Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

25 Λέξεις #6: Η συμμετοχή μου και μερικές σκέψεις

 Το 6ο κατά σειρά λογοτεχνικό δρώμενο 25 Λέξεις που διοργανώνεται στο Κείμενο της Μαρίας Νι. μόλις ολοκληρώθηκε. 


  Κάθε φορά, οι συμμετέχοντες καλούνται να εμπνευστούν από μια φωτογραφία και να γράψουν ολιγόλεκτα κείμενα (25 λέξεων), βασισμένα σε αυτή. 

 Η φωτογραφία που μας έδωσε αυτή τη φορά το έναυσμα ήταν η παρακάτω λήψη της Μαρίας:




 Ήταν μια ιδιαίτερη φωτογραφία που ήθελε σκέψη, δεν ήταν εύκολη· για όλους μας λοιπόν πιθανολογώ πως αποτέλεσε μια πρόκληση.

 Συμμετείχαν συνολικά 24 ολιγόλεκτα, ανάμεσά τους και το παρακάτω δικό μου: 


Στέκω εδώ, στου χαλασμού την άκρη.
Με χρώματα ξορκίζω τον γκρίζο τους κόσμο.
Πιάσε το χέρι μου, σιμά μου στάσου,
ας αψηφήσουμε το σκότος ενωμένοι.


  Πολλά μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες και ειδικά στην Μαριλένα μας που διακρίθηκε (θα τη βρείτε στο ιστολόγιό της marilenaspotofart), πολλά ευχαριστώ σε όσους αφιέρωσαν χρόνο να διαβάσουν το ολιγόλεκτό μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μαρία μας για τη φιλοξενία.


Μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές εδώ.
  
  Για τους φίλους που ενδιαφέρονται σχετικά, η Μαρία ανακοινώνει πως oι "25 λέξεις #7" θα ξεκινήσουν την 1/4/16.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Το ολιγόλεκτό μου μπορεί να βασίστηκε στη φωτογραφία της Μαρίας, σε μεγάλο βαθμό όμως προέκυψε από τις σκόρπιες εικόνες ντροπής που είδαν τα μάτια μου και αρνήθηκε να αποδεχτεί το μυαλό μου. Εξαιτίας τους γράφτηκε, κι έχω την άβολη αίσθηση πως αν δεν αναφερθώ σ΄αυτές (και στις σκέψεις μου σε σχέση με αυτές), οι στίχοι του θα είναι σαν λέξεις που ενώθηκαν για να δώσουν ένα νόημα, χαμένο όμως στη μετάφραση.

 Όλο αυτό τον καιρό στη σκέψη μου κλωθογυρίζουν έντονα οι εικόνες της επικαιρότητας, και κυρίως εκείνες οι εικόνες των ταλαιπωρημένων προσφύγων που αναζητούν όχι απλά μια καλύτερη ζωή, μα πρώτα από όλα μια ευκαιρία στη ζωή. Μπορεί να μη γράφω γι΄αυτά εδώ, να επιλέγω να μη βαρύνω περισσότερο το ήδη βεβαρυμένο κλίμα, όμως οι σκέψεις μου εκεί, υπάρχουν και με τριβελίζουν. Για μια φορά, λοιπόν, θα κάνω την εξαίρεση και θα τις γράψω.

 Δεν πάει πολύς καιρός που οδηγούσα στην Εγνατία, ταξιδεύοντας προς το σπίτι. Ήταν εκείνο το Σαββατοκύριακο που οι αγρότες έφυγαν μαζικά από τα μπλόκα τους και πήγαν στο καλό (και στις δουλειές τους). Δίπλα μου, η ΛΕΑ ήταν γεμάτη από δεκάδες πρόσφυγες· περπατούσαν πειθήνια, ήσυχα, ο ένας πίσω από τον άλλο για ασφάλεια. 

 Οικογένειες φορτωμένες με τα σακίδιά τους και με την αξιοπρέπειά τους παραμάσχαλα, ντυμένοι όπως εσύ κι εγώ κι όχι ρακένδυτοι, κρατούσαν σφιχτά στο χέρι τα παιδιά τους, τόσα δα, και περπατούσαν. Να πάνε πού; 

  Αστυνομία παντού, περιπολικά να είναι οπισθοφυλακή με αναμμένα τα αλάρμ, πιο κάτω άλλοι αστυνομικοί να ελέγχουν ένα μάτσο χαρτιά, να προσπαθούν να τα συγκρατήσουν στον ξαφνικό άνεμο που δημιουργούσαμε εμείς, περνώντας ταχύτατοι μέσα στα ωραία και άνετα αυτοκίνητά μας. Οι γυναίκες με τις χρωματιστές μαντίλες και με μια σκοτεινιά στα μάτια άπλωναν τα χέρια, μας έκαναν απελπισμένα σήματα: "Σταμάτα". 

  Να σταματήσω. Να κάνω ό,τι μπορώ, όσο μπορώ. Κι έπειτα; Τι θ' απογίνεις εσύ, άνθρωπε, πού θα πας; 

  Θα σε νιώσει κανείς; Θα σε υπολογίσει, θα σε βοηθήσει; Θ΄ αναγνωρίσει κάποιο κράτος και κάποια χούφτα κυβερνώντες πως είσαι άνθρωπος κι εσύ, ίσος με όλους τους άλλους ανθρώπους, με τα ίδια δικαιώματα στη ζωή; Θ' αναγνωρίσει πως δεν είσαι αναλώσιμος; Πως δεν είσαι ένα μπαλάκι του τένις, που μία το πετάνε από εδώ και μία το πετάνε από εκεί;

 Άρχισα να κλαίω βουβά (σπάνιο φαινόμενο, συνήθως προσπαθώ/ζορίζομαι να είμαι συγκρατημένη και συγκροτημένη), κι έπιασα τον εαυτό μου να μιλάω μόνη μου μες στο αυτοκίνητο: "Πώς καταντήσαμε έτσι;"

  Πώς καταντήσαμε έτσι;

  Όχι μόνο εμείς, όχι μόνο εδώ, όχι μόνο ο δικός μας, τοπικός (μικρο)κόσμος, μα όλος ο κόσμος. Πώς γίναμε έτσι; Μια γρήγορη προσπέραση έγιναν όλα... μια γρήγορη κίνηση που έχει βαφτιστεί πολιτική. 

