφυγα από το θέμα μου. Όπως είναι λογικό, έχει πολλές αγαπημένες ταινίες και πολλούς αγαπημένους ηθοποιούς. Γι΄αυτό το μπλουζάκι του, η απόφαση για το θέμα ήταν δική του, η εκτέλεση δική μου. Επέλεξε την ταινία Taxi Driver (Ο ταξιτζής, 1976)* και φυσικά, τον ηθοποιό που είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο: τον Robert de Niro. Και το αποτέλεσμα;

   Κόκκινο μονόχρωμο μπλουζάκι... μαύρη μπογιά... μια σκηνή της ταινίας** και μια ατάκα-σταθμός του σινεμά***... και ο Robert de Niro, με την εμφάνιση που είχε υποδυόμενος το ρόλο του στην ταινία:

You talkin' to me?

Robert De Niro, Taxi Driver (1976) Τ-shirt

(Ζωγραφική με τη χρήση στένσιλ και μαύρου χρώματος, ειδικού για ύφασμα)

Αποστολή εξετελέσθη!!!

Info:

* Η ταινία "Taxi Driver" (1976) είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Το σενάριο ανήκει στον Paul Schrader και η σκηνοθεσία είναι του Martin Scorsese. 

(πηγή)

  Ο Robert de Niro υποδύεται τον Travis Bickle, έναν βετεράνο πρώην πεζοναύτη που υπηρέτησε στον πόλεμο του Βιετνάμ και τώρα ζει στη Νέα Υόρκη. Ο Travis πάσχει από κατάθλιψη και υποφέρει από αϋπνίες, έχει όμως έντονα ανεπτυγμένη την αντίληψη του σωστού και του λάθους. Τα βράδια απασχολείται ως ταξιτζής και παρόλο που την ημέρα συχνάζει σε σινεμά με πορνογραφικές ταινίες, τον απασχολεί ο σύγχρονός του κόσμος και το άσχημο σημείο στο οποίο έχουν φτάσει τα πράγματα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, αποφασίζει να κινηθεί με σκοπό να αλλάξει τον κόσμο. 

   Ο Scorsese, αν και ενσωμάτωσε αρκετές σκηνές βίας στην ταινία (και υπέστη λογοκρισία γι΄αυτές, από την Ένωση Κινηματογραφιστών Αμερικής), κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες για να αφυπνίσει το θεατή και παρουσίασε τον Travis Bickle ως έναν Άγγελο Τιμωρό, ο οποίος προσπαθεί να ξορκίσει τα δαιμόνια της μεγαλούπολης, ενόσω περιφέρεται σε αυτή.

   Η ταινία αποτέλεσε τη 17η εμπορικότερη ταινία της χρονιάς εκείνης και προτάθηκε για 4 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και έχει κερδίσει ποικίλα ακόμη βραβεία (βραβεία BAFTA, ΝNYFCC, NSFC και άλλα). (πηγή)

** Η εικόνα/στάμπα στο μπλουζάκι είναι ένα ενσταντανέ του Bickle (Robert de Niro) από μια σκηνή της ταινίας, κάπου προς το τέλος της.

*** Η συγκεκριμένη ατάκα εμπεριέχεται σε μια σκηνή της ταινίας, όπου ο Bickle κοιτάζει τον εαυτό του σ΄ένα καθρέφτη και φαντάζεται τη στιγμή που του δίνεται η ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το όπλο του, ενάντια σε κάποιον. Αναπαριστώντας τη σκηνή που φαντάζεται, λέει τη φράση: "Υou talkin' to me? Υou talkin' to me? Υou talkin' to me? Then who the hell else are you talkin' to? Υou talkin' to me? Well I'm the only one here. Who the fuck do you think you're talking to?"  (Σε μένα μιλάς; Σε μένα μιλάς; Μιλάς σ΄εμένα; Τότε σε ποιον άλλον μιλάς; Σ΄εμένα μιλάς; Λοιπόν, μόνο εγώ είμαι εδώ. Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς;)
    Η φράση αυτή αποτέλεσε ορόσημο της ταινίας και το 2005 κατατάχθηκε ως η 10η κατά σειρά από τις 100 πιο χαρακτηριστικές φράσεις στην ιστορία του κινηματογράφου (American Film Institute's -AFI's- 100 years...100 movie quotes). (πηγή)

(πηγή)

Δημιουργώντας αναμνήσεις: Καμάρι (Κεραμίδι Πηλίου)

  Είναι από αυτές τις στιγμές που θέλεις να ξεφύγεις... και υπακούς σε μια παρόρμηση, η οποία σε στέλνει σε έναν τόπο όπου δεν έχεις πάει ξανά. 

