Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Παρέα με ένα φάντασμα (DIY)


  Τέλη Οκτώβρη, τότε που πλησίαζε η γιορτή του Halloween, οι ενημερώσεις μου στο facebook είχαν κατακλυστεί από διάφορα crafts και ιδέες για κολοκύθες, στολές και δεκάδες άλλα πράγματα.

  Ένα από όλα αυτά που είδα μου τράβηξε την προσοχή, το λάτρεψα και το έστειλα στη φίλη μου να το δει (της αρέσουν πολύ-πολύ κάτι τέτοια).

  "Αν μου το φτιάξεις, εγώ θα... " μου έταξε.

  Να μου τάξει;; Τι να μου τάξει! Άλλο που δεν ήθελα να βάλω μπροστά και να ξεκινήσω να της φτιάχνω το φαντασματάκι της... 😃 

  Στόχος μου ήταν να το έχει στο σπίτι της όλο το χρόνο (είπαμε, της αρέσουν πολύ αυτά και το σπίτι της είναι διακοσμημένο αντίστοιχα) και όχι μόνο ως απλό διακοσμητικό φάντασμα, αλλά και ως spooky φωτιστικό!




  Λοιπόοον... αν είδατε στο βίντεο, για την κατασκευή χρησιμοποιούνται τρία μπαλόνια, γερά στερεωμένα σε χοντρά, σταθερά πλαστικά καλαμάκια. 

  Εγώ όμως δεν είχα τέτοιου είδους καλαμάκια (και τα απλά δεν κάνουν, γιατί λυγίζουν). Αφού έσπασα το κεφάλι μου και κοίταξα από δω κι από κει για να βρω τρόπο να στηρίξω την κατασκευή και τα μπαλόνια στη θέση τους ώσπου να στεγνώσει το φάντασμα, βρήκα τη λύση και σας την έχω έτοιμη.


Πάμε να το φτιάξουμε;

Θα χρειαστούμε:

  • 2 μ. λευκό ύφασμα γάζα, κομμένο στη μέση (1 & 1 μέτρο) 
  • μαύρο βελουτέ χαρτί 
  • χάρτινα ποτήρια μιας χρήσεως
  • χαρτοταινία
  • 3 μπαλόνια
  • βαζελίνη
  • αντικολλητικό χαρτί
  • ατλακόλ
  • ένα σκεύος ή ένα λεκανάκι που δε χρειαζόμαστε 

+ Κατάλληλο χώρο!! (για να μη λερώσουμε όλο τον τόπο...) 

  Εγώ - ελλείψει εργαστηρίου - το έφτιαξα σε ένα κενό σημείο του δωματίου μου, μπροστά από τη ντουλάπα, και το άφησα εκεί να στεγνώσει όλο το βράδυ.


Πώς θα το φτιάξουμε;

1. Ενώνουμε τα χάρτινα ποτήρια με χαρτοταινία, στη διάταξη που βλέπετε στη φωτογραφία παρακάτω (3-4-3 ποτήρια). Αν θέλετε μπορείτε να γεμίσετε κάποια από τα ποτήρια με νερό, ώστε να είναι πιο βαριά και σταθερά για αργότερα.

2. Φουσκώνουμε τα 3 μπαλόνια: το ένα, που θα χρησιμεύσει για το κεφάλι, το φουσκώνουμε περισσότερο. Τα άλλα δύο, που θα είναι τα χέρια, τα φουσκώνουμε λιγότερο και προσπαθούμε να έχουν το ίδιο μέγεθος. 

3. Στα πάνω-πάνω ποτήρια στερεώνουμε τα μπαλόνια με χαρτοταινία. Στο μεσαίο σετ των 4 ποτηριών κάνουμε μια τρύπα στο πάνω ποτήρι, περνάμε την άκρη του μπαλονιού και το στερεώνουμε έπειτα με χαρτοταινία.






4. Αλείφουμε και τα τρία μπαλόνια με βαζελίνηΗ βαζελίνη θα βοηθήσει το ύφασμα να ξεκολλήσει εύκολα, χωρίς ζημιές, όταν θα έρθει η ώρα να σκάσουμε τα μπαλόνια.




5. Ανακατεύουμε μια γενναία ποσότητα ατλακόλ με νερό, στο σκεύος ή στο λεκανάκι μας. Υπολογίστε περίπου 3/4 της κούπας ατλακόλ και λίγο νεράκι. Μην το παρακάνετε, το μίγμα δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ πηχτό, ούτε πολύ αραιό.

6. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να στρώσουμε κάτω από τα ποτήρια το αντικολλητικό χαρτί. Έτσι θα προστατέψουμε την επιφάνεια από την κόλλα που τυχόν θα πέσει.




7. Παίρνουμε το πρώτο κομμάτι της γάζας, το βουτάμε μέσα στο μίγμα να βραχεί καλά και το στίβουμε. Το τοποθετούμε πάνω στην κατασκευή μας και το διορθώνουμε όπου χρειάζεται.

8. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο με το δεύτερο κομμάτι της γάζας (βούτηγμα στην κόλλα, στίψιμο) και το τοποθετούμε κι αυτό στην κατασκευή. 



Εγώ έκανα και μερικές τρύπες στο δεύτερο κομμάτι...
θα τις δείτε κάπου στα δεξιά, κάτω από το "χέρι".


9. Αφήνουμε το φαντασματάκι μας να στεγνώσει όλη τη νύχτα.

10. Την επόμενη μέρα σχεδιάζουμε δυο μάτια στο βελουτέ μαύρο χαρτόνι, τα κόβουμε και τα κολλάμε με ατλακόλ στο κεφάλι του φαντάσματος. 

  Μόλις στεγνώσουν και αυτά, τρυπάμε τα μπαλόνια και αφαιρούμε τα ποτήρια κάτω από την κατασκευή.

11.Έτοιμο!! Η ατλακόλ έκανε το θαύμα της, σκλήρυνε τη γάζα και το φαντασματάκι μας στέκεται τώρα μια χαρά.


(μικρό δεν το λες... έχει ύψος πάνω από 55 cm)






  Όπως σας είπα ήδη, από την αρχή είχα στο νου μου να το μετατρέψω σε φωτιστικό. 

  Ο πιο εύκολος, πιο ανέξοδος (και λιγότερο επικίνδυνος) τρόπος; Τα LED λαμπάκια μπαταρίας

(θα τα βρείτε σε οποιοδήποτε πολυκατάστημα, καθώς και στο γνωστό παιχνιδοκατάστημα, ειδικά τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα... και είναι πολύ οικονομικά).

  Τα τοποθέτησα κάτω από το φάντασμα... και... voila! 








 Το φαντασματάκι με συντρόφευσε επί μια εβδομάδα (να πώς προέκυψε και ο τίτλος της ανάρτησης) και έπειτα ταξίδεψε μαζί μου για να πάει στη φίλη μου (έπρεπε να σας είχα από μια μεριά, να βλέπατε το βλέμμα της υπαλλήλου στα διόδια... χαχαχα!!) 


Περιττό να σας πω ότι η φίλη μου το λάτρεψε... 
Τώρα ψάχνει να του βρει όνομα! 
😄





Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2017 (από τοβιβλίο.net)


 "Ακόμη μία φορά τοβιβλίο.net και οι εκδόσεις τοβιβλίο αλλάζουν τη διαδικτυακή λογοτεχνία. Για τρίτη χρονιά το «Kαλλιτεχνικό Hμερολόγιο» 2017 φέρνει σε έναν ιδιαίτερο διάλογο δημιουργούς από διάφορες μορφές της Τέχνης.





 103 λογοτέχνες και 34 εικαστικοί και φωτογράφοι συνδιαλέγονται μέσα στις εβδομάδες του χρόνου. [...] Το «Kαλλιτεχνικό Hμερολόγιο» φέτος είναι αφιερωμένο στον Νίκο Καζαντζάκη, μια και το έτος 2017 είναι αφιερωμένο στον Παγκόσμιο Έλληνα". (πηγή: τοβιβλίο.net


  Η συντακτική ομάδα του Βιβλίου - αλλά και όλοι όσοι συμμετείχαν στο Ημερολόγιο του 2017 με έργα τους - οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα άρτιο, καλαίσθητο, αξιοπρόσεκτο και ενδιαφέρον. 

  Στις σελίδες του Ημερολογίου και σε κάθε μήνα του χρόνου, η λογοτεχνία και η ποίηση συνδυάζονται αρμονικά με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία. Έτσι, κάθε σελίδα του Ημερολογίου είναι και μια υπέροχη, ξεχωριστή ανακάλυψη!


  Το Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2017 διατίθεται ελεύθερα και δωρεάν για προβολή ή και κατέβασμα/αποθήκευση στον υπολογιστή σας. 

  Αν κάποιος παρόλα αυτά θα ήθελε να αποκτήσει το Ημερολόγιο σε έντυπη μορφή, μπορεί να δηλώσει το ενδιαφέρον του στο Βιβλίο ως τις 21 Νοεμβρίου 2016. (Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο link πιο πάνω).