 Και το βράδυ μας κοιτάνε οι εαυτοί μας στον καθρέφτη κι εμείς εκεί, ανταποδίδουμε το βλέμμα ήσυχοι... ήσυχοι. Δεν μας αγγίζει ό,τι δεν συμβαίνει στο δικό μας πετσί, και δεν συνειδητοποιούμε πως αν κάποτε συμβεί κάτι και σε εμάς, για όλους τους άλλους θα μετατραπούμε κι εμείς σε αναλώσιμους. Ή σε ανεπιθύμητους. Γιατί έτσι έμαθε ο κόσμος μας να κάνει πάνω στον πλανήτη Γη, έτσι συνήθισε, έτσι μαθαίνει ακόμη, έτσι συνεχίζει: εύκολες πολιτικές λύσεις, ανούσιες στρατηγικές, φανφάρες και ασυλλόγιστοι σχεδιασμοί πάνω στην πλάτη τη δική μου, τη δική σου, τη δική του, τη δική της. 

  Και στο μεταξύ, πύργοι προσεκτικά χτισμένοι από κυβερνητικά τραπουλόχαρτα πέφτουν παντού, γκρεμίζονται αλλεπάλληλα, μέχρι που δε θα απομείνει τίποτε πια όρθιο - καμιά δομή, σε κανένα τομέα.

  Ξέρεις, δεν απευθύνομαι σε εσένα· απευθύνομαι σε εκείνα τα μάτια και αυτιά που πρέπει επιτέλους να δουν και να ακούσουν - όμως δεν βλέπουν και δεν ακούν. Μπορεί εσύ να μην είσαι έτσι, μπορεί εγώ να μην είμαι έτσι, μπορεί να βοηθάς, μπορεί να βοηθάω. Μπορεί στην πραγματικότητα μόνο εσύ κι εγώ να βοηθάμε, κι όταν απλώνουμε το χέρι μπας κι έρθουν κι άλλοι σιμά μας για να αψηφήσουμε το σκότος ενωμένοι, να αντικρίζουμε γυρισμένες πλάτες. 

 Και κάθε που βλέπω γυρισμένες πλάτες, στο μυαλό μου επανέρχονται οι συγκλονιστικοί στίχοι της Ουαρσάν Σάιρ, Σομαλής ποιήτριας από την Κένυα...


«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη
οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
Πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
Κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες
κανένας δε θέλει να τον δέρνουν
να τον λυπούνται
κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου πονούσε
ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται
και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ
είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό
γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου
κανένας δε θα το μπορούσε
κανένας δε θα το άντεχε
κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό
για να ακούσει τα:
γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι
πρόσφυγες
βρομομετανάστες
ζητιάνοι ασύλου
που ρουφάτε τη χώρα μας
αράπηδες με τα χέρια απλωμένα
μυρίζετε περίεργα
απολίτιστοι
κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε
να κάνετε και τη δική μας
πώς δε δίνουμε σημασία
στα λόγια
στα άγρια βλέμματα
ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά
από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού
ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά
από δεκατέσσερις άντρες
ανάμεσα στα πόδια σου
ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο
να καταπιείς
από τα χαλίκια
από τα κόκαλα
από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.
Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
πατρίδα είναι η κάννη ενός όπλου
και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα
εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές
εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα
να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου
να συρθείς στην έρημο
να κολυμπήσεις ωκεανούς
να πνιγείς
να σωθείς
να πεινάσεις
να εκλιπαρήσεις
να ξεχάσεις την υπερηφάνεια
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι
μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου
που λέει
φύγε,
τρέξε μακριά μου τώρα
δεν ξέρω τι έχω γίνει
αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού
θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ».

("Πατρίδα", Ουαρσάν Σάιρ / "Home", Warsan Shire.


   Φωνάζει η Σάιρ με τους στίχους της· δε λέει τίποτε άλλο, πέρα από την ωμή αλήθεια. Και τα πολιτικά αυτιά αναγκαστικά ακούνε, και τα πολιτικά στόματα απανταχού στον κόσμο αναγκαστικά απαντούν. Πώς όμως απαντούν;


(πηγή: facebook)


  Όσο αυτή η ανάρτηση βρισκόταν στα σκαριά, στις Βρυξέλλες σημειωνόταν σήμερα μια τραγωδία. Είχα ήδη συντάξει την ανάρτηση, όταν το πληροφορήθηκα. 
  Κι έλεγα, να ανεβάσω την ανάρτηση; Να μην την ανεβάσω; Ε, λοιπόν, την ανέβασα. Κατά πώς τα βλέπω εγώ τα πράγματα, άλλο πράγμα είναι η προσφυγιά, άλλο η τρομοκρατία. Δεν βρίσκονται κάτω από το ίδιο πρίσμα σε καμία περίπτωση, και πας αλλοδαπός δεν είναι εξ' ορισμού βάρβαρος...  
  Αυτό που θα έπρεπε να εξετάζεται κάτω από το ίδιο πρίσμα, είναι η πολιτική των κυβερνήσεων: κάθε (απαράδεκτη) δράση φέρνει και μια (απαράδεκτη) αντίδραση. Και οι βόμβες τελικά βάλλουν αθώους, όπου κι αν εκρήγνυνται.
  Λυπάμαι... και θα λυπηθώ ακόμη περισσότερο, αν δω (μετά από το σημερινό θλιβερό γεγονός) την κοινή γνώμη να οδηγείται εντέχνως σε ρατσιστικά παραληρήματα, χάνοντας για άλλη μια φορά την ουσία. 

 Αφήνω ανοιχτά τα σχόλια, με την ελπίδα να μην χρειαστεί να μπω στη διαδικασία να κάνω περαιτέρω διαχωρισμούς, ή να κληθώ να απαντήσω λέγοντας τα αυτονόητα όσον αφορά τις διαφορές τρομοκρατίας & προσφυγικού ζητήματος.


Info:

  Η Ουαρσάν Σάιρ γεννήθηκε στην Κένυα το 1988, μετανάστευσε στην Αγγλία όταν ήταν ενός έτους και έκτοτε ζει εκεί. Έχει ήδη τιμηθεί με διάφορα βραβεία - μεταξύ αυτών το Βραβείο Αφρικανικής Ποίησης από το Πανεπιστήμιο Brunel, το 2013 - και η πρώτη πλήρης ποιητική συλλογή της αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2016).