    Ανακαλύπτεις, το βλέμμα σου ταξιδεύει, η ψυχή σου χαίρεται κι ελευθερώνεται.

   Κι όταν γυρνάς, ξέρεις πως έχεις δημιουργήσει πολύτιμες αναμνήσεις. Το χειμώνα θα έρχονται στιγμές που θα θυμάσαι το Μαζί, με δυο καφέδες και μια αδημονία, μέσα σε ένα γαλάζιο-γκρι μεταλλικό κουτί με ρόδες. Να προχωράς προς άγνωστη κατεύθυνση, με το χέρι σου να ακουμπά πάνω στο πόδι του την ώρα που οδηγεί, παρέα με μουσική και χαμόγελα.

  Θα θυμάσαι τον ήλιο, τι όμορφα που παιχνίδιζε ανάμεσα στις φυλλωσιές. Θα θυμάσαι τον εαυτό σου να χαίρεται σαν μικρό παιδί, φωτογραφίζοντας διαδρομές.

Κλικ.

   Θα θυμάσαι τη μικρή γωνιά που σε φιλοξένησε, εκεί όπου βύθισες τα πόδια σου στην άμμο, ατενίζοντας το γαλανό να ενώνεται με το πράσινο. 

   Θα θυμάσαι την ησυχία, την ευωδιά της αρμύρας και τις ακανόνιστες γραμμές από το θαλασσινό αλάτι που στέγνωσε επάνω στο δέρμα σου.

  Θα θυμάσαι που πρόλαβες να φωτογραφίσεις κάποιον να πετάει, δευτερόλεπτα πριν βουτήξει για να συναντήσει το υγρό, δροσερό στοιχείο.

Κλικ.

    Θα θυμάσαι βουτιές και γέλια και παφλασμούς:

   Μια παρέα παιδιών παίζει. Τους παρατηρείς. Φοβάσαι να βουτήξεις από τόσο ύψος, αλλά δε φοβάσαι να γίνεις κι εσύ παιδί. Έτσι, παίζεις στον αφρό και προσπαθείς να ισορροπήσεις πάνω στους βράχους. Μαζί, ο ένας να κρατάει προστατευτικά τον άλλο.

  Γελάς ανέμελα. Βουτάς στο βυθό κι ανοίγεις τα μάτια σου, για να δεις το φως μέσα από το νερό. Βλέπεις γαλαζωπές, μικρές φωτεινές φυσαλίδες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια, και σε κάθε φυσαλίδα κρύβεται μέσα και η εικόνα εκείνου. 

Κλικ.

   Γι' αυτή την εικόνα δε χρειάζεσαι κάμερα. Έχει ήδη αποτυπωθεί στο νου σου. Την έκρυψες σ΄εκείνο το μαγικό, αγαπημένο συρτάρι. Εκεί όπου φυλάς τις Αναμνήσεις σου. 

Θα την κουβαλάς πάντα μαζί σου. 

Info:

  Οι φωτογραφίες λήφθηκαν στο βορειοανατολικό Πήλιο, κάπου προς τα τέλη Αυγούστου. Ανάμεσα σε βράχια και πυκνό πλατανόδασος, θα βρείτε την παραλία Καμάρι, η οποία απέχει περίπου 5 χλμ. από το πηλιορείτικο χωριό Κεραμίδι (300μ. υψόμετρο). 

   Στην περιοχή υπάρχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια, καφέ και ταβερνάκια.

Dr. House, "It's not lupus" t-shirt

    Καλό μήνα σε όλη την παρέα και καλό Φθινόπωρο να έχουμε, με υγεία!  

   Κάποια άλλαξε τόπο διαμονής πάλι... επέστρεψε σε νησιωτικό έδαφος και παλεύει για άλλη μια φορά με το "θηρίο" της μετακόμισης. Μην ανησυχείτε, παλιά μου τέχνη κόσκινο! Μέχρι να βάλω μια σειρά, όμως, θα... χάνομαι και θα βρίσκομαι... αλλά θα προσπαθώ να είναι για λίγο και να τα λέμε. 