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


 Δε σας κρύβω πως νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή, καθώς για πρώτη φορά συμμετέχω στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο του 2017 με φωτογραφίες μου. 


Οι φωτογραφίες είναι οι παρακάτω, 
και έχουν συμπεριληφθεί στους μήνες: 
Ιανουάριος, Ιούνιος και Δεκέμβριος.


 
                        "Time for sleep"                                "Reflections"

 
           "Autumn leaf"                                "Christmas lights"



 Ευχαριστώ θερμά τον κ. Δήμο Χλωπτσιούδη, τον κ. Κώστα Θερμογιάννη αλλά και όλους τους συντελεστές του Βιβλίου για την ευκαιρία να είμαι μέρος αυτής της τόσο δημιουργικής ομάδας, για την εμπιστοσύνη τους, καθώς και για την άψογη φιλοξενία των φωτογραφιών μου.

  Καλοτάξιδο να είναι!


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Haiku #1




  Το χαϊκού (ιαπ.: 俳句, "αστείος στίχος") είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα. 

 Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5-7-5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση, ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Οι στίχοι διαβάζονται σε μια αναπνοή.

 Το είδος ξεκίνησε στην Ιαπωνία ως μια ελιτίστικη, πνευματώδης έκφραση των διανοούμενων του μεσαίωνα, που με αυτό τον τρόπο θέλησαν να δείξουν την υπεροχή τους. Έπειτα όμως εξελίχθηκε σε μια έκφραση διαισθητικής επαφής με τη Φύση, διαποτισμένη από το πνεύμα του βουδισμού Ζεν (Zen).

 Ο ιδρυτής του σύγχρονου χαϊκού ως αυτόνομης μορφής ποίησης ήταν ο Μασαόκα Σίκι, ο οποίος επίσης διαμόρφωσε τον όρο χαϊκού από τους παλιότερους χαϊκάι ή χόκκου.

 Στα χαϊκού αποφεύγονται οι μεταφορές και οι ομοιοκαταληξίες. Οι στίχοι τους περιγράφουν εικόνες της φύσης και πρέπει να σχετίζονται με μια εποχή του χρόνου (ή να την υπονοούν), μέσω εποχιακών λέξεων (Κίγκο). Υπάρχουν όμως και ποιητές χαϊκού οι οποίοι ακολουθούν μια πιο ελεύθερη φόρμα. 

 Τα χαικού περιγράφουν σχεδόν τα πάντα, αλλά κάποιες φορές είναι δυσνόητα. Σε γενικές γραμμές απευθύνονται στις πέντε αισθήσεις μας και όχι στη λογική μας και επιχειρούν να μας ενώσουν με τη φύση και την πνευματικότητα, αλλάζοντας την οπτική μας. 

 Στην Ελλάδα με αυτό το είδος ποίησης έχουν ασχοληθεί διάφοροι ποιητές, ανάμεσά τους και ο Σεφέρης.





  Από τότε που είδα το κάλεσμα της Μαρίας στο Κείμενο, τα χαϊκού τα κυνηγάω (και με κυνηγάνε).

 Προσπάθησα να μάθω λίγα πράγματα γι΄αυτά. Δύσκολο είδος... δύσκολο να το υπηρετήσεις σωστά. Την ουσία του εννοώ, όχι τις 17 του συλλαβές.

 Άρχισα να διαβάζω τα πρώτα χαϊκού σε φιλικά μου ιστολόγια και να θαυμάζω τις απόπειρες των φίλων. Μα το δικό μου μυαλό αρνούνταν πεισματικά να προσαρμοστεί στο νέο γι΄αυτό είδος. Για μέρες προσπαθούσα να γράψω και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου κατά πώς έπρεπε, μάταια όμως.

 Και ξαφνικά, μέσα σε ένα απόγευμα, επιτέλους πήρα μπροστά! Συνειδητοποίησα ότι μου ήταν πιο εύκολο να οριοθετήσω τη σκέψη μου, αν βασιζόμουν σε μια εικόνα... κι έτσι ανέσυρα φωτογραφίες από το αρχείο μου και έπιασα δουλειά. 

 Για αρχή επικεντρώθηκα στους στίχους και στις συλλαβές, προσπάθησα να είναι η δομή σωστή, οι στίχοι σε ομάδες και οι συλλαβές με την αρίθμηση που πρέπει.  

 Σήμερα λοιπόν σας παρουσιάζω την πρώτη μου προσπάθεια, και έπεται συνέχεια.