48 σχόλια:

  1. Πρώτα από όλα συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου.Μα πιο πολύ συγχαρητήρια για τις σκέψεις σου. Να σου πω κάτι που είπε ο Ισοκράτης:Οι άνθρωποι κλαίνε διαβάζοντας τα φαντασιολογήματα των ποιητών,αλλά τα αληθινά βάσανα των ανθρώπων τα παρακολουθούν με αδιαφορία.
    Αυτοί είναι οι άνθρωποι, αυτοί είμαστε από πάντα. Λοιπόν μη σου κάνει εντύπωση. Δυστυχώς ο κόσμος μας είναι απάνθρωπος. Και αυτοί που θες να ακούσουν, ακούν αλλά δεν συμφέρει να πράξουν ως άνθρωποι- αν ξέρουν τι είναι αυτό-. Το θέμα είναι ότι μέσα σε όλα και εξαιτίας αυτών όλων, η τρομοκρατία βρίσκει χώρο και αναπτύσσεται.
    Ο Θεός να βάλει το χέρι του για όλους. Δεν αισθάνομαι ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα Έλλη μου. Λυπάμαι που το λέω.
    Παρόλα αυτά την ανθρωπιά μας πρέπει να την κρατήσουμε με νύχτια και δόντια γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: να μην υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι που μπορεί να κάνουν τη διαφορά.
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι άλλο να πω για τα λόγια του Ισοκράτη που παραθέτεις, πέρα από το ότι είναι τόσο, μα τόσο σοφά και αληθινά; Δυστυχώς παραμένουν επίκαιρα... τίποτε δεν άλλαξε.
      Ξέρω ότι ο κόσμος μας έχει χτιστεί πάνω σε πολέμους για χαζούς λόγους, σε σκοτωμούς αλλήλων, σε μίση, ρατσισμό, κακία και απανθρωπιά. Όντως, αυτοί ήμαστε πάντα. Αυτό που μου κάνει κυρίως εντύπωση όμως, είναι το ότι δεν έχουμε καμία διάθεση για αλλαγή· είναι λες και έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ την κακή μας φύση, λες και έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με αυτή, ώστε έχουμε ξεχάσει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος.
      Αν και φύσει αισιόδοξο ον, ούτε εγώ πιστεύω ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα. Αυτό που περιμένω είναι ότι θα γίνουν (στοχευμένα) χειρότερα. Εννοώ πως θα μας αναγκάσουν οι έχοντες, κυβερνώντες και κατέχοντες, να συμπεριφερθούμε με συγκεκριμένους τρόπους. Δε θα είναι κάτι που θα θέλουμε, θα αναγκαστούμε. Και τρέμω την ώρα και τη στιγμή, γιατί εγώ αγαπώ τον άνθρωπο και ποσώς με ενδιαφέρουν η εθνικότητα, η εθνότητα, το χρώμα ή τα θρησκευτικά του πιστεύω.
      Πέρα από την ανθρωπιά μας που θα πρέπει να κρατήσουμε, όπως λες και συμφωνώ, καλό θα ήταν να κρατήσουμε και το μυαλό μας ξύπνιο, τη σκέψη μας σε εγρήγορση. Να κρίνουμε, όχι να καταπίνουμε αμάσητα και μετά να πάσχουμε από δυσπεψίες.
      Φιλιά κι από εμένα, Άννα μου, και σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

      Διαγραφή
    2. Πιστεύω και εγώ ότι θα μας αναγκάσουν να πράξουμε ακόμη και ενάντια σ'αυτο που θέλουμε. Γι αυτό μίλησα για ανθρωπιά. Να σου πω όμως κάτι Έλλη μου; Και εγώ θύμωνα πολύ με την αδιαφορία και την αδράνεια όλων μας που δεν κάνουμε κάτι, έστω να πουμε ότι προσπαθήσαμε. Όμως κατάλαβα ότι ο καθένας μας προσπαθεί να προφυλαχθεί από τα τόσα που περνάει, αυτοσυντήρηση γαρ, και δεν ξέρει από πού να προφυλαχθεί. Είναι παιχνίδι τους για να μην αντιδρούμε, αλλά και για να αδιαφορούμε για τους διπλανούς μας, όχι τόσο από αδιαφορία πραγματική αλλά από το φόβο του τι θα πάθουμε όταν έρθει η σειρά μας και από το σοκ από όσα μας συμβαίνουν.Είναι σαν να έχουν πέσει επάνω σου ένα σωρό και να σου δίνουν ξύλο και ο διπλανός σου να μην αντιδρά όχι από αδιαφορία αλλά από φόβο και απο το σοκ,θα ρθει η σειρά του το ξέρει. Είναι σχέδιο και αυτό πιστεύω.
      Πολυλόγησα το ξέρω αλλά το θέμα σου είναι τέτοιο...

      Διαγραφή
    3. Το σκεφτόμουν κι εγώ αυτό στην αρχή, είχα την ίδια αίσθηση: ότι τρώγαμε απανωτά χαστούκια και από την έκπληξη, μέναμε κάγκελο και αδρανείς, περιμένοντας να δούμε τι θα γίνει, φοβούμενοι το επόμενο χαστούκι.
      Ως πότε όμως θα δικαιολογείται αυτή μας η αδράνεια; Δεν πιστεύω ότι δεν έχουμε καταλάβει πια το τι παίζει εντός και εκτός των συνόρων μας. Ούτε ότι δεν έχουμε καταλάβει ποια είναι η θέση μας στο σκάκι. Του βασιλιά ή της βασίλισσας πάντως δεν είναι, ούτε καν του αλόγου δεν είναι. Ούτε ήταν ποτέ, ασχέτως του τι νομίζαμε. Η παρτίδα δεν είναι δική μας, απλά είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε πιόνια και να βρεθούμε στη μέση.
      Δεν πολυλόγησες, η επικοινωνία μας είναι χαρά μου. Άλλωστε ο χώρος εδώ είναι δικός σας και εκτιμώ τη συζήτησή μας και την ανταλλαγή απόψεων.