   Μιας και ο καιρός είναι ακόμη καλοκαιρινός κι εγώ αρνούμαι πεισματικά προς το παρόν να σκεφτώ ή να κατασκευάσω φθινοπωρινές κατασκευές, σήμερα σκέφτηκα να σας παρουσιάσω μια δημιουργία μου, βασισμένη στον Gregory House, τον χαρακτήρα της επιτυχημένης αμερικανικής σειράς "Ιατρικές Υποθέσεις" (House ή House M.D.)*.

  Θα μπορούσα να γράφω ώρες για να περιγράψω τον χαρακτήρα και την γενικότερη κοσμοθεωρία του House: μεγαλοφυής, άριστος στη δουλειά του, γνώστης της μουσικής, λάτρης της οδήγησης με μοτοσυκλέτα, εργένης... και ταυτόχρονα ατίθασος, μισάνθρωπος, εκκεντρικός, αντικοινωνικός, αντισυμβατικός, συχνά ειρωνικός. Βλέποντάς τον την πρώτη φορά τον αντιπαθείς... και τη δεύτερη, κάτι περίεργο συμβαίνει: έχει ήδη κερδίσει -άγνωστο πώς- τη συμπάθειά σου.

  Όταν το άλλο μου μισό μου ζήτησε να του φτιάξω ένα μπλουζάκι με τη μορφή του Dr. House, λάτρεψα την ιδέα. Το ετοίμασα πριν φύγω από τη φωλιά μας και έτσι πρόλαβα να τον δω λίγο να το φοράει και να το χαίρεται!

  Διαλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα λευκό t-shirt, πάνω στο οποίο ζωγράφισα με μαύρο χρώμα (χρησιμοποιώντας στένσιλ) το πρόσωπο του House και μια από τις πλέον συνηθισμένες του φράσεις**. Και να το αποτέλεσμα:

Dr. House, "It's not lupus" T-shirt

Model: το άλλο μου μισό, φυσικά!!! Incognito...

:)))

    

Info:

* Η σειρά House M.D. διαδραματίζεται σ΄ένα νοσοκομείο (φανταστικό και όχι υπαρκτό), παρακολουθώντας τις περιπέτειες μιας ομάδας γιατρών. Σε κάθε επεισόδιο, η ιατρική ομάδα με επικεφαλή τον ιατρό House, έναν σπεσιαλίστα της διαγνωστικής ιατρικής, καλείται να διαγνώσει σωστά ένα ιατρικό περιστατικό (συνήθως ιδιόμορφο, περίπλοκο, ασαφές ή σπάνιο, με λίγα λόγια ένα ιατρικό περιστατικό όπου κανείς πιο πριν δεν έχει καταφέρει να δώσει μια διάγνωση, ή μια λύση). Τον ιατρό House υποδύεται ο ηθοποιός Hugh Laurie. (πηγή εικόνας)

 Η σειρά είχε μεγάλη επιτυχία και ολοκληρώθηκε συμπληρώνοντας 8 κύκλους επεισοδίων. Στην πορεία των ετών και η σειρά, αλλά και ο ηθοποιός Hugh Laurie, είχαν πολλές υποψηφιότητες για βραβεία και διακρίθηκαν αρκετές φορές.

** Η φράση "It's not lupus" (Δεν είναι λύκος) που αναγράφεται στη στάμπα του t-shirt, είναι φυσικά από τη σειρά και ανήκει στον Dr. House. Συνήθως, όταν η ιατρική ομάδα δεν μπορούσε να διαγνώσει κάποιο περιστατικό, πρότεινε την ασθένεια λύκο, ως έσχατη διάγνωση/λύση του ιατρικού προβλήματος. Λόγω όμως του ότι η διάγνωση της συγκεκριμένης ασθένειας παίρνει αρκετά χρόνια, ο House συνήθως απαντά "It's not lupus" ή "It's never lupus" (δεν είναι ποτέ λύκος).

  Αυτό, μέχρι τη στιγμή που η ομάδα συνάντησε όντως και αξιολόγησε την περίπτωση ενός ασθενή με λύκο.