  Η φωτογραφία είναι δική μου λήψη. Δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη από αυτή, ήταν από το κινητό μου... αλλά δε θα μπορούσα με τίποτε να αφήσω να χαθεί αυτή η μοναδική στιγμή στον ουρανό. 

 Της είχα δώσει τον τίτλο "Πεντάγραμμο", πολύ πριν η Μαρία ανακοινώσει το δρώμενο των χαϊκού. Τελικά αποδείχθηκε πολύτιμη, μιας και με βοήθησε πολύ στη σύνθεση των χαϊκού μου, δίνοντάς μου ιδέες... και το πεντάγραμμο, φυσικά.


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

"Amanita" ~ 25ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν"

  Καλό μήνα σε όλους!

 Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε ο 25ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν" ο οποίος διεξήχθη στο ιστολόγιο της Μαρίας Νι. (Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...)

 Το θέμα του διαγωνισμού αυτή τη φορά ήταν "Χρώματα Φθινοπώρου" και η συμμετοχή μου ήταν η παρακάτω φωτογραφία: 


"Amanita"


  Της έδωσα τον τίτλο "Amanita", από τη μία γιατί πρόκειται για την επιστημονική ονομασία όλων των μανιταριών.

  Από την άλλη... εξαιτίας μιας ανάμνησης που δεν ξέχασα ποτέ, και που σχετίζεται με ένα μανιτάρι.


  Στη Λέσβο (όπου βρέθηκα το 2008 και έζησα περίπου για 10 μήνες σε ένα χωριό του κόλπου της Γέρας), οι ντόπιοι λένε Αμανίτες ένα είδος μανιταριού που φυτρώνει κυρίως στα βόρεια του νησιού. Η λέξη αμανίτης προέρχεται από το αρχαίο τοπωνύμιο Άμανος, όρος της Μικράς Ασίας, όπου αφθονούσαν τα μανιτάρια.

 Κάποια στιγμή, μια καλή μας φίλη μάς ξενάγησε στο χωριό της, την υπέροχη Αγιάσο. Καταλήξαμε για ουζάκι σε ένα μικρό, παραδοσιακό καφενείο-μεζεδοπωλείο, με παραδοσιακά ξύλινα τραπέζια και καρέκλες και με μια ξυλόσομπα να καίει στη γωνιά και να γεμίζει το χώρο θαλπωρή. Παρήγγειλε για μας τηγανητή αμανίτα... Νόμιζα ότι ήξερα τι να περιμένω, αλλά τελικά έπεσα αρκετά έξω. Στο τραπέζι μας ήρθε ένα μεγάλο πιάτο με ένα τεράστιο, στρογγυλό μανιτάρι. Το τηγανητό μανιτάρι κάλυπτε όλο το πιάτο, και είχε χρώμα έντονο πορτοκαλί. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο.

  Εντυπωσιασμένη ρώτησα γι΄αυτό και έμαθα πως ήταν μανιτάρι εποχικό και μόνο της συγκεκριμένης περιοχής. Μπορούσες να το βρεις μόνο ένα μήνα του χρόνου, στο βουνό πάνω από την Αγιάσο... και φυσικά, γινόταν ανάρπαστο. Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ πια αν μου είχαν πει και κάποια άλλη ονομασία του, θυμάμαι όμως την απίστευτη γεύση του, που έδενε τέλεια με το άρωμα του ούζου, και την τόσο διαφορετική του όψη σε σχέση όλα τα μανιτάρια που γνώριζα ως τότε. 

  Μπορεί να έφαγα αυτό το έδεσμα μόνο μια φορά, η λέξη "αμανίτα" όμως μου έμεινε έκτοτε... και κάθε φορά που τη σκέφτομαι, θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την ημέρα. 


   
 Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους που τίμησαν με τις ψήφους τους τη φωτογραφία μου και στέλνω τα συγχαρητήριά μου στη Νικολέτα Καλένη για τη διάκρισή της, καθώς και σε όλους τους άλλους συμμετέχοντες για τις υπέροχες φωτογραφίες τους.

  Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ-πολύ για τη φιλοξενία! 


 Μπορείτε να δείτε τη φωτογραφία που διακρίθηκε 
εδώ
καθώς και όλες τις άλλες που έλαβαν μέρος.


(Για τους φίλους που ενδιαφέρονται σχετικά, η Μαρία ανακοινώνει πως ο 26ος Διαγωνισμός "Φωτογραφίζειν" θα ξεκινήσει στις 1/12/2016. Για περισσότερες πληροφορίες συντονιστείτε στο ιστολόγιο της Μαρίας, εδώ).

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...