      Διαγραφή
  2. Ελλη μου... σε διαβαζω απο τη δουλεια και καταβαλλω τεραστιο κοπο να συγκρατησω τα δακρυα μου!!!
    Τα περισσοτερα ολιγολεκτα καπου εκει κινηθηκαν, ισως γιατι ολοι τον ιδιο πονο και την ιδια αγωνια νιωθουμε... γιατι δεν μπορουμε να βοηθησουμε κι ειμαστε κι εμεις αβοηθητοι μπροστα στις αποφασεις αλλων που μας βλεπουν σαν μυρμηγκια...
    Ειναι δυσκολο να κρατησει κανεις τα δακρυα του μπροστα σε τετοιες καταθεσεις ψυχης... οπως της Σαιρ, οπως της δικης σου!
    Συγχαρητηρια για τη συμμετοχη, ηταν απο αυτες που με αγγιξαν ιδιαιτερα! Ευχομαι να μην υπηρχαν οι συνθηκες για να ανθισει τετοια ποιηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι κινηθήκαμε κάπως έτσι κι είναι λογικό, γιατί όλους μας επηρεάζουν οι ίδιες εικόνες.
      Όταν είσαι σκασμένος και έχεις τη δυνατότητα να ξεσπάσεις μέσω του γραπτού λόγου, το θέμα σου θα είναι ένα, και θα είναι ο λόγος που είσαι σκασμένος. Τα γράφεις για να τα βγάλεις, γιατί αλλιώς θα πνιγείς.
      Εμείς (εσύ, εγώ, αυτός, αυτή...) είμαστε η τελευταία βίδα του τελευταίου τροχού της αμάξης. Έχουμε χάσει προ πολλού το δικαίωμα να παίρνουμε αποφάσεις και ειδικά στην Ελλάδα φταίμε ακόμη περισσότερο, γιατί το χάσαμε πρώτα από μόνοι μας.
      Οι δικές μου καταθέσεις δεν συγκρίνονται καν με την κραυγή της Σάιρ... αλλά όπως προείπα, αν δεν τα πεις, κινδυνεύεις να πνιγείς.
      Να είσαι καλά, Χριστίνα μου, κι εγώ εύχομαι το ίδιο... αλλά.

      Διαγραφή
  3. Το ποίημα συγκλονιστικό και το ολιγόλεκτο σου πολύ καλό και μακάρι πιασμένοι χέρι χέρι να αψηφούσαμε ή μάλλον να διώχναμε το σκοτάδι που μας επιβάλλουν. Ήδη όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν αγγίξει και το δικό μας πετσί. Οι Ευρωπαίοι θεωρούν και εμάς αναλώσιμους με όλη αυτή την φορολογία που μας επιβάλλουν. Στην δικιά μας πατρίδα μπορεί να μην υπάρχει η φωτιά του πολέμου, αλλά ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι στους διεθνείς τοκογλύφους.
    Καλό βράδυ Έλλη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να το κάναμε, αλλά δεν μας αφήνουν, Ελένη μου. Δε συμφέρει, δε βολεύει, καταλαβαίνεις;
      Ναι, θεωρούμαστε αναλώσιμοι από τους Ευρωπαίους, οι Σύριοι από όλους, και σήμερα οι Βρυξελλιώτες θεωρήθηκαν αναλώσιμοι από δεν έχω ιδέα ποιους. Φαινόμενο ντόμινο, και τα πάντα τελικά είναι σχετικά...
      Στη δική μας πατρίδα μόνοι μας ξεπουληθήκαμε, πολύ πριν έρθουν οι θεσμοί, όταν αγοράζαμε ακόμη και τα γυαλιά ηλίου μας με χρήματα που δεν είχαμε, βάζοντας δόσεις που δεν είχαμε να καλύψουμε. Συνήθως δε λυπάμαι κάποιον που δε βάζει το μυαλό του κάτω να το δουλέψει και την πατάει μετά, και παρόλα αυτά έχω φτάσει στο σημείο να μας λυπηθώ εμάς τους Έλληνες. Και να μας σιχτιρίσω, γιατί ακόμη τίποτα δε μάθαμε, τα ίδια συνεχίζουμε και πατάμε σε ροζ συννεφάκια.
      Επίσης καλό βράδυ, και σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

      Διαγραφή
  4. Έλλη μου , εξαιρετική ανάρτηση. Από το ολιγόλεκτό σου, μέχρι τέλους!
    Δεν μας αγγίζει ότι δεν βρίσκεται στο πετσί μας.
    Και φθάσαμε στο σημείο, να είναι καχύποπτοι μαζί μας όταν νοιαζόμαστε για τα προβλήματα των άλλων και να σε ρωτούν: κι εσένα τι σε κόπτει;
    Βέβαια λίγοι μπαίνουν στη θέση των άλλων κι έχουν ενσυναίσθηση . Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο και στην ουσία ποτέ δεν θα καταφέρεις να νιώσεις πραγματικά αυτό που ζει όποιος υποφέρει!
    Το ποίημα της Σάιρ είναι συγκλονιστικό και γεμάτο αλήθειες!
    Πολλά φιλιά και μπράβο για τη συμμετοχή σου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όχι μόνο σε ρωτούν, αλλά σου επιτίθενται κιόλας! Θεωρείσαι ανθέλληνας! (Κι εκεί είναι που λες μετά: "άσε με, χρυσέ μου, να κάνω αυτό που θεωρώ σωστό, και ασχολήσου με σένα εσύ που δεν κόπτεσαι για τους άλλους"...)
      Ελάχιστοι μπαίνουν στη θέση των άλλων, και ειδικά όσον αφορά τη συγκεκριμένη περίπτωση. Πόσες φορές διάβασες σχόλια του τύπου "εδώ δεν έχουμε να φάμε εμείς, ταΐζουμε και τους πρόσφυγες τώρα;" Λες κι αυτοί νιώθουν άνετα με αυτό, να ζητιανεύουν λίγο φαγητό και μερικά φάρμακα, ή λες κι όταν είχαμε λεφτά εμείς για να φάμε, τρώγαμε και μετά την υπόλοιπη ημέρα στέλναμε όλοι μας εμβάσματα στα παιδιά της Αφρικής!
      Και το λέει αυτό ένας λαός που ξέρει πολύ καλά τι θα πει προσφυγιά... αυτό που το πας;
      Φιλιά κι από εμένα, να είσαι καλά!

      Διαγραφή


  5. πειράζει να μην πω τίποτα άλλο γιατί με εξέφρασες απόλυτα..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι βέβαια! Άλλωστε ήξερα ότι θα είχαμε τις ίδιες απόψεις...

      Διαγραφή
  6. Έλλη καλησπέρα
    Συγχαρητήρια για το ολιγολεκτο σου για την ευαισθησία σου και την κρυσταλλινη σκεψη σου
    Προπαντός αυτά είναι που θέλουν να χτυπήσουν.Το νου και την καρδιά
    Το βασικό τους κίνητρο όλων αυτών των
    κρατούντων είναι πως θα διαφυλάξουν την εξουσία τους και το βασικότερο πως θα εξασφαλίσουν στα αφεντικα τους(γιατί υποτελείς ειναι στην ουσια) ολο και μεγαλύτερα κέρδη
    Κι οι πόλεμοι για ενα σκοπό γίνονται κι αυτος είναι η εσαεί επιβιωση τους
    Καταστρέφουν για να ξαναχτισουν..
    Οι στίχοι της Σαιρ συγκλονιστικοι και μόνο εναε άνθρωπος που βίωσε την προσφυγιά κσι το ρατσισμό στο αίμα του θα μπορουσε να αποδώσει οσα η ποιήτρια είπε
    Δεν είμαι αισιοδοξη αλλά δεν παύω και να ελπίζω...ας μην χάσουμε αξίες και ιδανικά

    Σε φιλω πολυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίτα: έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, θα επιβιώσει/ζήσει (και με τους δικούς του όρους) αυτός που έχει χρήματα, τόσα ώστε να μπορεί να κάνει μπάνιο (με απλωτές κιόλας) μέσα σε αυτά. Και μια καρέκλα ισχυρή.
      Οι υπόλοιποι αναγκαστικά πρέπει να αρκεστούμε σε ό,τι έγραψα: στους ανούσιους πολιτικούς σχεδιασμούς που μας πίνουν το αίμα και στις φανφάρες. Κοιτάμε το γκρεμό, κοιτάμε και το ρέμα, και ζοριζόμαστε ποιο απ΄τα δυο τους να διαλέξουμε, μιας και δεν έχουμε άλλη επιλογή.
      Οι πόλεμοι πάντοτε γίνονταν για ηλίθιους σκοπούς, είτε επεκτατικούς, είτε δοκιμαστικούς, είτε οικονομικούς, είτε απλά για να σπρώξουμε την περίσσεια όπλων για να μπορέσουμε να φτιάξουμε άλλα.
      Όσο για την Σαΐρ... δεν έχω λόγια για τα λόγια της. To the point, και ξεβολεύουν ακόμη και τον πιο αναίσθητο νομίζω.
      Αισιόδοξη είμαι από τη γέννησή μου, αλλά η αισιοδοξία μας δεν είναι ανεξάντλητη. Και τα τελευταία χρόνια δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να βρίσκω τρόπους να την τροφοδοτώ, για να μην μου τελειώσει...
      Το ρητό "όσο ζω ελπίζω κι όσο σκέφτομαι ότι ελπίζω απελπίζομαι", το ξέρεις; Ε, κάπως έτσι...
      Φιλιά πολλά κι από εμένα.

      Διαγραφή
  7. Καλησπέρα σου Έλλη.
    Πρώτον να σε συγχαρώ για το πολύ όμορφο ολιγόλεκτό σου, που ήταν και αυτό μια εξαίρετη συμμετοχή στο δύσκολο αυτό δρώμενο.
    Δεύτερον, πάνω στο βίωμά σου τώρα στο δρόμο. Συμμερίζομαι απόλυτα τα αισθήματά σου. Και τα συνυπογράφω. Από εκεί και πέρα πρέπει σιγά σιγά να ξεκινάμε να εξηγούμε τι και γιατί συμβαίνει γύρω μας και που πάει η κατάσταση γιατί τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
    Καλή συνέχεια λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, σε ευχαριστώ!
      Το περίμενα πως θα συμφωνούσες μαζί μου... Η μόνη ένσταση που έχω: ποιος θα ξεκινήσει να εξηγήσει (και να εξηγηθεί); Βλέπεις κανέναν στον ορίζοντα; Γιατί εγώ δεν βλέπω... κι αυτό είναι που με πειράζει πιο πολύ και με λυπεί.
      Εσένα και εμένα, τους απλούς ανθρώπους, μας έμαθαν από μικρούς όταν κάνουμε λάθη, να τα αναγνωρίζουμε και να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε. Κανείς δεν μας είπε πως αν γίνουμε πολιτικοί εξαιρούμαστε από αυτόν τον κανόνα!
      Κι εδώ δε μιλάμε για λάθη απλά, μιλάμε για λάθη που κοστίζουν λαούς και ζωές. Λάθη για τα οποία κανείς δεν παίρνει την ευθύνη, κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα συνεχίζει κιόλας...
      Να είσαι καλά, επίσης καλή συνέχεια.

      Διαγραφή
  8. Έλλη μου όταν μιλούσαν για νέα τάξη πραγμάτων, τι νομίζαμε όλοι ότι εννοούσαν; Όσα έγραψες είναι σωστά, ανθρώπινα, είναι κραυγή απελπισίας που σε βεβαιώ ότι ενώνεται με τις κραυγές όλων μας! Όμως δεν ζω με ουτοπίες. Τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί χρόνια πριν για να οδηγηθούν εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο. Και έχουμε βοηθήσει πάρα πολύ εμείς οι λαοί του κόσμου.Εγώ κατηγορώ τους ανθρώπους, αυτούς ακριβώς τους λαούς, που γίνονται μάζα, μένουν απαίδευτοι, δέχονται και αφομοιώνουν ό,τι άσχημο ευκολότερα από το καλό και ηθικό. Επιτρέπουν να γίνουν πιόνια στα παιχνίδια αυτών που τα παίζουν με πλήρη απανθρωπιά και αναισθησία ζώντας ανάμεσα στα πλούτη και στους ομοίους τους. Εγώ θεωρώ ότι είμαστε όλοι αναλώσιμοι, γιατί ποτέ δεν διεκδικήσαμε κάτι καλύτερο όχι μόνο για εμάς μα και για τον διπλανό μας.Αφεθήκαμε πολύ. Και δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός. Ο Θεός να μας λυπηθεί γιατί ο άνθρωπος θα χαθεί από τα ίδια του τα πάθη και τις αδυναμίες!
    Κουράγιο λοιπόν σε όλους μας γιατί θα δούμε φοβάμαι πολύ χειρότερα.
    Συγχαρητήρια επίσης για τη συμμετοχή σου κορίτσι μου! Πολλά φιλιά και καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον η λέξη "νέα" στη φράση "νέα τάξη πραγμάτων" ήταν αυτή που μας θάμπωσε όλους, εξαιτίας της υποθέσαμε (και ατυχώς) ότι θα ήταν μια αλλαγή προς το καλύτερο.
      Είμαι ρεαλίστρια, ούτε εγώ ζω με ουτοπίες: εννοείται ότι όλα ήταν δρομολογημένα και προαποφασισμένα. Είναι οφθαλμοφανές.
      Δεν ήμασταν αναλώσιμοι τόσο όσο είμαστε τώρα, στην πορεία γίναμε και είναι κάτι που το φέραμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Υπήρξαν άνθρωποι που διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους (και κατ΄επέκταση, και τα δικά μας) και νίκησαν (όχι χωρίς αίμα, αλλά νίκησαν), γι΄αυτό και σήμερα π.χ. μπόρεσαν οι ΗΠΑ να έχουν τον Ομπάμα για πρόεδρο. Το θέμα είναι ότι οι επόμενες γενιές που ακολούθησαν ξέχασαν, και στην πράξη αντέστρεψαν σταδιακά όλα όσα πέτυχαν οι προκάτοχοί τους. Πλέον ελάχιστα απέμειναν ως είχαν, και ειδικά στη χώρα μας.
      Ο άνθρωπος θα χαθεί επειδή νομίζει ότι είναι Θεός... κι από την απληστία του.
      Προαισθάνομαι κι εγώ ότι θα δούμε χειρότερα, δεν μπορώ όμως να υπολογίσω τι είδους παραμέτρους θα έχουν αυτά τα χειρότερα.
      Σε ευχαριστώ για το σχόλιο και για την κουβέντα μας, φιλιά κι από εμένα!

      Διαγραφή
  9. Ολιγόλεκτα... μην σταματήσεις να κλαις. Έστω και βουβά.
    Και μπράβο για τη συμμετοχή σου!
    Φιλιά πολλά Έλλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταλαβαίνω τι λες... αλλά θα προτιμούσα τουλάχιστον να μην υπήρχαν οι λόγοι για να χάνω με αυτό τον τρόπο την αυτοκυριαρχία μου. Άλλο σε συμπονώ και σε στηρίζω, κι άλλο κλαίω για σένα και μαζί και για μένα...
      Να είσαι καλά, φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  10. Καλημέρα Έλλη μου
    Το ολιγόλεκτό σου είναι υπέροχο και χαίρομαι ιδιαίτερα που έμαθα την ιστορία της δημιουργίας του, τις σκέσεις σου δηλαδή που είναι και δικές μου και πολλών ακόμη συνανθρώπων μας θα τολμήσω να πω.
    Πιστεύω πως όσοι έχουν ζήσει απο κοντά το προσφυγικό μπορούν να καταλάβουν ακόμη καλύτερα το πόσο δύσκολο είναι αυτό που ζουν αυτοί οι συνάνθρωποί μας.
    Ελπίζω σύντομα να υπάρξουν οι καλύτερες προτάσεις - ευκαιρίες για την επίλυση του προβλήματος αυτού που στην ουσία δεν είναι ένα, είναι μία μίξη πολλών κατα βάθος μας αφορά όλους και το γνωρίζουμε αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη χώρα μας πολλοί έχουν ζήσει από κοντά (ή στο ίδιο τους το οικογενειακό πετσί) το προσφυγικό, Κική μου, κι όμως αρνούνται να καταλάβουν τι συμβαίνει τώρα.
      Άκουσα πολλούς που οι παππούδες τους υπήρξαν πρόσφυγες, να βρίζουν τους σημερινούς πρόσφυγες και να τους προπηλακίζουν. Ε, λοιπόν, αυτό ούτε το δέχομαι, ούτε και το καταλαβαίνω.
      Πολύ φοβάμαι πως λύσεις δε θα βρεθούν (δεν υπάρχει η πρόθεση) και πως η χώρα μας θα βρεθεί με άσχημο τρόπο στη μέση, ειδικά μετά τα χθεσινά τρομοκρατικά γεγονότα. Τα ΜΜΕ θα κάνουν όλη τη δουλειά, θα διαμορφώσουν ανάλογα τις συνειδήσεις ως συνήθως, κι έπειτα θα ακολουθήσουν το στρωμένο δρόμο και οι υπόλοιποι - κυβερνώντες ή μη.

      Διαγραφή
  11. 'Ομορφο το ολιγόλεκτό σου, δυνατό το ποιήμα της Σάιρ.Εμείς θα δανειστούμε λίγο απ΄τον Ελύτη...'Παρά λίγη καρδιά θα ΄ταν ο κόσμος άλλος".Ας μείνουμε άνθρωποι.Αυτό θα είναι μεγάλο κέρδος στο ζόφο που περικλύει.Πολύ καλή μέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρά λίγη καρδιά, πραγματικά...
      Ας μείνουμε άνθρωποι (κι ας μας αφήσουν).
      Φιλιά, σας ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  12. Έλλη μου εγώ πέρα από όλα αυτά που λες, στα οποία συμφωνώ, θέλω να σκεφτώ και λίγο παραπέρα. Τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι, αν τελικά δεν βρεθεί λύση; Πόσο ακόμα θα μείνουν πολιτισμένοι; Ήδη η κατάσταση στην Ειδομένη είναι τεταμένη. Τα ένστικτα της επιβίωσης θα ξεπροβάλλουν πολύ έντονα αν συνεχίσουν να ζουν κάτω από τόσο άθλιες συνθήκες. Θέλει προσοχή. Όσο οι συνθήκες είναι καλές οι διαφορές των ανθρώπων δεν φαίνονται. Όσο οι κακουχίες μεγαλώνουν οι πολιτισμικές διαφορές θα γίνονται πιο έντονες. Δεν είναι ρατσιστικό αυτό που θα πω, αλλά κάτι πολύ σοβαρό που το βλέπω ως συνέπεια της κατάστασης. Μια σκέψη που θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρότατα το κράτος, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι χιλιάδες άνθρωποι που ζουν αυτοί την στιγμή στην Ελλάδα, χωρίς καμία ταυτοποίηση (εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις) πως θα αντιδράσουν όταν θα καταλάβουν πως δεν έχουν καμία ελπίδα. Εγώ βασικά είμαι πεπεισμένη πως δεν έχουν καμία ελπίδα. Φοβάμαι την εξέλιξη και για αυτούς αλλά και για εμάς. Πόσο άνθρωπος μπορεί να μείνει κάποιος που ζει μήνες στο δρόμο, στις λάσπες, χωρίς φαγητό, με τα παιδιά του άρρωστα και ταλαιπωρημένα; Και πόσο και μέχρι πότε μπορεί να βοηθηθεί από τους Έλληνες. Συμμερίζομαι πως η κατάσταση χρήζει ανθρωπισμό και βοήθεια, αλλά δεν δίνει λύση, απλά σβήνει λίγο την φωτιά.
    Όσο για το τρομοκρατικό χτύπημα η Ευρώπη θεωρώ ότι θερίζει ότι έσπειρε τόσο χρόνια, αλλά δυστυχώς όπως πάντα την πληρώνουν αθώοι άνθρωποι. Ζούμε κομβική κατάσταση για μένα. Θεωρούσαμε στην Ευρώπη πως το χρήμα και η ευημερία μπορεί να εξαλείψει τις διαφορές των λαών, ακόμα και να σβήσει τις θρησκευτικές διαφορές, ίσως και να το έκανε ως ένα βαθμό, τώρα όμως όλη αυτή η φούσκα έσκασε με την οικονομική κρίση, οι διαφορές όρμισαν μπροστά αμείλικτες.
    Πολλά έγραψα απλά ήθελα να εκφράσω τις ανησυχίες μου σκεπτόμενη λίγο παραπέρα.
    Σ΄ευχαριστώ για τον χώρο και για την αναφορά για τις 25 λέξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ συμφωνώ μαζί σου. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την πείνα... Πόσο εύκολα μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που συμπεριφέρθηκε εγκληματικά, μόνο και μόνο επειδή ήθελε να φάει και να ζήσει τον εαυτό του και τα παιδιά του; Είναι βιολογική ανάγκη, δεν είναι κάτι που παραβλέπεται. Εμείς στη θέση του, τι θα κάναμε; Στην ουσία, εμείς του οπλίζουμε το χέρι, αφήνοντάς τον νηστικό. Μπορεί να μην εγκληματούσε ποτέ, αν είχε ένα πιάτο φαγητό για να φάει.
      Μου έφερες στο νου την ιστορία που κυκλοφορεί χρόνια τώρα και σχετίζεται με την τιμωρία στα αραβικά κράτη (όπου όταν κλέβεις, π.χ, σου κόβουν το χέρι): Κάποιος έκλεψε γιατί πεινούσε, κι όταν ήρθε η ώρα να δικαστεί, ο δικαστής είπε: "Γιατί έκλεψες;" "Γιατί πεινούσα..." "Κι ο γείτονας δεν σου έδωσε φαΐ;" "Όχι..." "Φέρτε μου εδώ το γείτονα, να του κόψω το χέρι".
      Δεν τιμωρείται η πείνα· αυτός που την επιτρέπει είναι που πρέπει να τιμωρηθεί.
      Έχεις δίκιο ότι η κατάσταση είναι τεταμένη και πως όσα γίνονται τώρα δεν δίνουν ουσιαστική λύση. Είναι απλά πασαλείμματα, για σήμερα, κι αύριο βλέπουμε.
      Συμφωνώ και με όσα λες για την Ευρώπη, κάτι ανάλογο έγραψα κι εγώ. Όταν πετάς στους άλλους σκ@τά, σκ@τά θα σου πετάξουν πίσω. Δυστυχώς όμως, τα σκάγια εξοστρακίζονται, πλήττοντας και τους αθώους.
      Η Ευρώπη έχει καταλάβει προ πολλού τα λάθη της, τα κάκαλα δεν έχει για να τα αναγνωρίσει. Το κόστος είναι τεράστιο και πολυεπίπεδο, ποιος θα το αναλάβει;
      Κι εγώ σε ευχαριστώ, και για τις 25 Λέξεις, και για την κουβέντα μας.

      Διαγραφή
  13. Θα σταθώ στο αναλώσιμοι που έγραψες. Έτσι μας αντιμετωπίζουν όσοι έχουν την εξουσία που τους δώσαμε να μας κυβερνούν.
    Βλέποντας τις τραγωδίες νιώθεις τόσο ανίσχυρος... τόσο μικρός... αυτή είναι η νίκη τους...
    Αλλά πάντα οι Άνθρωποι βρίσουμε τον τρόπο και ενωνόμαστε, έστω για λίγο, έστω λίγοι... κι ελπίζω...
    Όπως τώρα που διάβασα το κείμενό σου και τους στίχους σου και το ποίημα. Όλα με συγκίνησαν...
    Σε φιλώ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι μόνο οι δικοί μας, αλλά και οι έξω. Στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή μας. Είμαστε μια αφηρημένη έννοια γι΄αυτούς.
      Όμως ναι, οι Άνθρωποι (με κεφαλαίο) πάντα βρίσκουν τον τρόπο να ενωθούν. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Κι αυτό δίνει ελπίδα, κουράγιο και δύναμη για τη συνέχεια. Κι είναι σημαντικό να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος...
      Πολλά φιλιά κι από εμένα, Αλεξάνδρα μου!

      Διαγραφή
  14. Ξέρεις, προχθές λέγαμε με μια φίλη για τον ηρωισμό τών Σύρων προσφύγων, κι ότι αν εμείς ο μη γένοιτο, βρισκόμασταν στην ίδια θέση, ούτε μέχρι την Λαμία δεν θα φτάναμε, είμαστε του γλυκού νερού.. Θέλει αρετή και τόλμη η προσφυγιά.. Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε θα διαφωνήσω μαζί σας... (δυστυχώς, όσον αφορά εμάς και το τι θα κάναμε).
      Έχεις δίκιο.
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  15. Ελλη μου όλη σου η σκέψη έχει γραφτεί για να διαβαστεί από εμάς που με κάθε τρόπο δεν μας βαρύνου οι μεταξύ μας συζητήσεις αλλά η όλη κατάσταση που καταδικάζει όλους εκείνους που κρίνουν τις τύχες μας !!Βοήθεια και συμπαράσταση υπάρχει από μεγάλη μερίδα ανθρώπων αλλά δεν φτάνει καλή μου !!Οι συνθήκες που ζουν είναι άθλιες και σίγουρα όταν το παιδί τους πεινάσει η αρρωστήσει θα κάνουν τα πάντα για να μην πεθάνει !
    Η τρομοκρατία (που φοβάμαι ότι είναι η αρχή) δεν θα σταματήσει εδώ και λυπάμαι που ήδη οι πρώτες φωνές συνδέουν την τρομοκρατία με την προσφυγιά !!
    Η ζωή μας είναι δύσκολη γιατί σαν κράτος δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα και οι άμοιροι αλλού θέλουν να πάνε και είναι ανεπιθύμητοι !!Καταδικασμένοι άνθρωποι , χωρίς πατρίδα , χωρίς αύριο !!
    Σε φιλώ με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω ότι δεν φτάνει... το είπα κι εγώ. Όσο κι αν το θέλουν, πόσα να κάνουν λίγοι άνθρωποι μόνοι τους; Χρειάζονται δομές, μόνιμες βάσεις.
      Αυτές τις πρώτες φωνές που λες τις περίμενα, αλλά ειλικρινά απαξιώ να τις ακούσω. Εδώ ο κόσμος καίγεται, στην κυριολεξία, κι ο καθείς ασχολείται με την μικροψυχία του (ή με το δικό του πισινό...) Τι να πω.
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  16. Έλλη μου τι να πω...με κάλυψες σε όλα!
    Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!
    Και η δική μου συμμετοχή με τη σκέψη στους πρόσφυγες γράφτηκε, μα και γενικότερα η εντύπωσή μου αυτή τη φορά ήταν πως οι περισσότεροι σκεφτόμασταν πάνω κάτω τα ίδια!
    Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε επηρεαστεί όλοι μας, αυτό είναι αλήθεια. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Τόσες εικόνες ντροπής... πώς να μείνεις ασυγκίνητος;
      Συγχαρητήρια και για τη δική σου συμμετοχή, Μαρία μου. Χαίρομαι που έχουμε τις ίδιες απόψεις...
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  17. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμη και δεν γνωρίζει κανείς μας τι θα μας φέρει το αύριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς γνωρίζουμε, μέσες-άκρες... Δε μας έχω για τόσο χαζούς. Απλά εθελοτυφλούμε και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.

      Διαγραφή
  18. Ανώνυμος25/3/16, 4:32 μ.μ.

    Χρόνια πολλά Ελλη μου!! Δυνατή και γεμάτη αλήθειες η συμμετοχή σου!!! Πως να περιγράψεις ψύχραιμα την κατάσταση;;
    Συμφωνώ με τις σκέψεις σου και τις σκέψεις των φίλων στα σχόλια.. Ολοι σκεφτόμαστε προβληματισμένοι πως θα εξελιχθούν τα πράγματα κι αν θα υπάρξει τελικά μια λύση για τους πρόσφυγες πάνω από όλα!! Οχι για τα λαμόγια που κυβερνούν και διαφεντεύουν.. Που δημιουργούν στρατούς, τους φανατίζουν, τους προμηθεύουν όπλα και μετά νίπτουν τα βρωμόχερά τους με το αίμα αθώων κι άμαχων..
    Είμαι περήφανη για τους συμπολίτες μου που προσφέρουν ότι μπορούν, για τις κινήσεις που γίνονται εκτός κάμερας για να ανακουφιστούν λίγο οι άνθρωποι αυτοί αλλά μέσα μου τρέμω μην γίνουμε ο κλειδοκράτορας μιας ''φυλακής''. Οι άνθρωποι αυτοί ούτε σε κοντέινερ μπορούν να μείνουν , ούτε σε χοτ σποτς.. Χρειάζονται να χτίσουν εξ αρχής την ζωή τους. Να βρουν δουλειά, να μην χρειάζονται την ελεημοσύνη κανενός.. Πως θα γίνει αυτό όμως;;; Πως έτσι που τα κατάφεραν μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν κονδύλια Ευρωπαϊκά;; Πολύ φοβάμαι θα διαιωνιστεί αυτό το πέρα δώθε ευθυνών γιατί ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι: κανείς πολιτικός δεν επιθυμεί λύση.. Κι ας με διαψεύσουν, μακάρι!!
    Καλό 3ήμερο να χεις κοπέλα μου!! Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ είμαι το ίδιο περήφανη, αλλά όσα γίνονται τώρα είναι λύσεις ανάγκης και όχι λύσεις ουσίας. Το θέμα είναι να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που πρέπει, και να συγκροτηθεί ένα σχέδιο δράσης της προκοπής, ανθρώπινο.
      Χωρίς 250.000 ευρώ, φυσικά, ανά προσφυγικό κεφάλι (έλεος!!! τι άλλο θα ακούσουμε!!!)
      Φιλιά κι από εμένα, Μαριλένα μου!

      Διαγραφή
  19. Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πολύ ωραίο!! καλή επιτυχία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Υπέροχο κείμενο, μιλάει στην καρδιά !!! Συγχαρητήρια Έλλη μου, φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γεια σου ρε κορίτσαρε! Με όλα αυτά που γίνονται δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά της ανθρωπιάς μας. Όλος ο πλανήτης είναι ανάστατος και όλοι ξεβολευόμαστε για καλό σκοπό πάντα. Κι αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά θα μας πόναγε η δυστυχία ή η απανθρωπιά του διπλανού μας ή θα συνεχίζαμε αμέριμνοι τις μικροαστικές ζωούλες μας;

    Κι επειδή μας περικυκλώνει μια μεγάλη ρατσιστική και εθνικιστική προπαγάνδα εμείς θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να φωνάζουμε ακόμα πιο δυνατά από δαύτους!!!

    Πολλά πολλά φιλιά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλτσούλα μου, δυστυχώς η νοοτροπία που επικρατεί ως επί το πλείστον, είναι το "να καεί το σπίτι του γείτονα"... (τώρα που σε πέτυχα, ευκαιρία να βγάλω και τη δική μου γκρίνια και αναποδιά).
      Τι να πω, μόνο "καλά μυαλά" θα πω... και ναι, θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε, με την ελπίδα μήπως κάποια στιγμή ακουστούμε.
      Φιλιά κι από εμένα!

      Διαγραφή
  23. Το ολιγολεκτο σου με αγγιξε πολύ Ελλη μου, αχ αυτο το γκρίζο!
    Όταν σπουδαζα δημοσιογραφια μας ειχαν μοιρασει αυτη τη σελιδα με τη ξυλινη γλώσσα......
    Καλή συνέχεια στη μέρα μας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαγικό, ε; Πώς μπορείς να μιλάς με τις ώρες, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι λες, και χωρίς ουσιαστικά να λες τίποτα...
      Προφανώς αυτή η σελίδα έχει μοιραστεί (εκτός από εσάς) και σε όλους τους πολιτικούς, δεν εξηγείται αλλιώς η σύμπνοιά τους όταν μιλούν (λέγοντας αερολογίες).
      Καλή συνέχεια επίσης!

      Διαγραφή

Μη διστάσετε να μου πείτε τη γνώμη σας... Χαίρομαι πάντοτε την επικοινωνία μαζί σας!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...